Ó SEÑOR ARIAS CAÑETE

Esto é o que hai que recuperar pró mar, señor Arias Cañete, eliminare incluso a avenida a Marín, que está asentada no mar. Os políticos todos estiveron a mirar de perfil, inicuamente, antes de se preocupar de afondar no sentido a Lei de Costas 22/1988, posiblemente a mellor lei medioambiental de Europa. Os colectivos cidadáns podemos confiar na Xusticia, pero desagrádanos ver cómo dend´a Política queda envilecida e as súas sentencias non se cumpren por anos. Confiemos en que o sistema teña aínda capacidade de rexeneración, pero en principio e polo que levan dito da nova Lei de Costas os políticos que sacan a lingua a pastar, hai un certo temor de que a mesma poida representar aínda unha maior descomposición e corrupción política. A ver si antre todos mellorámo-lo país e as cousas todas.

Pontevedra, 12.05.2013
Entrada n.1662 do blog
Artículo remitido a Pontevedra Viva. 

 Ó SEÑOR ARIAS CAÑETE,

por Xesús López Fernández

            Aínda non conseguín leé-lo novo texto da Lei de Costas, como se aínda non fose presentada en sociedade. E sorpréndenme as declaraciós de moitas xentes dos diversos partidos, como se a mesma estivese feita dende a senrazón, a incuria de tentar consolidare o que por definición do que é dominio público marítimo terrestre non pode ser consolidado. Dí vostede que a nova lei vai outorgare unha maior seguridade xurídica que a lei  22/1988, que algús definen como unha magnífica lei, posiblemente a mellor das europeas en materia medioambiental. Pero, ¿qué ten pasado, señor ministro?. Pois o que ten pasado é que moita da xente que está a pastare na política non quixo demanda-lo comprimento desa lei, do que sabemos moito en Pontevedra, onde tiñamos unha ría case-entrópica, espacio sensible, que desta volta está hipercontaminada como consecuencia das actuaciós políticas, das presuntas tramas existentes.

               Digamos que, por desgracia, sómo-los cidadáns os que estamos máis preocupados pola observancia das leis que os propios mandiños locales dos diversos partidos, que mesmo pensan que poden deseñar novos litorales, cambia-la dinámica das mareas, deseca-lo espacio intermareal do fondo da ría no que radicaban as verdadeiras depuradoras biolóxicas da mesma. E así foron desaparecendo as ostras, as sardiñas, e malviven as últimas ameixas. A cuestión da edar é unha pura ilegalidade e, asentada en terreo concesional da vella Ence, S.A., non segregado, que a nova Ence, a chamada Grupo Empresarial Ence, S.A., carece presuntamente de concesión, algo que parece foi estimado pola Audiencia Nacional, Sala do Contencioso Administrativo, Sección Primeira, en dúas ocasiós: por sentencia de Maio 2011, e agora de novo por sentencia de Abril 2013, nas que ordea ó seu ministerio que incoe o procedemento de cancelación da concesión da vella Ence, S.A. E recurrida a primeira das sentencias en casación, non se entende que ese recurso permaneza sen resolverse a día d´hoxe.

               Na última das sentencias, na exposición que se fai nos fundamentos de dereito infórmase que tanto “a edar como o emisario submariño encóntranse nunha situación administrativa irregular, xa que non contan coas preceptivas concesiós do Dominio Público Marítimo Terrestre”, según informaba xa o 10.11.2005 a Xefa do Servicio Provincial de Costas de Pontevedra, que ven avalar ademáis a doutrina que recolle o artículo 44.6 da vella Lei de Costas, que prohibe a construcción de estaciós de augas residuales na ribeira do mar, así como o tendido de colectores paralelos, instalaciós que terían de ir por riba da franxa de protección. Pero o caso pontevedrés é aberrante, unha vergonza, porque a edar, como a fábrica de pasta e outras instalaciós, como a autovía a Marín na que o ministerio de Fomento acaba de ter unha actuación irracional con presunta intención de consolidare o que xa está sentenciado como ilegal polo TS, como o propio ferrocarril están no mar.

            O Concello de Pontevedra tivo xa tempo de levantare a edar, a requerimento da Dirección Xeral de Sustentabilidade da Costa e do Mar (que reconoce que a edar e os colectores carecen de título concesional) e de situala fóra do terreo demanial, pró que lle foi outorgado un prazo de menos de cinco anos. Esto así dito, señor Arias Cañete, e pra que vexa que a presunta prevaricación ven ser norma nalgunhas Administraciós. Lembremos se acaso que o terreo demanial é dos cidadáns e que o Estado debe se-lo velador da súa conservación. En Salvemos Pontevedra agardámo-la edición do texto da lei no Boe pra actuar en consecuencia e acodir, si é preciso, á UE.

           

               Un saúdo,

            Xesús López Fernández

            Pontevedra, 10.05.2013