VEN O EURO [29.12.2001]

Efecto Zapatero, en Mondoñedo, nunha cafetería do Rei das Tartas. Alí tomei, o 21.04.2007, un exquisito café a 0,80 euros. Aínda o comentei en alta voz: "Mirade cómo aquí chegou o efecto Zapatero". Coido que todo o mundo estaba enterado da afirmación do presidente nun programa de televisión de que ése era o precio por el estimado como normal pra un café. O certo é que, con sorte, pódese atopar algún establecemento que, co seu particular plan de estabilización, cobre o café a 0,60. Sobre todo en Portugal.

Pontevedra, 22.05.2008

Entrada n. 489 do blog.

Cando estamos no séptimo ano da imprantación do euro miro pr´atrás cunha certa nostalxia da peseta. O euro veu representar unha maior carestía, unha menor polifonía monetaria, unha situación límite das economías débiles. Como na bolsa do euro entran as economías da UE, dos países que a configuran, en España vivimos unha situación dun certo afogo, cunha moeda forte á par que grandes sectores da nosa sociedade andan decote a pasaren maiores privaciós. E non é frivolidade decir que si un café, por citar un exemplo, valía daquela cen pesetas ou menos, actualmente vale 166,386 ou máis, aínda que nalgún que outro sitio se poida dá-lo efecto Zapatero: un café €0.80, como no exemplo da fotografía.

VEN O EURO [29.12.2001],

por Xesús López Fernández

Hai uns días que me atopei na rúa cun vello amigo dos meus tempos de empregado de banca, profesión da que levo tempo xubilado. A amistade á que aludo fórase forxando ó longo de anos. E puntualmente, nestas datas de Nadal, o home regresaba de Alemania –mellor d´Alemania, pra evita-lo hiato--, onde sigue a traballar. É unha de tantas criaturas que levo conocido ás que, dun día pra outro, van cambiar parte da súa cultura, afeitos a conviviren con diversas moedas, coa experiencia longa de ver cómo unhas divisas sobían e outras baixaban. E falamos algo destas cousas, de cómo algús emigrantes salvaron os seus aforros por mantelos nunha divisa determinada, de cándo os francos suizos sobiran en relación coa peseta un 52 por cen de xaneiro a xaneiro, da posibilidade prós residentes no extranxeiro de manteren daquela contas en pesetas convertibles, etc. Sinto saudade daquel mundo.

Ese tempo acaba hoxe nos paises que adoutan o euro, o que significa, cecáis, a morte dun mundo máis poliédrico e máis culto en aras da globalización. Coido que os ingleses fan ben en manteren viva a libra esterlina, o que non lles vai impedir sentírense europeos. Curiosamente, a equivalencia do euro, 166,386 pesetas, en canto ó valor representa como unha especie de volta atrás, como se prescindindo de nomes a peseta regresara ó seu valor dos anos cincoenta, cando unha familia podía pasa-lo ano con menos de trinta mil pesetas. Agora un pode cuestionarse por qué nalgunha volta, con motivo dalgunha transmisión, lle cobraron un imposto de plusvalía sempre discutible e cun certo perfil de estafa social, inmoral, como se lle roubaran a carteira. De tódo-los xeitos, a creación do euro pode traer consigo algún beneficio prá xente común e prá transferencia e salvagarda dos seus aforros; non só prás grandes fortunas dos que mandan no sistema.

En Internet pode esta-la solución dentro da globalización. Falta cultura, pero os mecanismos pra defende-lo patrimonio en divisa están xa na “rede” que crece sen parar e na que hai un par de días encontrei uns datos interesantes en relación coa marca do piano da casa, un Rud. Ibach Sohn, de Barmen, Alemania. Según a páxina web dos fabricantes, son artesáns que siguen a elaboraren novos modelos, algús de auténtica avangarda; e o que temos na casa foi fabricado no 1.885. Ten, pois, unha edade similar á da peseta, pero neste Nadal quedou perfectamente afinado. Agasallei ó afinador coa audición dunha obra de Tomás Luís de Victoria, O Magnum Mysterium, interpretada polo Coro da Abadía de Westminster. É un motete pra este tempo de Nadal que tamén canta a Polifónica de Pontevedra dende os seus primeiros tempos, cando comezou o revival da obra do autor de Ávila, da que hoxe son os ingleses uns grandes especialistas. Prefiren compartir polifonía que non moeda única.

Quebrada a sociedade –a familia, o mundo rural, o maxisterio da Igrexa--, o euro perfílase como unha moeda deseñada polos líderes do sistema na defensa dos seus intereses. A presión fiscal ha seguir pra atender máis bocas e máis reventadores de dogmas, incapaces de manteren un orde moral. ¡Qué importa que lexislen, se todo vai a peor!.. A saúde da Terra está máis comprometida; as mafias pulan polo control da riqueza. Moitos crimes quedan impunes e Jürgen Roth dubida dos encontros no Cumio, dos acordos antre Gobernos. Chega a perguntar: “¿Por qué ninguén fala dos grandes negocios coas drogas como parte da política exterior e de seguridade tanto dos estados de Occidente como dos do Leste?”. Contra o crime non vai pode-lo euro, que nos vai devolve-la cultura do patacón e da perra chica. Como nexo de unión pode funcionar, pero non máis alá dos vellos dogmas, dun Magnum Mysterium cantado en Westminster ou aquí, onde viñera no 1950 --como estudioso de Victoria e peregrino a Santiago-- Leopoldo Stokowsky, buscador da verdade que o euro non nos vai dar. En tanto que medio de pago significa, como sabe o amigo “alemán”, cambio de cultura.