SOBRE VASURAS URBÁAS [3.08.2001]

Ence-Elnosa e a "Edar de Lores" veñen producir sobre a ría un efecto como o do Prestige. Unha morte distinta nos medios, que non se aprecian pero van minando, matando, contaminando o fondo todo da ría. Non abonda con que o señor alcalde se poña un "meyba", saramitaino, como Fraga en Palomares, e queira nega-la existencia do mercurio e organoclorados. É decir, as autoridades siguen a ser cómplices. (Dibuxo informático do autor, "Marea negra, marea branca", alusión ó drama do Prestige).

Pontevedra, 30.04.2008

Entrada n. 476 do blog.

Van alá case oito anos do traballo agora recuperado. Coido que se pode reiterar de novo, ratifica-la censura feita sobre as distintas familias políticas, demostrado desta volta a falacia xacente no programa ecoloxista do Bloque, que hoxe apunta máis á querencia do solar que poden deixar Ence-Elnosa-A Edar-Holcim, se a Xusticia entra en razón e deixa de dormir. Seguimos sen recollida selectiva. A ría, hoxe e pola histeria saramitaina (armadanzas) i entubadora do Bloque, convertida na gran balsa de decantación das miserias industriales e urbáas. Dentro de pouco poden ser convocadas novas elecciós, desta volta autonómicas, non porque teñan nada que prometer; mais ben polo feito de andare o PP en horas baixas, sometido á dictadura do novo equipo.

SOBRE VASURAS URBÁAS [3.08.2001],
por Xesús López Fernández

A máxima ecoloxista de “pensar globalmente e actuar localmente” ten unha especial aplicación na cuestión do tratamento dos residuos sólidos urbáns, que moitas veces conleva problemas de difícil solución. As sociedades avanzadas, de tódo-los xeitos, van encontrando camiños, convertindo incluso as vasuras dos contornos urbáns en fontes de riqueza, en materias primas prá fabricación de cristal, papel, aluminio, etc.; posibilitando, nunha palabra, o desenvolvemento sostible, a saída desa especie de vía sen retorno á que semellabamos condenados caso de segui-lo impulso de confiar á natureza a responsabilidade última de degrada-las nosas inmundicias, ora de orixe industrial, ora de orixe urbá. “Actuar localmente”, din os ecoloxistas, ¿pero qué se ten feito no noso espacio inmediato dende os últimos comicios ou qué se nos vai prometer na campaña das autonómicas que están á volta?.

Hai uns dez anos que a cidade de Nova York convertía en fonte de ingresos o papel usado que ata pouco antes lle representaba un gasto de 7.000 millóns de dólares ó ano. E todo porque o papel, no canto de ter como destino último unha incineradora, pasara a ser materia prima prá fabricación de papel reciclado. Dende aquel ano, nos EE.UU. montáronse non poucas fábricas orientadas a ese consumo, precisadas do suministro das cidades; preocupadas por acada-las entregas necesarias por medio de contratos cerrados con concellos como Boston, Chicago, San Francisco. Eso representaría tamén unha menor contaminación das augas e unha máis baixa demanda de árbores. Xa existen fábricas con vertido cero, cuestiós éstas que xa teño comentado nalgún traballo anterior. Hoxe quero centrarme, soamente, en salienta-la necesidade dunha política realista no tema dos residuos urbáns porque parece que, tristemente, estamos lonxe de acomete-la andaina da reciclaxe, da reducción, da recuperación, da reutilización. (As tres “erres” son agora catro.)

Un paseo pola cidade permitiríanos ver que a xestión das vasuras non mellorou nos últimos anos, que a vontade política manifestada nas últimas elecciós non se fixo realidade no tempo despois e que non hai outra política máis alá de Paco Vázquez ou de Sogama, atrancada ademáis por unha recollida selectiva ausente ou pouco coidada. Penso que a sociedade se extraña ó non advertir un control mínimo sobre a recollida de botellas –non aumenta o número de iglús--, de papel –son precisos máis contenedores--, dos residuos orgánicos cuia fin debera se-la compostaxe, dos botes de aluminio, das pías e plásticos non degradables. E un resístese a ver, como horizonte inmediato de moitas desas vasuras, a incineración, tamén contaminante. Total, que cada vez pagamos unha factura máis alta por non querer considera-los residuos urbáns como materias primas antes que como combustible, foto finish da economía do despilfarro.

A consellería de Medio Ambiente da capital caracterizouse ata o d´agora por unha xestión apoucada. As asociaciós de veciños van pular –din-- por unha política ecoloxista certa.. Así o espero e non me pasou desapercibido o comunicado da Asociación Boa Vila no sentido de que Allariz e Poio –a cita é clara-- se caracterizan por unha boa xestión no tratamento do lixo, a imitar. A nosa sociedade cambiou o sentido do voto nas anteriores elecciós porque pensou que certas cuestiós –tamén o tema Ence-- poderían resolverse con vontade política doutro signo. Confundida, ve que ésta non acaba de cristalizar, e a cidade e o seu entorno seguen faltos dunha xestión ambientalista mínima. Sentenciada a ría, atacados por terra, mar e aire, a cuestión das vasuras contribúe tamén ó debuxo do desastre final ó que parecemos destinados...I en outono, novas elecciós: ¿Qué nos van contar os uns e os outros?. ¿Que van “actuar localmente” na xestión medioambiental?. ¿Vivirémo-la alborada dunha política ecoloxista enriquecedora?. Mellor, antes do discurso.