A HORA DA VERDADE

Esperanza Aguirre falou esta pasada semáa pra lle recorda-los deberes a Rajoy. Aínda que a foto é do 2012, pode valer pra estimar un discurso máis fácil en Aguirre; a falta de discurso en Rajoy.  

E así chegamos, pola inacción gubernamental de catorce meses, á situación de paro alarmante que denuncia Esteban, en La Razón: Postos os parados todos en cola chegarían a Moscú, coas consecuencias gripales que eso conlevaría.

Pontevedra, 6.05.2013
Entrada n. 1660 do blog
Artículo semanal no Diario de Pontevedra

A hora da verdade,

por Xesús López Fernández

            As cifras da última EPA conocida son escalofriantes: o paro está xa en 6.202.700, cifra dos que buscan traballo e non-o atopan, algús deles parados de longa duración. Eso representa un 27 por cen da poboación laboral, o porcentaxe máis alto de Europa, que na poboación xuvenil aínda se dispara ata o 57 por cen. Unha lexislatura perdida na creación de emprego, ademáis das de ZP. ¿Pero realmente pode resisti-lo país esta situación e qué causas foron as desencadeantes do que parece a fin dun ciclo siniestro no que xa case non queda país? A alternancia política non sirveu pra inverti-la escalada que a partir do terceiro trimestre do 2005 (un 8,42% de paro) comezaría unha aceleración insultante, con raras pausas. I éso que Rajoy parecía ter un programa certo, en principio centrado na baixada de impostos que acabaría por sobir, por penalizarnos fiscalmente. Dolorosamente, sí.

            O seu discurso ía tamén sobre economía, pero máis referido  ó sector das finanzas que á creación de riqueza i emprego. Total que no que leva de mandato cerraron unhas 600000 empresas.  Unha debacle denunciada por voces críticas do seu propio partido, como Vidal Quadras ou Esperanza Aguirre. O eurodiputado non se traba cando afirma que “os políticos españoles que tivemos responsabilidades públicas ó longo do último cuarto de século sabemos ata qué punto os partidos son estructuras burocratizadas, opacas e oligárquicas, nas que pequenas cúpulas que se reproducen a sí mesmas controlan férreamente a organización impedindo o debate e a libre competencia antre opciós”. Despois de definir esa situación endogámica critica o sistema de “sucesión”, moi lonxe ó seu xuicio da libre decisión das bases: “Temos chegado á aberración de tragare co feito de que os líderes de determinadas formaciós decidiran ó se retiraren da primeira fila designar sen disimulo ó seu sucesor, furtando así ás bases o seu dereito inalienable a designare o seu cabeza de filas”.  Pero o estaribel, afirma o home, “veuse abaixo afogado pola corrupción, a incompetencia, o deterioro institucional e o aumento do tamaño e complexidade do Estado, entendido como axencia de colocación de leales, familiares e correlixionarios”.

            O eurodiputado clama pola reconversión interna dos partidos  pra que sexan auténticamente democráticos, pero os encargados de levare estas iniciativas lexislativas adiante [lei de partidos e lei da súa financiación] son os grandes beneficiarios da triste situación presente, polo que o seu interese en modificala é moi escaso, algo que sí se pode decir máis alto, pero non máis claro. E así van as cousas, con negros horizontes despois de catorce meses de inacción gubernativa, ou de falta de ideas, ata o punto de que tamén Esperanza Aguirre veuse obrigada a decir unhas palabras no sentido de que o PP sí ten un programa pra saíre da situación: o que levaba na campaña electoral, o que o Goberno foi esquecendo conforme arrancaba a lexislatura, ata chegare ó paro maior da UE.

            I Europa está preocupada pola situación de España: un paro que xa parece endémico; un Estado hipertrofiado; partidos desideoloxizados queren xustificaren a permanencia dese Estado, tamén ineficiente, en perxuicio da sociedade. Como se fosen meros recaudadores, despois das brutales e confiscatorias sobidas de impostos, Rubalcaba aínda fai unha nova proposta fiscal “pra que paguen os ricos”. Ese ven se-lo seu último discurso, que xa non vende. Pero as ideas claras parecen estar, como en Vidal-Quadras, en Aguirre, que pide unha reforma radical e sen precedentes, censura a política impositiva de Rajoy e pide centrarse nos gastos; pide políticas de apoio a empresas e familias, aburadas na actual situación; os cartos deben estare nas mans da cidadanía antes que nas dos políticos; e avoga por que os gobernos reduzan o aparato e intervención ó mínimo. Sentido común o de Vidal-Quadras i Esperanza Aguirre, pero a hora da verdade pode chegar tarde pra moitos dos parados, xa que a remontada  cara unha situación de bonanza require cambios no Goberno. Está claro.