A REVOLTA DOS PREMATUROS, [18.03.2008],por Xesús López Fernández
Entrada n. 453 do blog.
Simpática portada de La Razón do 16 de marzo. "Yo soy Ale", "Yo soy Hugo", dous nenos orgullosos de estaren vivos, coa orgullosa nai de ámbo-los dous, xemelos, Gema Ibáñez, que advertida na semáa 28 do embarazo de que éste se complicaba, que Hugo non progresaba porque Alejandro o deixaba sen alimento, someteuse á necesaria cesárea.
Dende o primeiro momento, os nenos aferráronse á vida, naceron respirando. Non eran restos orgánicos, senón dous seres vivos: Hugo pesaba 500 gramos, Alejandro, 1 kilo. 103 días internados no hospital de Toledo non exentos de sustos prós pais, cada hora que pasaba confirmaba o desexo dos nenos por viviren. Estimulación temperáa, contacto coa nai e as incubadoras salvaron a vida dos meniños.
Cando o amor está ó servicio de novas vidas non existen dúbidas sobre o camiño a seguir. Abortos de deseño, denominación de restos orgánicos pra afoga-las conciencias, non son dabondo pra xustifica-lo camiño escollido por moitas criaturas embarazadas, talvez mal aconselladas, sen asistencia psicolóxica, psiquiátrica ou a dun confesor sabio.
Se no ano 2006 naceron en España 465.616 nenos e nenas, o 10% dos natalicios foron prematuros, é decir, nados antre as semáas 24 e 32 da xestación. E a deontoloxía médica sinala que a semáa 24 é a primeira a partir da cal é viable a vida do neno fóra do útero materno.
Así, Héctor pesou 620 gramos ó nacer. E agora ten 19 meses. "As gañas de vivir que ten contaxian ós demáis. Ten vivido moitas peleas, pero está feito un campeón", dí a súa nai. Cristina Prieto é nai doutro prematuro. A nena á que se refire xa ten catro meses e medio, pesa 2kilos 200 gramos e, como a describe a nai, é unha persoa cos seus risos e choros. Pero un irmán xemelo da nena non correu igual sorte e morreu no útero. A nai láiase de non-o ter podido ver e despedirse del. "Non me dixeron nada en anatomía patolóxica e non sabes o que me pesa. Non puidemos enterralo, nen nada".
Talvez o caso máis chamativo que refire La Razón é o de Esther Álvarez, nai de trillizos --dúas nenas e un neno--. O neno, Federico, rompeu a súa bulsa cando a nai estaba de 23 semáas de xestación, e o diagnóstico foi de que non podería sobrevivir. ¡Pero resulta que sí, que sobreviviron os tres, con moitos sustos, pero sobreviviron!. E a nai, moi cáustica dí: "Os meus fillos son bebés dende sempre. ¿Quén tería ousado decirme que ese día naceran dúas nenas e un residuo orgánico?".
En fin, estas nais valentes dispóñense a leer un manifesto ante o ministerio de Sanidade, prá vergonza do mesmo e talvez do doutor Morín e algunhas feministas. Esixen o dereito de decidiren qué facer co corpo dun fillo falecido e, en nengún caso, que un texto legal se poida referir a el como "resto orgánico", porque moitas nais non saben desos filliños nados mortos, que mesmo puideron ser usados como restos con fins comerciales. "Eso doe", afonda Gema Ibáñez, a nai de Hugo e Ale.
Nota.- Toda a información aquí reproducida está tomada de La Razón, periódico do que agradezo a línea de compromiso informativo asumida.
Dende o primeiro momento, os nenos aferráronse á vida, naceron respirando. Non eran restos orgánicos, senón dous seres vivos: Hugo pesaba 500 gramos, Alejandro, 1 kilo. 103 días internados no hospital de Toledo non exentos de sustos prós pais, cada hora que pasaba confirmaba o desexo dos nenos por viviren. Estimulación temperáa, contacto coa nai e as incubadoras salvaron a vida dos meniños.
Cando o amor está ó servicio de novas vidas non existen dúbidas sobre o camiño a seguir. Abortos de deseño, denominación de restos orgánicos pra afoga-las conciencias, non son dabondo pra xustifica-lo camiño escollido por moitas criaturas embarazadas, talvez mal aconselladas, sen asistencia psicolóxica, psiquiátrica ou a dun confesor sabio.
Gema Ibáñez, xunto con outras nais de nenos prematuros preparan a súa protesta prá vergonza do ministerio de Sanidade. Non entran tanto na cuestión de si "aborto si ou aborto non", como no calificativo que lle queren dar ós nenos abortados de "restos orgánicos".
Se no ano 2006 naceron en España 465.616 nenos e nenas, o 10% dos natalicios foron prematuros, é decir, nados antre as semáas 24 e 32 da xestación. E a deontoloxía médica sinala que a semáa 24 é a primeira a partir da cal é viable a vida do neno fóra do útero materno.
Así, Héctor pesou 620 gramos ó nacer. E agora ten 19 meses. "As gañas de vivir que ten contaxian ós demáis. Ten vivido moitas peleas, pero está feito un campeón", dí a súa nai. Cristina Prieto é nai doutro prematuro. A nena á que se refire xa ten catro meses e medio, pesa 2kilos 200 gramos e, como a describe a nai, é unha persoa cos seus risos e choros. Pero un irmán xemelo da nena non correu igual sorte e morreu no útero. A nai láiase de non-o ter podido ver e despedirse del. "Non me dixeron nada en anatomía patolóxica e non sabes o que me pesa. Non puidemos enterralo, nen nada".
Talvez o caso máis chamativo que refire La Razón é o de Esther Álvarez, nai de trillizos --dúas nenas e un neno--. O neno, Federico, rompeu a súa bulsa cando a nai estaba de 23 semáas de xestación, e o diagnóstico foi de que non podería sobrevivir. ¡Pero resulta que sí, que sobreviviron os tres, con moitos sustos, pero sobreviviron!. E a nai, moi cáustica dí: "Os meus fillos son bebés dende sempre. ¿Quén tería ousado decirme que ese día naceran dúas nenas e un residuo orgánico?".
En fin, estas nais valentes dispóñense a leer un manifesto ante o ministerio de Sanidade, prá vergonza do mesmo e talvez do doutor Morín e algunhas feministas. Esixen o dereito de decidiren qué facer co corpo dun fillo falecido e, en nengún caso, que un texto legal se poida referir a el como "resto orgánico", porque moitas nais non saben desos filliños nados mortos, que mesmo puideron ser usados como restos con fins comerciales. "Eso doe", afonda Gema Ibáñez, a nai de Hugo e Ale.
Nota.- Toda a información aquí reproducida está tomada de La Razón, periódico do que agradezo a línea de compromiso informativo asumida.
No hay comentarios:
Publicar un comentario