GRECCIO EN SANTIAGO

Imos sobir a Greccio. O Padre Paco, con ese xesto, nos pide que reparemos no silencio do lugar á par que no canto dos paxaros, as criaturas amadas por Francisco de Asís. (clicade sempre nas fotos pra velas en maior tamaño)
A pequena capeliña protexe a furna onde Francisco montou o primeiro belén vivinte, ano 1223.
A tradición sitúa neste lugar a celebración do primeiro belén franciscán.
Todo Greccio está preñado do espírito de Belén.
Os frades, sempre ó servicio dos probes e dos enfermos.

Panoràmica do pobo de Greccio, onde xantamos aquel 19.03.2009. Pouco despois comezaría a nevar, neve que se faría intensa en Asís e que o 21.03.2009 nos impediría sobir a La Verna, o lugar, o fito franciscán onde Francisco recibeu os estigmas da Pasión do Señor.

Vista parcial do convento construído en Greccio polos franciscáns, no lugar donado a San Francisco polo seu amigo Giovanni da Vellita.

-

Pontevedra, 13.12.2009

-

Entrada n. 1092

-

Artículo semanal.

-

Greccio en Santiago,
por Xesús López Fernández -

Nos medios destes pasados días foi noticia a arribada a Santiago dunha embaixada especial procedente de Greccio, Italia: a do belén vivinte que alí se ven celebrando a imitación do que no 1223 montou San Francisco, dando así orixe a unha tradición que veu prendendo no mundo enteiro, que parece incluso repuntar nestes momentos de ataque ós valores cristiáns, lévedo da civilización occidental. A escenificación do belén farase, posiblemente, en San Martín Pinario. Co belén viaxan diversos figurantes e un séquito de xentes daquela zona que queren estar presentes na apertura da porta santa da catedral. Conservo viva a lembranza de Greccio, onde tiven a opotunidade de participar nunha liturxia de Nadal, oficiada polo padre Francisco J. Castro Miramontes, o día 19 de marzo deste ano. Un día que nevou. Alí existe unha gran colección de beléns de todo o mundo e tamén se conserva o espacio no que o santo montou o primeiro e que nos mostrou o padre Castro.

O belén vivinte de Greccio sae de Italia por segunda vez (a primeira viaxou a Bruselas, 1992). Os seus persoaxes participan con traxes de época i está composto por seis cadros vivintes que contan cómo san Francisco convence ó señor de Greccio a revivi-la escea do Nadal na noite do 1223. Os cadros están interpretados por 24 actores de oficio e por un centenar de comparsas. O padre Castro acollía con ledicia a novedade da visita o pasado día 8 de Decembro, n´El Correo Gallego. É un dos novos biógrafos de San Francisco e nesa ocasión nos contaba que o Santo regresara moi enfermo de Terra Santa. Camiñaba na compaña de frai Iluminado ó que, nun punto do camiño, como a dous kilómetros de Greccio, pregunta: ¿Qué pobo é ese?, Greccio, responde o seu compañeiro, Non, Iluminado, é Belén. Xa en Greccio celebra o Nadal nunha furna, ante as bestas e a boa xente do lugar alí concentrada.

Debe citarse aquí a Giovanni da Vellita, un rico home e colaborador de san Francisco, fundamental na celebración daquel primeiro “nadal”. Non tiña en consideración a súa nobleza de sangue; aspiraba á nobleza de espírito. El fixera intentos por atraer a Francisco e os seus frades a Greccio, onde hoxe se alza un convento increíble. Uns quince días antes do Nadal do Señor foi chamado por Francisco, algo frecuente na relación que mantiñan. E o santo díxolle: Se queres que celebremos en Greccio a festa do Señor, vai axiña alá e prepara o que che vou indicar: Desexo celebra-la memoria do neno que naceu en Belén e quero percibir dalgún xeito, cos meus ollos, o que sofreu o neno na súa invalidez, cómo foi deitado no pesebre, colocado sobre o feno antre o boi e o asno. I en oíndo esto, o amigo correu célere pra preparare no lugar sinalado canto o Santo lle tiña indicado.

Según conta Celano, o primeiro biógrafo de san Francisco, chegou o día, día de ledicia i exultación. Citaran a irmáns de moitos lugares; homes e mulleres da bisbarra, rebordantes de gozo prepararon, dacordo coas súas posibilidades, cirios e teas pra lle dar luz a aquela noite que, coa súa estrela escintilitante, iluminou tódo-los días e anos. Chegou, en fin, o santo de Deus e vendo que tóda-las cousas estaban dispostas contemplounas con ledicia. Preparouse o pesebre, tróuxose o feno e colocaron o boi e o asno. Alí (seguimos ó biógrafo), a simplicidade recibe honor, a probeza é enaltecida, valórase a humildade, e Greccio convírtese na nova Belén. A noite semella ser día, noite pracenteira prós homes e prás bestas. Acode a xente e, ante o novo misterio, saborean novos gozos. O bosco resoa de voces e os penedos responden con himnos de xúbilo. Cantan os irmáns as louvanzas do Señor e toda a noite queda preñada de cantigas de ledicia. O Santo de Deus está de pe ante o pesebre, feliz. Celébrase o rito solemne da misa sobre o pesebre e o sacerdote goza de singular consolación. San Francisco, que tamén viaxou a Santiago, un dos seus lugares queridos, diría desta volta, ó mellor: ¿Santiago, Greccio? ¡Belén!.