Solpor nunha carballeira, en Pontecaldelas, o Outono xa comezado. Novembro do 2007. Foto do autor do artículo. Pontevedra, 25.08.2008
Entrada n. 579 do blog.
Traballo semanal remitido a diversos medios.
Aínda este pasado sábado reparei nun par de carballos que xa mostraban a chegada da outonada, como se o verán atípico que nos tocou vivir estivese xa medio rendido. Estas árbores, coa color cambiante da súa follaxe, cando fan bosco, cambian os rexistros da nosa paisaxe e, coa caída das follas e a súa degradación, coa caída tamén das landras, preparan un chan que se enche de vida, un ecosistema rico en invertebrados de moitas familias que van colaborar na formación do humus ó longo do inverno. Pero a cousa non é tan simple e outros animaliños: paxaros, esquíos, incluso porcos, deben formar parte do ecosistema global do carballo, que ó longo da súa vida vai ser parasitado por outras prantas: musgo, fentos; tamén o visgo pode darlle un certo porte de árbore sagrada. E cando co tempo entra no seu declive, en función do bicherío que nel busca acobillo ou mantenza, os naturistas poden estima-lo tempo que llesqueda de vida. Pero ésta sigue e outras árbores irán xa medradas cando tal aconteza. Malo se o home non aposta pola conservación do bosco vivo.
Como estamos en tempo preelectoral e os diversos partidos van vir con novas promesas de que esta vez sí van xogar forte polo medio ambiente, quero facer unha serie de consideraciós, recoller mais ben algunhas das opiniós dun universalmente conocido ambientalista, Joaquín Araújo, escéptico en relación coas políticas aquí practicadas, causa principal das súas dimisiós de numersos cargos, según el explica nunha web, por non compromete-la súa conciencia. Pero o seu ecoloxismo ven da primeira edade, que xa ós dez anos anotaba en blocs apuntes tomados da natureza. A súa vocación estaba definida, apoiada ademáis en longas estancias no campo. Esos son os alicerces do seu inxente traballo na transmisión de conocementos e iniciativas en relación co medio ambiente e a natureza. Películas, series de televisión, máis de sesenta libros, director de revistas, fundador de boscos, editor, fotógrafo, operador de vídeo, ten colaborado tamén con Félix Rodríguez de la Fuente, e sido en moitos casos o principal nexo de unión antre os españoles e o seu entorno.
Di Araújo que o pensamento ecolóxico é unha crítica ó sistema, claramente alternativo, e prantexa cuestiós moi desafiantes, incluso cambios de actitude psicolóxicas no modelo económico; que tamén é unha demanda de novedades certas no tapiz da historia, polo que queda claro que incita á rebelión contra o establecido. Define a España como país tépedo nese sentido, polo que os temas da natureza en tódo-las súas variantes apenas teñen cabida no noso sistema político. Distinto é o caso de Francia, con 4 ou 5 veces máis interese que o noso país; ou en Alemania, 10 ou 12 veces máis; que a decisión de practicar unha política ecoloxista en Inglaterra supera en vinte veces á das nosas autoridades, porque aquí falta xenerosidade á hora de mira-lo mundo que nos circunda de xeito máis humán, amable, próximo. Parece que non quixeramos entende-la natureza. Nen facer películas e producción cultural relacionada con ela como un xénero destinado non só ás minorías.
Sigue decindo Araújo: “Teño a sorte de vivir nun lugar pouco habitado, no que se encharcan os ollos esculcando a paisaxe na que podes oí-los concertos dos paxaros sen contaminación acústica…e si todo eso ocurre coa mellor luz do solpor […], daquela non hai nada mellor no mundo”. Insiste en que non hai coherencia política á hora de trata-lo tema do medio ambiente nos programas das elecciós; que a mitade das cousas que fan os departamentos de Ecoloxía das administraciós [dinamitado o Ministerio] van contra a natureza, que mesmo as consellerías de Medio Ambiente pensan máis na construcción de estradas que en traballar na conservación paisaxística e da biodiversidade. I eso dá que pensar. Sabémolo ben. E prós nosos gobernantes parece cincelada a frase de que a natureza, que quere dar paso ó Outono, debe ser garantía de suministros básicos; nunca arrasada.
Entrada n. 579 do blog.
Traballo semanal remitido a diversos medios.
Sobre conciencia [política] ecolóxica [25.08.2008],
por Xesús López Fernández
por Xesús López Fernández
Aínda este pasado sábado reparei nun par de carballos que xa mostraban a chegada da outonada, como se o verán atípico que nos tocou vivir estivese xa medio rendido. Estas árbores, coa color cambiante da súa follaxe, cando fan bosco, cambian os rexistros da nosa paisaxe e, coa caída das follas e a súa degradación, coa caída tamén das landras, preparan un chan que se enche de vida, un ecosistema rico en invertebrados de moitas familias que van colaborar na formación do humus ó longo do inverno. Pero a cousa non é tan simple e outros animaliños: paxaros, esquíos, incluso porcos, deben formar parte do ecosistema global do carballo, que ó longo da súa vida vai ser parasitado por outras prantas: musgo, fentos; tamén o visgo pode darlle un certo porte de árbore sagrada. E cando co tempo entra no seu declive, en función do bicherío que nel busca acobillo ou mantenza, os naturistas poden estima-lo tempo que llesqueda de vida. Pero ésta sigue e outras árbores irán xa medradas cando tal aconteza. Malo se o home non aposta pola conservación do bosco vivo.
Como estamos en tempo preelectoral e os diversos partidos van vir con novas promesas de que esta vez sí van xogar forte polo medio ambiente, quero facer unha serie de consideraciós, recoller mais ben algunhas das opiniós dun universalmente conocido ambientalista, Joaquín Araújo, escéptico en relación coas políticas aquí practicadas, causa principal das súas dimisiós de numersos cargos, según el explica nunha web, por non compromete-la súa conciencia. Pero o seu ecoloxismo ven da primeira edade, que xa ós dez anos anotaba en blocs apuntes tomados da natureza. A súa vocación estaba definida, apoiada ademáis en longas estancias no campo. Esos son os alicerces do seu inxente traballo na transmisión de conocementos e iniciativas en relación co medio ambiente e a natureza. Películas, series de televisión, máis de sesenta libros, director de revistas, fundador de boscos, editor, fotógrafo, operador de vídeo, ten colaborado tamén con Félix Rodríguez de la Fuente, e sido en moitos casos o principal nexo de unión antre os españoles e o seu entorno.
Di Araújo que o pensamento ecolóxico é unha crítica ó sistema, claramente alternativo, e prantexa cuestiós moi desafiantes, incluso cambios de actitude psicolóxicas no modelo económico; que tamén é unha demanda de novedades certas no tapiz da historia, polo que queda claro que incita á rebelión contra o establecido. Define a España como país tépedo nese sentido, polo que os temas da natureza en tódo-las súas variantes apenas teñen cabida no noso sistema político. Distinto é o caso de Francia, con 4 ou 5 veces máis interese que o noso país; ou en Alemania, 10 ou 12 veces máis; que a decisión de practicar unha política ecoloxista en Inglaterra supera en vinte veces á das nosas autoridades, porque aquí falta xenerosidade á hora de mira-lo mundo que nos circunda de xeito máis humán, amable, próximo. Parece que non quixeramos entende-la natureza. Nen facer películas e producción cultural relacionada con ela como un xénero destinado non só ás minorías.
Sigue decindo Araújo: “Teño a sorte de vivir nun lugar pouco habitado, no que se encharcan os ollos esculcando a paisaxe na que podes oí-los concertos dos paxaros sen contaminación acústica…e si todo eso ocurre coa mellor luz do solpor […], daquela non hai nada mellor no mundo”. Insiste en que non hai coherencia política á hora de trata-lo tema do medio ambiente nos programas das elecciós; que a mitade das cousas que fan os departamentos de Ecoloxía das administraciós [dinamitado o Ministerio] van contra a natureza, que mesmo as consellerías de Medio Ambiente pensan máis na construcción de estradas que en traballar na conservación paisaxística e da biodiversidade. I eso dá que pensar. Sabémolo ben. E prós nosos gobernantes parece cincelada a frase de que a natureza, que quere dar paso ó Outono, debe ser garantía de suministros básicos; nunca arrasada.
No hay comentarios:
Publicar un comentario