NOTICIA DUN AMIGO PORTUGUÉS

Fernando Venâncio, escritor portugués nacido en Mértola, actualmente profesor de Lingua e Literatura Portuguesa na Universidade de Amsterdam. A el, á relación persoal, fundamentalmente espistolar que con el cheguei ter, refírese o seguinte artículo, outro dos repescados do ano 2003. En internet, "na Net" como el di, existe amplia referencia da súa obra.
-
Pontevedra, 16.01.2010
-
Entrada n. 1126 do blog
-

Noticia dun amigo portugués [9.08.2003],
por Xesús López Fernández

-Voume referir hoxe a un escritor portugués, novelista, ensaísta, crítico: Fernando Venâncio. Nado en Mértola, no 1944, estudiou en Lisboa i en Braga. Dende o 1970 reside na Holanda. É profesor de Lingua e Literatura Portuguesa na universidade de Amsterdam. E autor de diversa obra, pola que agora comezo a camiñar. Concretamente estou a leer “Os esquemas de Fradique”, obra coa que me agasallou con motivo do noso encontro aquí, en Pontevedra, o pasado día 4 do mes en curso. Quedaban alá varios meses de relación electrónica dende un correo primeiro motivado por se ter encontrado cun traballo meu en Internet, “Na defensa dunha opción”, nun foro de opinión [Xornal.com]. Interesouse polo mesmo e pideume información ó tempo que se apresentaba: “Sou um professor de Lingua e Literatura Portuguesa [...], e em Portugal escrevo crítica literaria [......] De resto, tenho alguns romances e livros de ensaios publicados”. O home comunicabame seguidamente que estaba a estudia-la problemática actual do galego e que o meu ponto de vista parecíalle interesante.
Dende aquela comezou unha relación fluída. Funlle facilitando a información que puiden. Expliqueille a miña postura, decantada a partir dos anos cincoenta aínda non tendo outra obra publicada que as miñas colaboraciós na prensa de distintas épocas, actualmente no Diario de Pontevedra e no Xornal.com, que foi o que en principio sirveu de ástrago pra nos conocer. Cantidade de correos compoñen hoxe a cimentación dunha amistade certa. Sempre agradecido do que lle fun enviando, dame a impresión de que coa lectura dos meus modestos traballos foi tomando un maior interese polo noso idioma. Tenme adiantado incluso algús xuicios que non caben neste traballo. E considera que o problema do galego ten unha difícil solución se non somos capaces de poñérmonos dacordo, cousa que vexo imposible se non botamos man dunha ortografía máis foneticista, que moitos non queren admitir na súa premura de ir fundindo a lingua máis e máis na do país veciño. Así as cousas, faciliteille nova información i envieille outros traballos que o home iría analizando vagariñamente. Un día chamoume por teléfono. E novamente algún tempo despois, pra concretar un encontro [con motivo das súas vacaciós] que conviñemos pra este pasado catro de agosto.
Lugar do encontro: O Cafetín, na Alameda de Pontevedra, pola mañá, onde o trasladou un amigo de Santiago. E ben, a presentación implicou un corto e cordial debate no que saíron á luz diversas cuestiós. ¿Por qué morre o idioma? ¿Ónde están as traiciós? ¿Por qué o uso do “lh” ou do “nh” en galego, se son de orixe provenzal? Nos documentos de carácter notarial atopados en Montederramo nos que figuran esas grafías explícanse porque o dito convento foi unha fundación de dona Tareixa de Portugal, pero aínda nos primeiros anos do século XVI aparecen documentos desas características, co uso do “ll”, na propia Valença do Minho. ¿Por qué aceptar Galiza se con Galicia estamos máis próximos do latín Gallaetia ou cómo convencer ós brasileiros que renuncien á forma que eles usan, Galicia? ¿Por qué xustificar no Medioevo certas formas caídas en desuso ou por qué non retoma-lo uso do apóstrofo en expresións como “d´aquela, d´entón, Vilagarcía d´Arousa”, pra non forza-la creación de hiatos impropios?. Hora e media de debate co que o amigo Fernando Venâncio disfrutou certamente. Despedidos do seu acompañante, comezamos a camiñar cara as ruínas de Santo Domingo, cruzamos Pontevedra. E visitamos unha librería na procura de diverso material.
Xantamos nun restorán da zona vella pra deseguido pasar á miña casa, onde falamos demoradamente. Interesouse por algún dos meus libros, especialmente pola edición facsimilar da colección Nós. O tempo facíasenos corto porque tiñamos previsto achegármonos a Valença a recoller a un amigo del. Pero aínda tivo tempo de me mostrar unha das súas facetas: a de pianista. E no piano da casa fixo unha exhibición sobre un tema moi querido dos portugueses, o do alecrín, “que a flor do monte era um alecrím”. Curiosamente, sorprendino traguendo unha ramiña da querida pranta, que dende algúns días tiña na casa coa idea de prantala en terra. Unha casualidade, especie de extraña cita alén da nosa vontade, como tamén tiven ocasión [no debate e á hora de facer un pouco de historia] de lembrar que naquel espacio, nunha cafetería que houbo alí hai anos tiña estado co meu amigo Méndez Ferrín [do que falamos], nos tempos do seu primeiro galeguismo, que el ben lembra... Despois do 4.8 chegaron dous novos correos do amigo Fernando Venâncio. No último deles dí, antre outras cousas: “[....] Os días que passei na Galiza foram um sucesso, não só nos contactos, mas também no que se refere á investigação que me levou aí. [....]”. Agardémo-las súas conclusiós..