LEMBRANZA DO XEFE INDIO SEATTLE [7.04.2008]

Xefe indio Seattle.

Poboado da Terra de Suwamish, á que pertencía o xefe indio.

-

Pontevedra, 7.04.2008

-
Entrada n. 466 do blog.

-
Artículo desta data, aparecido en varios medios. A lección do xefe Seattle podería aínda valer, máis en conexión coa Natureza que os políticos que nos gobernan.
-

LEMBRANZA DO XEFE INDIO SEATTLE [7.04.2008],
por Xesús López Fernández

-

Antes que Al Gore, promotor da campaña contra o cambio climático, houbo nos EEUU un gran ecoloxista: o xefe indio Seattle, do que diremos algo neste traballo. Nas elecciós do 2000, Al Gore gañou o voto popular, e moitos demócratas volven a el as súas esperanzas pra, aínda que sexa no último minuto, fuxir da opción Clinton-Obama. El permanece calado, pero xa algún parlamentario, o primeiro deles Tim Mahoney, por Florida, comezou a decir que, se a carreira Clinton-Obama vai durar ata a convención de Agosto do Partido Demócrata, “non nos deberiamos sorprender se atopamos alguén diferente –de Clinton e Obama— á cabeza de lista”. Según o semanario Time lembra, Al Gore ten declarado, en relación co seu posible retorno: “Non-o descarto, non-o esperen, pero se volvo será prá ser candidato á presidencia”. ¿Terá finalmente Norteamérica un presidente verde? Porque é necesario que cambien as cousas.

Lembremos algunhas frases da carta do xefe indio ó Presidente dos Estados Unidos, texto que debería ser lectura obrigada en tóda-las escolas do mundo. Ante a oferta do presidente de lle compra-las súas terras, o xefe indio dí, “con palabras inmutables como as estrelas”: “¿Cómo podedes mercar ou vende-lo ceo ou o calor da terra?. Extraña idea, porque non son nosos o frescor do aire nen o escintileo da auga. ¿Cómo poderían ser comprados? Decidirémolo máis adiante. Teriades que saber que o meu pobo ten por sagrado cada recanto desta terra. A folla ourilocente; a praia de branca area; a néboa da fraga; o calveiro na arboreda e o zoar do insecto, son experiencias sagradas e memorias do meu pobo. A savia que sobe polas árbores leva relembros do home da pel roxa”. Volverei antes de remata-lo traballo con algunha outra mención do xefe indio, pero agora convén citar unha parte importante da súa lección: “Dunha cousa estamos seguros: a terra non pertence ó home; é o home o que pertence á terra. [.....] O home só é un fillo. O sofrimento da terra convírtese á forza en sofrimento prós seus fillos.[...] Tóda-las cousas están ligadas como o sangue dunha mesma familia”. Lección suprema, á par que simple, que non queremos aprender.

Logo haberá novos encontros, acordos e trasacordos sobre o cambio climático consecuencia de que os homes perdémo-lo respeto, a lección da vida en harmonía coa terra; pero difícilmente asumirémo-las nosas culpas, en particular non-a van asumi-los primeiros responsables: os que mandan, os que deixan que o país esgace e apodreza. Social, ecolóxica, políticamente, mesmo parece que os nosos gobernantes perderon o rumbo e que a involución vai seguir. Poderiamos facer inventario de moitos dos disparates recollidos nas crónicas da pasada semáa. Pero hai algo no que me parece que o indio Seattle podería aconsellarnos de forma cabal, como é no tema da política hídrica e hidráulica e na cuestión da difícil realización de trasvases. Persoalmente, coido que deixa-los ríos con menos caudal do que levan é cuestión delicada, que nunca debería servir a actuaciós nas que prime o uso desmedido da auga: macrocidades, campos de golf e urbanizaciós que nunca van estar xustificadas, que deberán mesmo desaparecer.

Volvo coa lección de Seattle: “Os ríos son os nosos irmáns, porque nos liberan da sede. Os ríos levan as nosas canoas e nos dan os seus peixes. Se vos vendésemo-las terras, teriades que lembrar e mostrar ós vosos fillos que os ríos, os nosos irmáns, tamén o son vosos. Teriades que trata-los ríos co corazón”. No debate sobre o tema dos trasvases aduvíñase unha certa falta de corazón, como se o interese primeiro dalgús cidadáns fose o de leva-lo caudal á cisterna da casa ou pra montare un campo de golf nun secarral. I é que se pensa máis no valor económico da auga que na súa función ecolóxica e os correspondentes servicios relacionados, que están na natureza. Non se valora na xusta medida a función sagrada da auga, fonte de vida, como sabía o xefe Seattle. Como tamén sabe Al Gore.