AS FORZAS DO MAL [13.06.2006]

"Mencer no sotobosco", pintura informática do autor. En Valdedeus, Armenteira, San Ero, si o éxtasis de séculos llo permiteu, puido ser testigo de máis dun abrente como o que o autor quere propoñer, de forma abstracta, por medio desta pequena creación.

Pontevedra, 13.05.2008

Entrada n. 485 do blog

Hai uns días que me solicitaron, dende unha bitácora [a bitácora de Meis] información sobre unha misa en galego celebrada na igrexa d´Armenteira, nos sesenta, posiblemente a primeira da nosa terra. O solicitante facía alusión a un traballo meu, "As forzas do mal", do que tirou a información primeira. Amablemente, envioume un e-mail pra que vise o tratamento dado ó tema, algo co que non estou d´acordo: por redundante na información e polo tratamento sesgado que se fai do artículo citado, do que insire soamente o primeiro parágrafo, pra de seguido e despois da información por min facilitada sobre as xestiós feitas ante don Manuel Fernández Ramos, párroco d´Armenteira, incluir un ataque a Galicia Bilingüe, que non comparto, e que aparece na bitácora como un contínuum do por min dito. Non me parece ética a introducción de equívocos. Non, e hai que ter en conta que en Galicia Bilingüe saben moi ben que a persecución ó noso idioma estáse a facer tamén, de forma asañada, dende a propia normativa de concordia, que xa non participa da psicoloxía da fala galega, ata o punto de que ós rapaces instalados no idioma, cando chegan ás escolas, defróntanos coa "realidade" lingüística inventada polos novos iluminados. I eu, naturalmente, non me privo de decir que a morte do idioma ven, en gran parte, desas normas, da Lei pola Normalización Lingüística, da Mesa, que ten un protagonismo supurante. E da propia RAG, por inane, por ter tragado as normas do Diktatt.
 Como na bitácora está incluída tamén a miña fotografía, tomada obviamente do meu blog, presento novamente o traballo completo, á par que me solidarizo públicamente coas xentes de Galicia Bilingüe, en desagravio, porque galego e castelao son idiomas próximos cuia aprendizaxe é posible simultanear, entender que son amigos, que si o galego nos vale como lingua lar e prós afectos, prós agarimos, prá poesía e literatura, o castelao fainos máis universales, ensancha a nosa cultura. Sigue o traballo:

As forzas do mal [13.06.2006],por Xesús López Fernández

Non teño dúbidas de que as forzas do mal están aquí, moi achegadiñas, xa tra-los mítines en forma de intenciós non ditas, xa como forza incendiaria disposta a acabar cos nosos montes, especialmente cruel en Poio e Armenteira. ¿E qué terá sido do paxariño que interrompira a meditación de San Ero sobre a eternidade, polas frondas d´Armenteira? O canto do paxaro abstraeu ó monxe que se supón fundador daquel convento por un momento, un chisco de eternidade ou eso lle pareceu, que cando regresou ó mosteiro resultou ser un desconocido, igual que pra el os frades. O nome do santo estaba nos libros do convento, pero pasaran trescentos anos, nada menos, según se recolle na cantiga. E a San Ero dedicamos unha misa en lingua galega no ano 1968, sendo párroco don Manuel Fernández Ramos, misa na que participaron Torres Queiruga, Espiña, Morente, se a memoria non me traiciona, na esperanza de que a nosa lingua participara tamén no concerto da Eternidade .... Suponse que a paxariña pode seguir pola zona, andar por algunha vagoada ou valiña de Meis, fraga, souto, bouza ou candorsa....Ou que andaría ata o terrorífico incendio destos pasados días, cen hectáreas, porque ese lume pode defrontarse tamén coa harmonía da Creación, coa eternidade mostrada pola paxariña ó noso santo, porque andan soltas as forzas do mal.

O abandono do campo é a causa primeira dos incendios. Esto é ben sabido, pero pouco se fai por conseguir fixar poboación máis alá das promesas dos retiros da Xunta ou agora en campaña. O campo, o monte, requiren a man coidadosa do home, e conservan valor de profecía as palabras de Curros Enríquez a Mariquiña Puga, o recado que lle dá prós emigrantes: “Pombiña mensaxeira, de branca pluma, fálalle ós emigrados da patria súa....Dilles que prós seus lares tornen axiña, que sen eles non queren pinta-las viñas, rega-los regos, madura-las castañas nos castiñeiros....” Eu non sei se Galicia perdería a capacidade de chorar esas ausencias e coido que a perda de dignidade sí está, en moitos dos nosos ámbitos, máis que demostrada. Non parece decente pedir agora, nunha especie de fraude, os votos a tantísima xente desconectada da nosa realidade, de cómo aquí se forzou á natureza, posta ó servicio dos colonizadores. E foi a estúpida política reforestadora dos 50 a causa principal da emigración á que lle piden o voto. As forzas do mal tiveron daquela un protagonismo certo.

Xohan Paulo II, ó que me teño referido en “O Papa ecoloxista”, deixou moitos escritos que poden aclarar ós ignaros o que é lícito no uso da Creación. Retomarei algún dos textos incluídos na súa obra “Paz co Deus Creador, paz coa Creación toda”, urxente chamamento á corresponsabilidade ecoloxista: con nós mesmos e cos demáis. A paz está ameazada por diversos factores, dí no comezo, antre eles a falta de respeto á natureza e a explotación desordeada dos recursos, o que trae formas de egoísmo colectivo, cobiza e prevaricación. O Papa dí que os políticos están preocupados polo tema e que “se está a conformar unha conciencia ecolóxica á que non se lle deben pór interquinencias, antes ben favorecela......, madurala.....encastañala en programas e iniciativas concretas”. No punto 2 fala da relación dos valores éticos coa cuestión ambiental, da necesidade de ter unha visión moral do mundo, que pró cristián está xa nas convicciós relixiosas que aparecen na Revelación, “confiando que aqueles que non compartan as nosas convicciós relixiosas poidan atopar igualmente elementos útiles pra unha línea común de reflexión e convicción”.

O Papa fala da relación do home coa integridade da Creación e do sofrimento da terra pra incidir no estudio da crisis ecolóxica como problema moral. Fai un chamamento á nosa corresponsabilidade na tarea, “porque está constatado que a aplicación dalgús descobrimentos no campo industrial e agrícola teñen producido efectos negativos, incluso pró benestar das futuras xeneraciós.” E afirma que “os residuos de industrias, gases..., a deforestación incontrolada, uso de pesticidas......deterioran, como é sabido, o medio ambiente”. Denuncia os casos de dano irreversible e pide á comunidade humáa que se implique; tamén ós Estados e organizaciós de carácter internacional. Hai que supera-la visión reductiva e antinatural, que configura incluso un verdadeiro desprecio do home. E clama o Papa pola procura dunha solución. O traballo é longo. E conclúo coa cita do remate: “Desexo que a súa inspiración [refírese a S. Francisco] nos axude a conservar vivo o sentido da fraternidade con toda-las cousas –creadas por Deus boas e belas— e nos lembre o grave deber de respetalas e custodialas con particular coidado....” Paréceme un exercicio de hixiene mental o de tentar telumbar ónde se sitúan as forzas do mal que non descansan, que se puideron acabar coa paxariña d´Armenteira, tamén poden estar tra-los silencios culpables de moitos discursos.