O DÍA DO MEDIO AMBIENTE [1.06.2001]

Recreación das nove ondas do mar Lanzada, símbolo de fertilidade e rexeneración nas nosas costas. Dibuxo de Xesús López.

A Ecoloxía pide respeto pra mante-los seus recursos vivos: ríos, rías, mares. Dibuxo de Xesús López.

Fantasía do que pode ser un fondo mariño biodiverso, sen contaminar. Dibuxo de Xesús López.

Pontevedra, 28.03.2008

Entrada n. 461 do blog

Recupero o traballo que sigue, tamén do 2001, que me parece dunha total actualidade. Nel, citando a Joaquín Araújo, fálase do cambio climático, tema cada día de máis actualidade, sobre todo agora que acaba de se despedir da Antártida unha placa de xeo de máis de 400 kilómetros cuadrados de superficie. O mundo vai mal. En Pontevedra, parece que peor, privados os chacaritas dos gobernantes de discurso mínimamente honesto.

O DÍA DO MEDIO AMBIENTE [1.06.2001]
por Xesús López Fernández

Unhas declaraciós recentes de Joaquín Araújo, que é Premio Nacional de Medio Ambiente ademáis do primeiro español que recibeu o Global 500 da ONU, a máis importante distinción no eido da Ecoloxía, axudaranme a centrar catro ideas en torno á gran festa que se celebra mañán, 5 de xuño. E dí o ambientalista que aínda que a Ecoloxía estase a abrir un certo camiño, desgraciadamente non a valoramos como proiecto dunha nova ética. O intelectual, un home que funda bosques, autor tamén de 52 libros, é igualmente famoso por ter dirixido a galardonada serie de televisión “El hombre y la Tierra”. Coida un horto por procedementos biolóxicos, ten cabalos, enxamios, pombas e galiñas. E leva prantados máis de 18.000 árbores, “eucaliptos non, porque son moi feos”, dí o home. Pensa que está en marcha unha nova extinción biolóxica e que non hai memoria histórica dun desastre como o que estamos a vivir. O poder é deudor dunha política ambientalista certa. E urxente.

Avisa Araújo da bulimia existente en canto ó consumo de enerxía, dos excesos que golsamos e que van forzando o cambio climático non querido, algo contra o que Europa debe lidera-la loita necesaria e a inmediata aprobación do protocolo de Kioto. As cadeas de televisión están a mostraren estos días un documental elaborado por medio de satélites xeoestacionarios, como un mapa universal e dinámico do efecto da contaminación na atmósfera, algo pra poñérmonos os pelos de punta. A contaminación industrial e urbáa, e a producida polo lume forestal, deberían ter unha resposta inmediata e global, pero “o analfabetismo ecolóxico é unha realidade como a copa dun pino”, dí o autor citado e dificilmente vaise producir un compromiso do poder coa fin de tanto desastre. Recollámo-la cita de que “ser ecoloxista non debe ser unha moda, xa que nada hai tan antiguo nen con tanto futuro como o ecoloxismo”. Estou dacordo e comulgo coa idea.

Vexo o medio ambiente un pouco como patria de orixe e de destino, como terra de promisión da humanidade toda; que tamén aquí cabe a esperanza dunha rehabilitación aínda sendo demasiado actual e presente o terror –Bophal, Chernobyl, mar de Aral, etc.-- que a sociedade sofreu ou está a sofrir. E tomo unha cita de Amós -- relacionada coa historia do sionismo--, que fala dos cautivos, dos anacos de Israel esparexidos polo vento que han ser levados de novo á terra de promisión --teño as miñas reservas, pero a cita vale--: “i edificarán eles as cidades arrasadas, que terán de habitar; han prantar viñas e bebe-lo seu viño, e facer hortos, e servirse dos seus froitos como mantenza”. O dito pode servir tamén prós non xudeos, tomado universalmente. E cando o pasado 31 de maio participaba na manifestación de apoio ós de Praceres ía matinando sobre estas cousas: a recuperación de Lourizán, posible; o ecoloxismo como lección i elección de futuro, no sentido que Araújo dá ás súas palabras.

A manifestación, un éxito, sobre todo porque non estivo sectarizada polos partidos que semellan incapaces de pondera-los votos que seguramente acaban de perder. Poden ser moitos. O PSOE vai pedir no Congreso a paralización das obras, mentres o alcalde insiste en que xa pasou o momento de varia-lo trazado e que só cabe negociar compensaciós. En fin, triste voceiro de non séi quen, a esquece-lo discurso ecoloxista doutrora, porque defende-la praza dos Praceres contra o tren sería tamén un acto de afirmación ecoloxista. Si eso se tivese comprendido estou seguro de que a marcha ambientalista sobre Lourizán –escribo antes da súa celebración--, tería sido un éxito esmagador sen precedentes. Tal como van as cousas pode que algús políticos xa non teñan capacidade de maniobra nada máis que pra colaboraren espúreamente no feísmo, na desfeita da nosa paisaxe, do medio ambiente, da nosa morada, movidos por algún extraño resorte. Con Amós pensamos que o miragre é posible, con Araújo que o ecoloxismo pode avanzar. Cuestión de tempo.