DISCURSOS PRÓ ANO NOVO [2.01.2004]

 Algús están sedentos do petróleo que poida haber en Alaska. Greenpeace, según se mostra na foto, protesta pola desfeita do Ártico que algús tentan. 

 O cambio climático trae como consecuencia unha vida máis difícil prós osos polares.  

Aurora boreal (A fotografía pode estar protexida por dereitos de autor)

Pontevedra, 29.05.2013

Entrada n. 1670 do blog

Trátase dun traballo recuperado do 2.01.2004, en línea coa filosofía do último artículo, deste pasado luns, "A sustentabilidade esgazada".

 Discursos pró ano novo, [2.01.2004]

Por Xesús López Fernández

            Arrancada de discursos dirixidos a unha Humanidade que parece agardar un ano máis solidario pra  todos, mesmo cos países nos que as xentes sofren por causa da guerra ou como consecuencia dos cataclismos que se suceden: primeiro, en Bam, no Irán, onde parece que aínda non temos cifra final da traxedia na que se telumbran  ó redor dos 40.000 posibles mortos. E cando non está levantada a acta definitiva do  acontecido, novos movementos de terra de gran magnitude acaban de se produciren en México e Indonesia, méntre-la guerra sigue. En definitva, a Terra está enferma, en malas mans, e quéixase nunha especie de estertor final potenciado pola actuación dos homes, culpables do desequilibrio climático no que os responsables da cousa pública non queren reparar, e veñen co seu contacontos insolidario, tan lonxe do que nestos momentos nos acaban de conta-lo Santo Padre, Riccardo Muti, Mijail Gorbachov, ou Kenichi Michimata, un xaponés que chegaba ó Cebreiro no primeiro día do ano. [Comezado o camiño a Santiago en San Jean de Pied de Port, confesaba o home que estaba facendo a ruta por Javier de Navarra, en referencia ó introductor do cristianismo no Xapón].

            É importante   converti-lo ano xubilar nun referente espiritual do continente. Santiago, faro de Europa, representa ó longo da historia unha gran concentración cultural. É importante que Michimata, un profesor de secundaria, chegue a nós no albor do ano, ó remate dun camiñar que representa espírito ecuménico e solidariedade, algo ó que os xaponeses nos teñen afeitos porque algús deles mesmo fixeron morada por anos en terras de Pantón ou establecéronse na Costa da Morte con vontade férrea, loitando contra o chapapote,  lección  na que moitos aínda non repararon. I eso tamén se nota nos discursos. Pero son palabras e xestos como os descritos os que realmente nos conmoven e nos fan creer que outro mundo é necesario. E neste orde de cousas deberemos agradece-las palabras de Riccardo Muti, director de orquesta, con motivo do concerto celebrado pola Filarmónica de Viena, este ano adicado a Johann Strauss pai. As súas palabras deberon sorprender a moitos cando, antes de comeza-la execución do Danubio Azul, pideu un ano de paz e un futuro mellor pra todos, especialmente prós nenos

            Riccardo Muti salientou a forza igualitaria da música, porque o concerto, que estarían oíndo millós de persoas de todo o mundo, era entendido por todos con independencia de raza e color.  ¡Claro que a Música é unha lingoaxe universal, como a  Ecoloxía, por onde van outros discursos, como o de Mijail Gorbachov! A súa Carta á Terra está preñada de avisos de urxencia. ¡Xa me gostaría a min que, na serie de actos organizados ó abeiro do ano xubilar, estivera previsto algún discurso do promotor da perestroika que ó mellor tería que reconta-la historia de Chernobil ou  a dos lagos Baikal e Aral, ou dun Danubio hai pouco envenenado  con cianuro, e que por esa vía acabaremos con todo! E na súa proclama de solidariedade, o presidente da ONG Cruz Verde Internacional [que tamén apoia o desarme e a liquidación das armas de destrucción masiva] aposta por unha nova educación ós nenos, porque se lles ensine a seren cidadáns do seu país á par que cidadáns da Terra. En fin, que o libro, de lectura fácil, pode servir de manual prós responsables do poder que  manteñen unha política industrial fundamentalista contra a Natureza, como Bush coa súa intención de realizar prospecciós de petróleo na Reserva Natural do Ártico en Alaska, proposta de momento derrotada no Senado [52 a 48], como consecuencia da reportaxe fotográfica de Banerjee.

            O  traballo foi loubado por diversos naturalistas como tamén polo expresidente Jimmy Carter, outro home sensato, que afirmou que o petróleo que poidan sacar de Alaska equivalería ó 1 ou 2% do consumo cotián dos EE.UU. Pero Banerjee advirte, ademáis, que alí hai vida, e nos transmite a mensaxe dos indios Gwich´in e dos esquimales Inupiat, “os únicos poboadores desas terras, que me ensinaron que o home debe coexistir e non conquista-lo mundo natural”. Curiosamente, a mesma lección que reitera Gorbachov de “conserva-la Terra prós nosos fillos, un proiecto que implica unha vida máis frugal pra gañar en calidade de vida”, algo que non comprenden os homes da guerra [mesmo os sindicatos que perderon o discurso pola paz] e prós que vale a situación denunciada polo Papa que falou da urxencia “de forma-las conciencias na cultura da paz”, que tamén levantou acta  “da inxusticia e violencia que oprimen varias zonas do globo, algo moitas veces esquecido”. Nun discurso de síntesis das pequenas mostras aquí traídas, eu diría que a Humanidade está urxente [a Igrexa tamén], de promove-la creación de comunidades ecolóxicas de base, pra así facer posible a salvación da Terra. 

Salvade a ría de Pontevedra (clicade e asinade)