Pontevedra, 26.05.2008
CONCERTO DE MENDELSSOHN
Entrada n. 493 do blog
Hoxe finalizou a temporada de concertos da Sociedade Filarmónica de Pontevedra. Foi protagonisa desta volta a Orquesta Filarmónica de Pilsen, dirixida por Jaroslav Krcek.
Un programa ben escollido, con obras de:
Rossini, Obertura do Barbeiro de Sevilla; o Concerto n. 2 de violín e orquesta de F. Mendelssohn e, na segunda parte, a Sinfonía n. 7 de L. van Beethoven.
Concerto grato, vexo que na nosa Sociedade Filarmónica perdeuse un certo poder de convocatoria e que, unha orquesta importante como a que hoxe nos visitou, non foi quen de concitar no Teatro Principal á maioría dos socios, algo que sí acontecía nos anos 40. Polo menos gardo memoria da miña asistencia a non poucos concertos, aínda neno, ano 1945.
Chamoume a atención a suprema facilidade i expresión coa que o violín solista, Stepán Prazák, executou o concerto de Mendelssohn, unha obra na que de vez en cando me apetece solagarme, perderme nela, soñar.
Por eso non me resistín a baixar de YouTube, unha mostra desa inspirada obra, o tempo primeiro case completo, executado por unha violinista norteamericáa de orixe asiática, excepcional, Sarah Chang, nada o 10.12.1980, que si foi unha figura precoz e concertista ós 8 anos, hoxe ten gran renome e vasta discografía. A ver se así motivamos a algún que outro dos bloguistas que entran neste meu retiro. Un certo toque de melomanía nunca ven mal. Ó mellor ata podía ser bo prós que, en política, non reparan en que hai outros mundos posibles, máis harmónicos, nos que se pode procurar unha maior felicidade da que dan as súas engordadas nóminas e traiciós no cumprimento dos deberes.
Pero quero comentar tamén a situación de acoso a que está sometido o noso Teatro, con sempiternas catas de arqueoloxía no seu entorno, bloqueádo-los accesos incluso por Manuel Quiroga. ¿Cómo coño conseguirían os músicos leva-los seus instrumentos ata o escenario? Porque costa traballo maxinar cómo fixeron pra levaren ata aquel lugar os instrumentos todos: violíns, violas, fagots, cellos ou contra-baixos, ademáis da percusión...
Tamén me agradaría saber qué coño están a urbanizaren ante a fachada do Teatro, qué novo espacio cerrado, polo que se ve, queren conformaren alí, como pra afundir aínda máis, urbanísticamente, a cidade, nova carga "ideolóxica", o aldeanismo acrisolado polo Concello e certo asesor técnico áulico, o gran experto en accesibilidade, en ruínas. Vamos, en promover ruínas. Outravolta fodidos.
CONCERTO DE MENDELSSOHN
Hoxe finalizou a temporada de concertos da Sociedade Filarmónica de Pontevedra. Foi protagonisa desta volta a Orquesta Filarmónica de Pilsen, dirixida por Jaroslav Krcek.
Un programa ben escollido, con obras de:
Rossini, Obertura do Barbeiro de Sevilla; o Concerto n. 2 de violín e orquesta de F. Mendelssohn e, na segunda parte, a Sinfonía n. 7 de L. van Beethoven.
Concerto grato, vexo que na nosa Sociedade Filarmónica perdeuse un certo poder de convocatoria e que, unha orquesta importante como a que hoxe nos visitou, non foi quen de concitar no Teatro Principal á maioría dos socios, algo que sí acontecía nos anos 40. Polo menos gardo memoria da miña asistencia a non poucos concertos, aínda neno, ano 1945.
Chamoume a atención a suprema facilidade i expresión coa que o violín solista, Stepán Prazák, executou o concerto de Mendelssohn, unha obra na que de vez en cando me apetece solagarme, perderme nela, soñar.
Por eso non me resistín a baixar de YouTube, unha mostra desa inspirada obra, o tempo primeiro case completo, executado por unha violinista norteamericáa de orixe asiática, excepcional, Sarah Chang, nada o 10.12.1980, que si foi unha figura precoz e concertista ós 8 anos, hoxe ten gran renome e vasta discografía. A ver se así motivamos a algún que outro dos bloguistas que entran neste meu retiro. Un certo toque de melomanía nunca ven mal. Ó mellor ata podía ser bo prós que, en política, non reparan en que hai outros mundos posibles, máis harmónicos, nos que se pode procurar unha maior felicidade da que dan as súas engordadas nóminas e traiciós no cumprimento dos deberes.
Pero quero comentar tamén a situación de acoso a que está sometido o noso Teatro, con sempiternas catas de arqueoloxía no seu entorno, bloqueádo-los accesos incluso por Manuel Quiroga. ¿Cómo coño conseguirían os músicos leva-los seus instrumentos ata o escenario? Porque costa traballo maxinar cómo fixeron pra levaren ata aquel lugar os instrumentos todos: violíns, violas, fagots, cellos ou contra-baixos, ademáis da percusión...
Tamén me agradaría saber qué coño están a urbanizaren ante a fachada do Teatro, qué novo espacio cerrado, polo que se ve, queren conformaren alí, como pra afundir aínda máis, urbanísticamente, a cidade, nova carga "ideolóxica", o aldeanismo acrisolado polo Concello e certo asesor técnico áulico, o gran experto en accesibilidade, en ruínas. Vamos, en promover ruínas. Outravolta fodidos.
No hay comentarios:
Publicar un comentario