O Camiño de Santiago, camiño das estrelas, é tamén camiño de Europa e por ele chegou, peregrinando á nosa terra, a cultura do continente. Os galegos non somos extraños a Europa, senón que somos cidadáns europeos dende hai séculos. E cidadáns privilexiados. Dibuxo informático de Xesús López.Pontevedra, 6.06.2009
-
Entrada n. 972 do blog
-
Artículo semanal
-
Europeizar Europa,
por Xesús López Fernández
Europeizar Europa,
por Xesús López Fernández
-
Europa, como si estivera en deconstrucción, non mostra unha clara imaxe como destino das futuras xeneraciós. G. Steiner, citado no meu traballo anterior, “Tempo de inventarios”, é pesimista en relación co devalo da nosa civilización. Citemos, si acaso, este apunte: “Hoxe queda só unha gran forza en Europa: o diñeiro. Hai vinte anos, os meus estudiantes de Oxford queríanse adicar á política, á investigación…. Hoxe as nosas elites van ó diñeiro e o diñeiro mércao todo en Europa; é como unha droga do esquecemento, non queremos pensa-los problemas. E, se non atopamos outro ideal, o diñeiro vai sofoca-la vida espiritual”. Naturalmente que existe un sector importante da sociedade continental que vai tomando conciencia e se sinte aburado polo acoso rampante contra as marcas cristiás da súa historia, o papel da Igrexa na educación i evanxelización do continente, no devir da Razón.
Alan Fimister, inglés, autor dun libro sobre Robert Schuman, un dos fundadores da Unión Europea, sostén que a idea orixinal da súa creación ten profundas raíces na ensinanza social católica e que os pasos por el dados son unha posta en práctica conscente do proiecto neotomista do Papa León XIII. O autor defende a visión dos políticos católicos que hai xa máis de 50 anos puxeron en marcha o edificio europeo. O citado Schuman, de formación alemáa pero francés de corazón; Konrad Adenauer, que foi alcalde de Colonia e canciller da Alemania Occidental [na súa casa facíase o rezo diario do santo rosario]; e Alcide de Gásperi, nacido en Pieve Tesino Trento, que daquela formaba parte do imperio austro húngaro e que, aínda que formado en Viena, non deixou de lidera-lo movemento de anexión a Italia, sendo proclamado héroe na fin da primeira guerra europea. Os tres sofriron penas de prisión. Adenauer sumouse ó plan de Schuman, co “deber de consagra-las forzas do noso espírito, da nosa moral i economía á creación dunha Europa que fose elemento de paz”, unha forma honesta de facer política. De Gásperi aceptaría a idea en cousa de horas.
É evidente que estamos a falare doutros homes, doutro tempo i esperanzas e que aqueles amigos non se deron por vencidos aínda que todo parecía en contra. É máis, se de Robert Schuman comentárase que Xohan Paulo II tiña previsto promovelo pra beato, actualmente é de Alcide de Gásperi, o que afirmaba que “quen sementa bágoas, ha recolle-la colleita cantando”, do que está incoado o proceso de beatificación. Esa construcción de Europa parecía ser tamén a soñada por Jacques Maritain, filósofo francés que sostiña que a democracia, no sentido moderno [ó se reuniren as naciós] representaba a traducción á realidade política da lei universal e revelada da Caridade. [….] O filósofo chegaría decir que a federación europea concebida baixo a bandeira da libertade levaría á creación dunha nova cristiandade.
Á raíz do debate sobre laicidade persentouse no 2004, na sede do Parlamento Europeo, un libro sobre San Benito, no que se pergunta pola aportación do santo e os benedictinos ó humanismo europeo. O libro titúlase así, “San Benito, o primeiro europeo”. A autora, investigadora polaca, Ludmila Grygiel, afirmou que a debacle actual europea ten máis que ver co esquecemento da nosa historia cultural e o rexeitamento á propia xenealoxía. San Benito, dí a autora, lévanos a unha esfera que precede á política e a trascende; que nos lembra a primeira unidade cultural de Europa. E que foi o fundador do monaquismo europeo o que inspirou a formulación da política como servicio ó ben da persoa e ó ben común, que mesmo xunto “cunha nova evanxelización deberiase proceder a unha nova europeización de Europa”. Lembrábao hai escasos días Benedicto XVI, en Montecassino. A lección do monaquismo, da man de San Benito, patrón de Europa, evanxelizador i educador, casaba máis, de certo, co ideal de Schuman, Adenauer e De Gásperi e coa necesidade de, contra as cruzadas laicas, europeizar Europa. E de impedi-la corrupción polo diñeiro, que dí Steiner.
Europa, como si estivera en deconstrucción, non mostra unha clara imaxe como destino das futuras xeneraciós. G. Steiner, citado no meu traballo anterior, “Tempo de inventarios”, é pesimista en relación co devalo da nosa civilización. Citemos, si acaso, este apunte: “Hoxe queda só unha gran forza en Europa: o diñeiro. Hai vinte anos, os meus estudiantes de Oxford queríanse adicar á política, á investigación…. Hoxe as nosas elites van ó diñeiro e o diñeiro mércao todo en Europa; é como unha droga do esquecemento, non queremos pensa-los problemas. E, se non atopamos outro ideal, o diñeiro vai sofoca-la vida espiritual”. Naturalmente que existe un sector importante da sociedade continental que vai tomando conciencia e se sinte aburado polo acoso rampante contra as marcas cristiás da súa historia, o papel da Igrexa na educación i evanxelización do continente, no devir da Razón.
Alan Fimister, inglés, autor dun libro sobre Robert Schuman, un dos fundadores da Unión Europea, sostén que a idea orixinal da súa creación ten profundas raíces na ensinanza social católica e que os pasos por el dados son unha posta en práctica conscente do proiecto neotomista do Papa León XIII. O autor defende a visión dos políticos católicos que hai xa máis de 50 anos puxeron en marcha o edificio europeo. O citado Schuman, de formación alemáa pero francés de corazón; Konrad Adenauer, que foi alcalde de Colonia e canciller da Alemania Occidental [na súa casa facíase o rezo diario do santo rosario]; e Alcide de Gásperi, nacido en Pieve Tesino Trento, que daquela formaba parte do imperio austro húngaro e que, aínda que formado en Viena, non deixou de lidera-lo movemento de anexión a Italia, sendo proclamado héroe na fin da primeira guerra europea. Os tres sofriron penas de prisión. Adenauer sumouse ó plan de Schuman, co “deber de consagra-las forzas do noso espírito, da nosa moral i economía á creación dunha Europa que fose elemento de paz”, unha forma honesta de facer política. De Gásperi aceptaría a idea en cousa de horas.
É evidente que estamos a falare doutros homes, doutro tempo i esperanzas e que aqueles amigos non se deron por vencidos aínda que todo parecía en contra. É máis, se de Robert Schuman comentárase que Xohan Paulo II tiña previsto promovelo pra beato, actualmente é de Alcide de Gásperi, o que afirmaba que “quen sementa bágoas, ha recolle-la colleita cantando”, do que está incoado o proceso de beatificación. Esa construcción de Europa parecía ser tamén a soñada por Jacques Maritain, filósofo francés que sostiña que a democracia, no sentido moderno [ó se reuniren as naciós] representaba a traducción á realidade política da lei universal e revelada da Caridade. [….] O filósofo chegaría decir que a federación europea concebida baixo a bandeira da libertade levaría á creación dunha nova cristiandade.
Á raíz do debate sobre laicidade persentouse no 2004, na sede do Parlamento Europeo, un libro sobre San Benito, no que se pergunta pola aportación do santo e os benedictinos ó humanismo europeo. O libro titúlase así, “San Benito, o primeiro europeo”. A autora, investigadora polaca, Ludmila Grygiel, afirmou que a debacle actual europea ten máis que ver co esquecemento da nosa historia cultural e o rexeitamento á propia xenealoxía. San Benito, dí a autora, lévanos a unha esfera que precede á política e a trascende; que nos lembra a primeira unidade cultural de Europa. E que foi o fundador do monaquismo europeo o que inspirou a formulación da política como servicio ó ben da persoa e ó ben común, que mesmo xunto “cunha nova evanxelización deberiase proceder a unha nova europeización de Europa”. Lembrábao hai escasos días Benedicto XVI, en Montecassino. A lección do monaquismo, da man de San Benito, patrón de Europa, evanxelizador i educador, casaba máis, de certo, co ideal de Schuman, Adenauer e De Gásperi e coa necesidade de, contra as cruzadas laicas, europeizar Europa. E de impedi-la corrupción polo diñeiro, que dí Steiner.
No hay comentarios:
Publicar un comentario