Representación, en Belén, da fuxida a Exipto. (clicade sobre as fotos pra velas en tamaño maior)
En Belén. Neste lugar puido ter nacido Xesús.
En Ein Karen. A Visitación de María á súa prima Isabel, a nai do Bautista, cando xa estaba próximo o natalicio.
Un "nacemento" mural en Greccio.
En Greccio, o lugar no que San Francisco montou o primeiro "belén" vivinte.-
Nota.- As fotos son, todas, do titular do blog.
-
Pontevedra, 28.12.2009
-
Entrada n. 1107.
-
Artículo semanal que debe aparecer en diversos medios
-
Símbolos do Nadal,
por Xesús López Fernández
Símbolos do Nadal,
por Xesús López Fernández
-
A cruz e os beléns ou nacementos parecen ser símbolos que estorban ós que quixeran pra sí unha Historia privada do sentido que lle dou o fenómeno relixioso, o cristianismo no caso de Europa, i está clara a existencia dun programa tendente a elimina-la cruz como símbolo, que se está presente en tantos ámbitos é por que a Igrexa tivo un importantísimo papel na conformación da nosa civilización. Pero a cruz [a que está nos templos, nas encrucilladas dos camiños, nas escolas] molesta ós que pensan que se pode esmaga-lo fenómeno relixioso sacándoo do discurso político, acabar así coa libertade que cadaquén ten de creere ou non, como si estivera en marcha unha enxeñería desalmada pra condiciona-la nosa forma de vivir e pensar; pra acabaren coa resistencia da familia. Total, moitos políticos carecen xa de discurso.
As panxoliñas e “nacementos” resisten a burla e omisión zafia que ás veces se dá; é máis, pode existire unha certa reacción que mesmo vai a máis en non poucas familias que, máis alá da simboloxía do abeto, adornan a casa co seu belén particular, aínda que sexa simplemente o misterio, a Sagrada Familia, e o tesouro musical que xira en torno ó Nadal: nacementos de longa tradición en familias que renovan cada ano o “portal”; en parroquias que manteñen tamén ese testimonio. E internet é un bo medio de información pra sabere dalgús beléns vivintes que se celebran en diversas localidades españolas, como o de Greccio que este ano se representa en Compostela e que mantén a tradición comezada por San Francisco no 1223, nun espacio claramente sinalado no convento que, naquel castro, edificarían os franciscáns no correr do tempo. E non hai dúbida de que o triunfo do Belén, a representación simple do Misterio [do Nadal] como tema iconográfico débese a San Francisco de Asís.
Sen embargo, na iconografía cristiáa non sempre foi así, xa que outros temas do ciclo da Natividade, como a viaxe de Nazaret a Belén e a colaboración de dúas parteiras ou as diversas adoraciós están presentes na arte, alomenos, dende o século IV. A viaxe de Nazaret pode aparecer en nacementos máis extensos, todo o que xira en torno ó misterio da Encarnación: A Anunciación que o ánxel fai a María; a Visitación en Ein Karen á súa curmá, próximo xa o nacemento do Bautista; a viaxe de Nazaret a Belén e as visitas que vai recibindo o Neno Xesús: os pastores e os Reis Magos…. E tamén nalgún deses nacementos pode representarse, dalgunha forma, a fuxida a Exipto, ou a matanza dos inocentes, como nun pequeno nacemento da exposición permanente de Greccio aparecen plásticamente representadas estas esceas: Mentres os soldados de Herodes van cortando as cabezas dos nenos de menos de dous anos, San Xosé, a Virxe e o Neno Xesús, comezan a fuxida a Exipto.
Hoxe, 28.12, é o Día dos Santos Inocentes. E si algo pode reclamar unha maior representación plástica nos nacementos do futuro [na referencia da loita do Poder contra os símbolos cristiáns, na renovación do ciclo do Nadal] é en relación cos máis indefensos, ós que o futuro pode reservar, si se produce un cambio real de sensibilidade social, un novo museo ó holocausto dos máis desprotexidos. Nadie está libre de tanto disparate programado. Lembremos polo pronto ó que Papini define como monstruo, a Herodes o Grande, que non era román, hebreo nen grego; era idumeo e arrebatara o reino ós seus propios señores, os últimos e desgraciados Asmoneos. Cando se enterou polos Magos de que tiña nacido un rei en Xudea, o seu corazón rebelouse. E non se soupo nunca do número de nenos sacrificados; sí que antre eles contouse un fillo do propio Herodes, que estaba en Belén ó coidado dunha nodriza. Herodes quizaves que non sofreu ó recibi-la noticia [o Poder nunca se confunde]. Pouco tempo despois, o home morrería; o seu corpo corrompíase antes de morrer. A matanza dos inocentes fora a súa derradeira fazaña. Pero a vida de Xesús foille roubada por María, que salvou así a esperanza do pobo, coa súa marcha a Exipto.
A cruz e os beléns ou nacementos parecen ser símbolos que estorban ós que quixeran pra sí unha Historia privada do sentido que lle dou o fenómeno relixioso, o cristianismo no caso de Europa, i está clara a existencia dun programa tendente a elimina-la cruz como símbolo, que se está presente en tantos ámbitos é por que a Igrexa tivo un importantísimo papel na conformación da nosa civilización. Pero a cruz [a que está nos templos, nas encrucilladas dos camiños, nas escolas] molesta ós que pensan que se pode esmaga-lo fenómeno relixioso sacándoo do discurso político, acabar así coa libertade que cadaquén ten de creere ou non, como si estivera en marcha unha enxeñería desalmada pra condiciona-la nosa forma de vivir e pensar; pra acabaren coa resistencia da familia. Total, moitos políticos carecen xa de discurso.
As panxoliñas e “nacementos” resisten a burla e omisión zafia que ás veces se dá; é máis, pode existire unha certa reacción que mesmo vai a máis en non poucas familias que, máis alá da simboloxía do abeto, adornan a casa co seu belén particular, aínda que sexa simplemente o misterio, a Sagrada Familia, e o tesouro musical que xira en torno ó Nadal: nacementos de longa tradición en familias que renovan cada ano o “portal”; en parroquias que manteñen tamén ese testimonio. E internet é un bo medio de información pra sabere dalgús beléns vivintes que se celebran en diversas localidades españolas, como o de Greccio que este ano se representa en Compostela e que mantén a tradición comezada por San Francisco no 1223, nun espacio claramente sinalado no convento que, naquel castro, edificarían os franciscáns no correr do tempo. E non hai dúbida de que o triunfo do Belén, a representación simple do Misterio [do Nadal] como tema iconográfico débese a San Francisco de Asís.
Sen embargo, na iconografía cristiáa non sempre foi así, xa que outros temas do ciclo da Natividade, como a viaxe de Nazaret a Belén e a colaboración de dúas parteiras ou as diversas adoraciós están presentes na arte, alomenos, dende o século IV. A viaxe de Nazaret pode aparecer en nacementos máis extensos, todo o que xira en torno ó misterio da Encarnación: A Anunciación que o ánxel fai a María; a Visitación en Ein Karen á súa curmá, próximo xa o nacemento do Bautista; a viaxe de Nazaret a Belén e as visitas que vai recibindo o Neno Xesús: os pastores e os Reis Magos…. E tamén nalgún deses nacementos pode representarse, dalgunha forma, a fuxida a Exipto, ou a matanza dos inocentes, como nun pequeno nacemento da exposición permanente de Greccio aparecen plásticamente representadas estas esceas: Mentres os soldados de Herodes van cortando as cabezas dos nenos de menos de dous anos, San Xosé, a Virxe e o Neno Xesús, comezan a fuxida a Exipto.
Hoxe, 28.12, é o Día dos Santos Inocentes. E si algo pode reclamar unha maior representación plástica nos nacementos do futuro [na referencia da loita do Poder contra os símbolos cristiáns, na renovación do ciclo do Nadal] é en relación cos máis indefensos, ós que o futuro pode reservar, si se produce un cambio real de sensibilidade social, un novo museo ó holocausto dos máis desprotexidos. Nadie está libre de tanto disparate programado. Lembremos polo pronto ó que Papini define como monstruo, a Herodes o Grande, que non era román, hebreo nen grego; era idumeo e arrebatara o reino ós seus propios señores, os últimos e desgraciados Asmoneos. Cando se enterou polos Magos de que tiña nacido un rei en Xudea, o seu corazón rebelouse. E non se soupo nunca do número de nenos sacrificados; sí que antre eles contouse un fillo do propio Herodes, que estaba en Belén ó coidado dunha nodriza. Herodes quizaves que non sofreu ó recibi-la noticia [o Poder nunca se confunde]. Pouco tempo despois, o home morrería; o seu corpo corrompíase antes de morrer. A matanza dos inocentes fora a súa derradeira fazaña. Pero a vida de Xesús foille roubada por María, que salvou así a esperanza do pobo, coa súa marcha a Exipto.
-
No hay comentarios:
Publicar un comentario