sábado, 11 de mayo de 2013

Ó SEÑOR ARIAS CAÑETE

Esto é o que hai que recuperar pró mar, señor Arias Cañete, eliminare incluso a avenida a Marín, que está asentada no mar. Os políticos todos estiveron a mirar de perfil, inicuamente, antes de se preocupar de afondar no sentido a Lei de Costas 22/1988, posiblemente a mellor lei medioambiental de Europa. Os colectivos cidadáns podemos confiar na Xusticia, pero desagrádanos ver cómo dend´a Política queda envilecida e as súas sentencias non se cumpren por anos. Confiemos en que o sistema teña aínda capacidade de rexeneración, pero en principio e polo que levan dito da nova Lei de Costas os políticos que sacan a lingua a pastar, hai un certo temor de que a mesma poida representar aínda unha maior descomposición e corrupción política. A ver si antre todos mellorámo-lo país e as cousas todas.

Pontevedra, 12.05.2013
Entrada n.1662 do blog
Artículo remitido a Pontevedra Viva. 

 Ó SEÑOR ARIAS CAÑETE,
por Xesús López Fernández

            Aínda non conseguín leé-lo novo texto da Lei de Costas, como se aínda non fose presentada en sociedade. E sorpréndenme as declaraciós de moitas xentes dos diversos partidos, como se a mesma estivese feita dende a senrazón, a incuria de tentar consolidare o que por definición do que é dominio público marítimo terrestre non pode ser consolidado. Dí vostede que a nova lei vai outorgare unha maior seguridade xurídica que a lei  22/1988, que algús definen como unha magnífica lei, posiblemente a mellor das europeas en materia medioambiental. Pero, ¿qué ten pasado, señor ministro?. Pois o que ten pasado é que moita da xente que está a pastare na política non quixo demanda-lo comprimento desa lei, do que sabemos moito en Pontevedra, onde tiñamos unha ría case-entrópica, espacio sensible, que desta volta está hipercontaminada como consecuencia das actuaciós políticas, das presuntas tramas existentes.

               Digamos que, por desgracia, sómo-los cidadáns os que estamos máis preocupados pola observancia das leis que os propios mandiños locales dos diversos partidos, que mesmo pensan que poden deseñar novos litorales, cambia-la dinámica das mareas, deseca-lo espacio intermareal do fondo da ría no que radicaban as verdadeiras depuradoras biolóxicas da mesma. E así foron desaparecendo as ostras, as sardiñas, e malviven as últimas ameixas. A cuestión da edar é unha pura ilegalidade e, asentada en terreo concesional da vella Ence, S.A., non segregado, que a nova Ence, a chamada Grupo Empresarial Ence, S.A., carece presuntamente de concesión, algo que parece foi estimado pola Audiencia Nacional, Sala do Contencioso Administrativo, Sección Primeira, en dúas ocasiós: por sentencia de Maio 2011, e agora de novo por sentencia de Abril 2013, nas que ordea ó seu ministerio que incoe o procedemento de cancelación da concesión da vella Ence, S.A. E recurrida a primeira das sentencias en casación, non se entende que ese recurso permaneza sen resolverse a día d´hoxe.

               Na última das sentencias, na exposición que se fai nos fundamentos de dereito infórmase que tanto “a edar como o emisario submariño encóntranse nunha situación administrativa irregular, xa que non contan coas preceptivas concesiós do Dominio Público Marítimo Terrestre”, según informaba xa o 10.11.2005 a Xefa do Servicio Provincial de Costas de Pontevedra, que ven avalar ademáis a doutrina que recolle o artículo 44.6 da vella Lei de Costas, que prohibe a construcción de estaciós de augas residuales na ribeira do mar, así como o tendido de colectores paralelos, instalaciós que terían de ir por riba da franxa de protección. Pero o caso pontevedrés é aberrante, unha vergonza, porque a edar, como a fábrica de pasta e outras instalaciós, como a autovía a Marín na que o ministerio de Fomento acaba de ter unha actuación irracional con presunta intención de consolidare o que xa está sentenciado como ilegal polo TS, como o propio ferrocarril están no mar.

            O Concello de Pontevedra tivo xa tempo de levantare a edar, a requerimento da Dirección Xeral de Sustentabilidade da Costa e do Mar (que reconoce que a edar e os colectores carecen de título concesional) e de situala fóra do terreo demanial, pró que lle foi outorgado un prazo de menos de cinco anos. Esto así dito, señor Arias Cañete, e pra que vexa que a presunta prevaricación ven ser norma nalgunhas Administraciós. Lembremos se acaso que o terreo demanial é dos cidadáns e que o Estado debe se-lo velador da súa conservación. En Salvemos Pontevedra agardámo-la edición do texto da lei no Boe pra actuar en consecuencia e acodir, si é preciso, á UE.
           
               Un saúdo,

            Xesús López Fernández
            Pontevedra, 10.05.2013

2 comentarios:

José Luis Valladares Fernández dijo...

En teoría, al menos, la Ley de Costas es algo muy bueno. Tiene el inconveniente de que no se aplica como debiera, ya que hay personas que tienen bula.
Me parece bien que respeten las casas que fueron edificadas con permiso antes de que se promulgara tal ley; pero no aquellas edificaciones que son posteriores a la Ley y que se levantaron conculcandola claramente, como el edificio donde José Blanco tiene su ático en "Villa PSOE".

Un abrazo

o blog de xesús lópez dijo...

Hola, José Luís:
Se han derribado, en algunos casos, pequeñas casas de madera, pero se han consentido auténticos disparates.
Alguna gente que tenía un simple galpón en la playa, para sus barcas, ha solicitado permiso para dar más altura al tejado, convirtiéndolo así, en una vivienda de bajo y una o dos plantas. Y lo ha hecho con el permiso (o el soborno) de un alcalde de mierda.
Ciertos alcaldes, como también las autoridades autonómicas, han otorgado permiso para lesionar la zona demanial cuando realmente carecen de poder para desnaturalizar el litoral.
El artículo que he remitido al Diario de Pontevedra, para mañana, lunes, es de más calado que esta especie de carta a Arias Cañete. Veremos cómo es la Ley de Costas, que algunos dicen es una especie de queso de Gruyère en relación con la coherencia de la Ley de 1988.

Un abrazo