A portada de Público [12.8.2008] ilustraba gráficamente do trazado previsto prá barreira que Senegal e outros países queren levantar contra o Sáhara e o Sahel, tema do artículo deste luns. O xornal incluía tamén varia información sobre a noticia e unha entrevista ó presidente do Senegal. É, evidentemente, máis ilustrativa de cánto eu poida decir no espacio dun folio. Traballo remitido a diversos medios. Pontevedra, 18.08.2008
Entrada n. 583 do blog.
Os desertos avanzan. Acontece en diversas partes do planeta. Na raíz desa expansión, da ocupación de terreos antes fértiles, está o cambio climático; está tamén a actuación do home, a deforestación que abre camiños de penetración. O deserto do Gobi ameaza a China incluso con treboadas de area como a que hai pouco depositou unhas 300000 toneladas na área de Pekin. A súa expansión comezou no 1950, pero actualmente avanza a razón de 3 kilómetros por ano, atopándose xa a 150 km da capital. Naturalmente, a situación preocupa e algo se leva feito, con prácticas reforestadoras, no deserto de Maowusu, antre a linde meridional da Rexión Autónoma de Mongolia Interior e o norte da provincia de Shaanxi, ata o punto de que si hai 40 anos o deserto estaba xa a 500 metros da cidade de Yulin, en Xuño do 2005 tiña retrocedido uns 50 km. Dende 1999 repoboáronse con éxito 275000 has. que xa invadía o deserto. China ten aí un exemplo do que pode facer na rexión de Pekín.
O que tamén está en marcha é o cobizoso proiecto, coordinado polo Senegal, de frea-la marcha implacable do Sáhara por medio dunha gran muralla verde, unha espesa barreira de árbores e arbustos que pode chegar a ter máis de 7000 km, dende Dakar ata Djibouti, no corno nororiental de África. Nesta tarea titánica participaría a Comunidade dos Estados do Sahel e do Sáhara. A franxa, prevista ademáis unha anchura de 5 km [15, según algunhas fontes], vai proporcionar ó planeta “un novo pulmón verde”, según ten anunciado o presidente senegalés Maitre Abdoulaye Wade. Agárdase tamén que a nova masa árborea, no prazo mínimo de 3 anos, permita o desenvolvemento da pesca e a gandería ó longo do seu perímetro. Hai que ter en conta, tamén, a gran perda boscosa de África, estimada en 4 millós de hectáreas cada ano, o dobre da media mundial doutros países igualmente esquilmados. Por eso avisa, nun artículo recén, Wangari Maathai, premio Nóbel da Paz do 2004, precisamente pola súa evanxelización reforestadora en Kenya.
W. Maathai infórmanos no sentido de que conserva-la selva congoleña e tódo-los boscos africáns, así como acelera-la forestación, é vital prá supervivencia dun continente no que o Sáhara avanza cara ó Sul á par que o Kalahari faino en dirección sudoeste. Por eso se puxo en marcha o Fondo Forestal prá Conca do Congo o 17 de Xuño en Londres, con financiación inicial de 200 millós de dólares suministrados pola Gran Bretaña e Noruega, ó tempo que dez países de África central tomaron xa a decisión de administra-la selva de xeito máis sustentable, de conserva-la súa riqueza e biodiversidade. A premio Nóbel lémbranos que os boscos do Congo suministran alimentos, acobillo e sostén a máis de 50 millós de persoas; que se trata do segundo maior ecosistema selvático do planeta, despois da Amazonia. Debemos coida-los boscos porque son insustituíbles, dí, ainda que parezan inagotables. E cita como exemplo: Haití, deforestada, é máis vulnerable ós furacáns que a República Dominicá, na mesma illa, por conservar ésta, en gran medida, as súas fragas.
O presidente do Senegal parece esperanzado. Pide colaboración. I entende que pra algo tan de sentido común como é a proiectada “muralla verde”, non debe opoñerse nengún dos países do continente; nen os que están en guerra. Confía en que o tramo correspondente ó seu país poida xa quedar prantado no próximo inverno. En realidade levaban anos a falaren da forma de para-lo deserto. ¿Existen árbores que, despois dun mes de chuvia, poidan aguanta-lo resto do ano? Existen, foi a resposta dalgús científicos. E nunha reunión de varios xefes de Estado, no ano 2003, o entón presidente de Nixeria, Olusegun Obasanjo, perguntou: ¿Por qué non facemos unha prantación de árbores que atravese toda África?. E foi nesa xuntanza onde Wade bautizou a proposta co nome de “A Gran Muralla Verde”, actuación que, como en Gobi e seleccionáda-las especies arbóreas, debe valer pra frea-lo avance da area.
Entrada n. 583 do blog.
A Gran Muralla Verde [18.08.2008],
por Xesús López Fernández
por Xesús López Fernández
Os desertos avanzan. Acontece en diversas partes do planeta. Na raíz desa expansión, da ocupación de terreos antes fértiles, está o cambio climático; está tamén a actuación do home, a deforestación que abre camiños de penetración. O deserto do Gobi ameaza a China incluso con treboadas de area como a que hai pouco depositou unhas 300000 toneladas na área de Pekin. A súa expansión comezou no 1950, pero actualmente avanza a razón de 3 kilómetros por ano, atopándose xa a 150 km da capital. Naturalmente, a situación preocupa e algo se leva feito, con prácticas reforestadoras, no deserto de Maowusu, antre a linde meridional da Rexión Autónoma de Mongolia Interior e o norte da provincia de Shaanxi, ata o punto de que si hai 40 anos o deserto estaba xa a 500 metros da cidade de Yulin, en Xuño do 2005 tiña retrocedido uns 50 km. Dende 1999 repoboáronse con éxito 275000 has. que xa invadía o deserto. China ten aí un exemplo do que pode facer na rexión de Pekín.
O que tamén está en marcha é o cobizoso proiecto, coordinado polo Senegal, de frea-la marcha implacable do Sáhara por medio dunha gran muralla verde, unha espesa barreira de árbores e arbustos que pode chegar a ter máis de 7000 km, dende Dakar ata Djibouti, no corno nororiental de África. Nesta tarea titánica participaría a Comunidade dos Estados do Sahel e do Sáhara. A franxa, prevista ademáis unha anchura de 5 km [15, según algunhas fontes], vai proporcionar ó planeta “un novo pulmón verde”, según ten anunciado o presidente senegalés Maitre Abdoulaye Wade. Agárdase tamén que a nova masa árborea, no prazo mínimo de 3 anos, permita o desenvolvemento da pesca e a gandería ó longo do seu perímetro. Hai que ter en conta, tamén, a gran perda boscosa de África, estimada en 4 millós de hectáreas cada ano, o dobre da media mundial doutros países igualmente esquilmados. Por eso avisa, nun artículo recén, Wangari Maathai, premio Nóbel da Paz do 2004, precisamente pola súa evanxelización reforestadora en Kenya.
W. Maathai infórmanos no sentido de que conserva-la selva congoleña e tódo-los boscos africáns, así como acelera-la forestación, é vital prá supervivencia dun continente no que o Sáhara avanza cara ó Sul á par que o Kalahari faino en dirección sudoeste. Por eso se puxo en marcha o Fondo Forestal prá Conca do Congo o 17 de Xuño en Londres, con financiación inicial de 200 millós de dólares suministrados pola Gran Bretaña e Noruega, ó tempo que dez países de África central tomaron xa a decisión de administra-la selva de xeito máis sustentable, de conserva-la súa riqueza e biodiversidade. A premio Nóbel lémbranos que os boscos do Congo suministran alimentos, acobillo e sostén a máis de 50 millós de persoas; que se trata do segundo maior ecosistema selvático do planeta, despois da Amazonia. Debemos coida-los boscos porque son insustituíbles, dí, ainda que parezan inagotables. E cita como exemplo: Haití, deforestada, é máis vulnerable ós furacáns que a República Dominicá, na mesma illa, por conservar ésta, en gran medida, as súas fragas.
O presidente do Senegal parece esperanzado. Pide colaboración. I entende que pra algo tan de sentido común como é a proiectada “muralla verde”, non debe opoñerse nengún dos países do continente; nen os que están en guerra. Confía en que o tramo correspondente ó seu país poida xa quedar prantado no próximo inverno. En realidade levaban anos a falaren da forma de para-lo deserto. ¿Existen árbores que, despois dun mes de chuvia, poidan aguanta-lo resto do ano? Existen, foi a resposta dalgús científicos. E nunha reunión de varios xefes de Estado, no ano 2003, o entón presidente de Nixeria, Olusegun Obasanjo, perguntou: ¿Por qué non facemos unha prantación de árbores que atravese toda África?. E foi nesa xuntanza onde Wade bautizou a proposta co nome de “A Gran Muralla Verde”, actuación que, como en Gobi e seleccionáda-las especies arbóreas, debe valer pra frea-lo avance da area.
No hay comentarios:
Publicar un comentario