CANTIGA TRISTE DA FEIRA VELLA [7.09.2004]

A praza da Verdura antes do arraso estalinista que quería convertila en Praza Roxa. Foi seguramente un dos primeiros boscos urbáns de catalpas de España. Coa axuda técnica do arquitecto Fole, o BNG foi deseñando o seu modelo granichán de cidade, creando chousas de miseria no que eran zonas residenciales. 

Hoxe recuperamos outro artículo do ano 2004, un traballo dedicado a un amigo morto, Evaristo, que vivía nesta praza. Dend´a súa casa debiase ter esta vista, pero o seu corazón non resisteu o novo urbanismo, como outros veciños tamén idos.   

Pontevedra, 22.04.2013
Entrada n. 1653 do blog
Artículo do ano 2004.

Cantiga triste da Feira Vella, [7.09.2004]

Por Xesús López Fernández

            “A vida é como o feno...Como as froles do campo así ela é, que si as abala o vento xa non existen e trocan pra sempre o seu casal”, di o salmista... E acabo de chegar da praza da Feira Vella (ou da Verdura) na que, dende hai varios días,  aprecio un silencio espeso nalgús  dos seus recunchos... Coido que as xentes todas da praza seguimos a agarda-la presencia de Evaristo, de Chiño, e o seu saúdo cordial de tódo-los días: “¡Hola, familia!”, que era un xeito franco de irmanarse coas xentes todas da praza que notan agora a súa ausencia de forma aínda non precisa, como se a nova do seu pasamento o día  dous fose algo irreal, como si se tratara dunha viaxe de ida e volta.  Pero Chiño xa non está en nengún dos ambientes que frecuentaba ou no balcón da casa, pendente da chegada da súa muller e amiga inseparable, Mari Carme, ou atendendo, sempre garimoso, á súa filliña, a Sarita, Sariña, a princesiña das catalpas como el a chamaba, os seus grandes amores.... Se concreto así estos apuntes é porque non poucas veces ó longo de anos temos coincidido no primeiro café da mañá, cando el baixaba a carga-las pías pra comeza-la tarea do día, pra se enterar tamén do que traía a prensa que comentabamos. Ou polas tardes.  

En fin, corenta anos son unha edade corta pra morrer, pero o certo é “que non sabemos do día nen da hora”, de cando o corazón se vai parar, e a Eucaristía pola súa morte e resurrección xa foi oficiada. Ese día, 3.9, o sacerdote lembrou ós presentes que ateigabamos o templo parroquial de San Bartolomeu, que ése era tamén o sentido da Eucaristía, non só a conmemoración da morte e resurrección de Xesús, que todos estabamos chamados a espertar na eternidade e, nunca mellor dito, a trocar pra sempre o noso casal, a nosa casa, a compartir morada co Señor. E no século primeiro da nosa era (e agora tamén se dan casos) era frecuente que a alma dun finado, presente aínda a forma do seu corpo, regresara á casa dos seus e  participara con eles na conversa ou no xantar, como Xesús cando se atopou con dous discípulos, camiño de Emaús. El, que ía seguir camiño, accedeu a quedarse con eles, porque xa comezaba a noite, a tarde estaba a caer. I é no momento desa cea compartida, cando  colle o pan e o parte, cando os discípulos descobren ó seu Mestre. Despois, Xesús desaparece...

I eu, que conservo vivos os últimos encontros con Evaristo, sei que o home estaba posiblemente ferido de amor, sensibilizado e ledo ante o éxito dos amigos, do seu curmán Morlán Fariña, adestrador de David Cal, sobre o que estaba preparando un dossier, como tamén deixou diversos álbumes de fotografías (era un gran aficionado) das súas persoas queridas, que non cito por non caer en omisiós. Pero percibo silencios cando cruzo a praza, silencios talvez dispostos pra que a súa voz resoe como sempre: “¡Hola, familia!”. Era o seu xeito de decir que a relación ía máis alá da simple amistade, sobre todo nos momentos nos que a premura non permitía a conversa acougada, pero el estaba alí i ésa era a súa filosofía, sen nemigos, sempre disposto a falar, a entenderse, a aconsellar.  E prefiro conserva-la imaxe do amigo próximo, ben falado, amigo de todo o mundo, fiel á súa muller e á súa filliña benquerida, á princesiña das catalpas, en lembranza tamén das ausencias provocadas polo novo “urbanismo”, as árbores asesinadas, das que unha das  sementes agromara nunha maceta como homenaxe á súa nena, promesa de futuro. Esa filla, amiga de tódo-los nenos da praza  que choraron a morte de Chiño; que tamén choramos algús maiores, entendida a promesa de irmandade do seu “¡Hola, familia!”, familia extendida en tóda-las direcciós.

Se no serán do 1.9 estaba co seu sobriño Diego e algún dos seus amigos, exultante, horas máis tarde, cando regresei á casa, falamos de novo. Daquela comentou que as nosas mulleres (ambas mestras) comezaban un novo curso, que pasara outro ano. A frase era tamén  preanuncio de novas mañás e cafés compartidos. Pero xa non houbo ocasión de novas conversas... Cando saín da casa o día seguinte,  venres, comentáronme a triste nova. Un grupo de veciños e veciñas non daba creto de que o amigo, 40 anos, querido de todos, acababa de morrer. As xentes estaban emocionadas, cecais por non entenderen que a vida resulte, ás veces, tan breve, tan corta como dixo o salmista: “A vida é como o feno, como as froles do campo así ela é, que si as abala o vento xa non existen e trocan pra sempre o seu casal”.  ¡Qué decir mentres Evaristo nos está a marca-la porta e a nova morada á que estamos todos chamados! De momento, cando atopo a algún común amigo, non se me ocurre outra cousa que decir “¡Acompáñote no sentimento!”, en sintonía co “¡Hola, familia!”, familia extendida. Como Chiño quería.