PONTEVEDRA ERA UNHA FESTA [18.08.2001]

Neste momento xa non é posible a presencia de ambulancias, desamparo habitual dos residentes da zona vella. Foto do autor.

Aspecto positivo da Feira Franca. Demostración artesanal dun traballo de cantería-escultura. Foto do autor.

Pontevedra, 11.04.2008

Entrada n. 468 do blog.

Visto na distancia este outro traballo do 2001, non estou dacordo con moito do que nel se afirma sobre as festas da Peregrina e tamén sobre a Feira Franca. Hoxe vexo como un claro retroceso que se teña retomado de novo o marco da Alameda e a parte baixa das Palmeiras. Esos espacios son cada vez máis víctimas das atracciós que sobardan a súa capacidade; os residentes, os que máis sofren. A Franca Franca conleva non poucas incomodidades e peligros. O festival de jazz parece mantén o seu pulo. E non digo máis, porque algús dos temas xa están tocados no blog.

PONTEVEDRA ERA UNHA FESTA...[18.08.2001],

por Xesús López Fernández

Cada ano que pasa trae unha nova configuración do tempo –máis ou menos días— e do espacio onde instalaren as atracciós prás festas, forzosamente limitado. Cando parecía que a Alameda perdera a súa capacidade como marco festivo –ás veces notablemente maltratado— debemos valorar como positivo o retorno de certas actividades a ese recinto –tómbolas, churrerías, etc.— e a ubicación das atracciós no Paseo Reina Victoria, ou a volta das verbenas á Gran Vía, sen outra pega que o alto volume da música e o ruído excesivo, que matan un tanto a elegancia da festa. Como testigos calados chegados doutros mundos, negros do Senegal ofrecen os seus productos; xentes do Ecuador --¿tamén de Bolivia?-- expoñen obxetos múltiples --bisutería, prendas de vestir, echarpes, xoguetes--, a baixo precio, e fanno caladamente, quezáis pensando se valeu a pena cruza-lo oceano.

Teño unha lembranza moi débil das festas da miña infancia, nas que como nun caleidoscopio fóronse sobrepoñendo imaxes diversas, nada que ver coa oferta dos últimos anos ou co dinamismo que arestora representa a presencia nas diversas prazas de actuaciós diversas, oferta moitas veces difícil de atender ou á que cadaquén presta atención según a súa particular afición. E dende o gusto por certa música entendo que a incardinación do jazz na praza do Teucro foi todo un éxito. Unha persoa próxima –que toma lecciós periódicas de Abe Rábade— dérame a mellor referencia do trío, e coido que todo o ciclo foi un acerto, que existe afición e que, cara outros anos, pódese pensar na montaxe dun auténtico festival ó xeito do internacionalmente promocionado en Vitoria. Cando escribo estas líneas, Luar na Lubre acaba de celebra-lo seu concerto. Un novo éxito do grupo que no seu día chamou a atención de Mike Oldfield. E agora o noso grupo é tamén un referente folk mundial, como Milladoiro, que nos visita novamente o próximo día 25.. 

Quedan aínda por celebraren unha serie de actuaciós que renuncio a enumerar porque xa están pormenorizadas no programa editado polo concello. Citar se acaso a recuperación da festa do demo, que pode ser unha especie de tic dos que se din agnósticos, porque o demo está na Revelación e, como espírito puro que é, permanece en rebeldía, non se retracta. Anque aquí é de supoñer que falemos doutro demo e que deste vala decir aquelo de que “Deus é bo e o demo non é malo”. Pero coido que o demo sí tivo algo que ver co caos armado en torno a Santa María e que non podemos minimizar nen consenti-la actuación dos profanadores daquel espacio e do dereito ó descanso dos demáis. Se a solución vai ser incrementa-lo número de residentes, éstos hanse poder defenderen por si mesmos, xa que a policía non vai estar, según se nos dixo. 

E imos ver qué dá de sí a nova edición da Feira Franca despois do ensaio do ano pasado. Se Ribadavia consigueu facer da súa un atractivo prá vila, aquí deberíase poder face-lo mesmo a pouco que o tempo nos acompañase: artesáns e mercaderes chegados de lonxe, da Bretaña ou da Aquitania, cambistas de Xénova e Milán, ferreiros de Taramundi, xentes da cabalo, as prazas recuperadas pró seu mercadeo, museo vivo do que foi o Medioevo. Coido que, cos anos, pode se-la feira franca un dos grandes atractivos das festas, algo máis que unha feira principalmente gastronómica. Culturizala máis e máis, ésa pode se-la clave pra delongala varios días. O digo con sinceridade, aínda non estando xa pra tomar parte activa en moitas cousas. Pero percibín o ambiente certamente festivo, a presencia masiva de xentes na nosa vila –xa pola afirmación de fé nas procesiós, xa por asistiren a diversas representaciós e concertos--. As festas deste verán que se vai deixan tamén pra min a nota triste dos senegaleses i ecuatoriáns a agardaren silandeiros por algún comprador, como un miragre que lles permita dar sentido á súa travesía, á súa presencia antre nós...