A SUSTENTABILIDADE ESGAZADA

Insistamos coesta imaxe da xunqueira do Lérez na que se pode aprecia-lo sistema de meandros vivos. Mentres a xunqueira respiraba coas mareas, a sustentabilidade da ría estaba garantizada, pero desecárona case ó completo e, ridículamente, construíron nela o Auditorio, asentaron institutos e un campus universitario, que deberían ter data de caducidade se verdadeiramente se quer apostare pola dita sustentabilidade, en equilibrio aquí xa imposible. E se o Worldwatch Institute, no seu estudio do 2012, analizaba as pautas pra ir cara unha prosperidade sostible, desta volta se pronuncian algús dos seus especialistas sobre a cuestión de si esa sustentabilidade pode ser índa posible. En Pontevedra, non, cruzadas unha serie de líneas roxas que os iluminatti do concello aínda dibuxan como actuaciós "pra novos e idílicos solpores", unha especie de definición prás distintas burremias nas que poidan aínda pensare. E a oposición sen ideas (talvez sen honestidade) pra maxinare unha táctica coherente contra un goberno hai tempo sonado. 

Pontevedra, 27.05.2013
Entrada n. 1668
Artículo semanal no Diario de Pontevedra  

A sustentabilidade esgazada,

por Xesús López Fernández

            Esgazar, esguizar, esbronzar, esgarduñar, rachar, rabuñar, etc., son infinitivos de verbos galegos que, inda con variada polisemia, valen prá alusión á situación de esnaquizamento, de esbandallo no que parece ter sucumbido o equilibrio ambiental, a sustentabilidade á que tanto aluden nas súas prédicas os nosos políticos ó tempo que se cargan, de cada volta, novas tenzas da nosa realidade ambiental, algo que levamos non poucos anos tocando nas nosas colaboraciós. Este ano, o Worldwatch Institute, sempre crítico, cuestiona con especial acento na publicación de “A Situación do Mundo 2013” cando fala da sustentabilidade que xa aparece no título e formula unha pergunta, case un clamor: “¿Aínda é posible a sustentabilidade?”.E non faltan voces no Ecoloxismo mundial que piden un compromiso real coa Terra, alén das políticas dos Estados que parece queren poñere ó Planeta contra as cordas.   

            Venme á memoria, desta volta, o relembro de diversos libros de autores comprometidos: “A Terra en xogo”, de Al Gore, no que antr´outras cousas nos relata cómo o mar de Aral, un mar salado, interior, aparecía xa condenado á morte; “A Salvación do Planeta”, de varios autores do Worldwatch, unha especie de catecismo prá recuperación dos ecosistemas dos que depende a humanidade e que están sendo arrasados polo mundo empresarial que non dubida na defensa dos seus intereses egoístas, aínda que eso significa deixa-la Terra inhabitable, ousando incluso falare de sustentabilidade; “El equilibrio roto” (e outros ensaios), do Prof. Bermejo Martínez, que me propoño tocar en próximos traballos, vai sobre “cousas” acontecidas na nosa terra e, de momento, deixemos como comentario o que fai o seu prologuista, Xerardo Estévez Fernández, cando dí que o home preocupouse fondamente polo presente das cousas, pola problemática ambiental, que as súas opiniós son unha aposta polo futuro.

            “A sustentabilidade implica non ter que decir nunca “síntoo” ó futuro”. Trátase dunha frase do presidente do Worldwatch Institute, Robert Engelman, un dos autores da obra que acaban de presentaren. “¿Imos ter un futuro digno? Temos que comezar a sermos honestos ó respecto, xa que estamos a especulare co futuro coa creencia de que podemos ter unha prosperidade célere agora”, dixo Engelman, quen ademáis calificou a situación actual de “burbulla do sustentable”, xa que “todo é sustentable, coches, negocios, Olimpiadas, cidades, roupa, deseños”, afirma o home a modo de queixa ó tempo de sinalare que este abuso tiña pasado de preocupante a descorazonador, que mesmo a xeneralización do uso do concepto do sostible tiña restado esencia ó mesmo pra convertilo en etiqueta pra productos e proiectos, simplemente algo menos malos que as alternativas das que viñamos botando man. 

            Insisten os autores do libro en que hai que usar críticamente o término “sustentable” e deixare de vivir na “negación” de que o actual estilo e  consumismo irracional non vai traer consecuencias. “Os problemas están en camiño”, comenta Tom Prugh, codirector do proiecto no que se propón como obrigatoria a transformación nun movemento social forte dos partidarios do cambio de desenvolvemento actual, como foi o da defensa dos dereitos civiles nos EE.UU. É máis, afirma outro codirector da obra, Erik Assadourian, “É necesaria unha segunda revolución democrática”. En “A Situación do Mundo 2013” apóstase pola deslexitimación do uso dos combustibles fósiles; optan polas enerxías renovables e fan demanda da protección da biodiversidade e maior educación sobre qué comer, porque o “sistema global alimentario está esnaquizado”. No libro afírmase que, se nada cambia de forma drástica, vai aumentare o número de emigrantes e refuxiados que fuxan de conflictos. Incluso cuestiónase, a longo prazo, a supervivencia da nosa civilización. A vida sobre o planeta vai continuar, pero a sociedade humáa quedaría seriamente esmagada, e hai que evita-la súa desaparición, apunta outro dos autores, Kim Stanley Robinson, de ciencia ficción. E decir que o noso ecosistema cheira a morte non é ciencia ficción.