Hoxe recuperamos outro traballo vello, do 18.09.2004, en relación có arraso ó que nos poden levare políticos e caciques sen ideas. O artículo vai da loucura armamentística de Corea; tamén da loucura que aquí nos toca por carecer de políticos intelixentes. A fotografía, xa reiterada, é dos recheos portuarios de Marín, onde está asentada a nova factoría de Gonvarri que a empresa quixo instalare en Vigo despois de que lla cerraran, por contaminación, en Barelona. Pero Lois Pérez Castrillo estivo fino. "¿En Vigo? Non. Pergunten en Pontevedra". E aí está. No concello de Pontevedra saben quen sinou a licencia de primeira ocupación, alguén que estaba na trama da corrupción plasmada na fotografía, e agora andan como tolos pra evita-lo levantamento dos recheos declarados ilegales polo TS. Da instalación do polvorín no porto de Marín non volvín leer nada.
Entrada n. 1638 do blog
Artículo do 2004 que mantén vixencia.
¡E que non
faga pun!, [18.09.2004]
Por Xesús
López Fernández
No mes de
abril adiquei un traballo a unha nova chegada de Corea do Norte: o estoupido
dun tren que, según as primeiras noticias, ía cargado de pólvora. Decíase tamén
que se tratara dun choque con outro tren.
Eso aconteceu o 22 do dito mes. E
según comprobo agora nunha web da UNICEF os que máis sofriron daquela foron os
nenos. O convoi estoupou realmente na estación de Ryongchon. Levaba unha
importante carga de nitrato de amonio
que produceu un gran cráter. Dun total de 160 mortos, 66 eran nenos.
Houbo tamén 1.300 feridos e resultaron afectados 30 edificios de carácter
oficial e o fogar de 8.000
familias. Ocupeime tamén daquela do
incendio de Tradepana, no que afortunadamente non houbo víctimas. Naturalmente,
encastañar ambas novas nun mesmo traballo foi pola simple deducción de que, así
como en Corea pasou o que pasou, tamén aquí poden pasar cousas, máxime cando a
Administración esquece os regulamentos ou a Autoridade promove os recheos prá creación
non xa dun porto seco, senón dun verdadeiro polígono industrial. E á
instalación de Tradepana sigueulle xa Gonvarri (que poderían ubicar noutra
parte, sen crearlle un solar a costa do mar). Industria auxiliar de Citröen na
que vai entra-lo tren ó que non lle desexamos un protagonismo como o de Corea.
Porque en Corea do Norte siguen a pasar cousas. E aquí tamén.
E aínda nos primeiros días deste mes producíase
un novo estoupido, esta vez con nube negra en forma de fungo. ¿Unha proba
nuclear? Powell descartouno. E a a explicación dada por Corea do Norte é a de
que reventaron unha montaña, na zona de Yanggangk, dentro dos plans dunha obra
hidráulica. As palabras dos coreáns consolaron ó inglés Rammell que ademais
comentou que, si realmente están abertos ó diálogo e á cooperación
internacional, sería bo visita-lo lugar
pra ver o que realmente aconteceu. Sinal de que non todo está tan claro, que
algo remanece aquí do que decía o poeta: “bombas en seta, pun e tiranías”.. En
fin, cuestiós da diplomacia, pero o que si se sabe é que o fungo producido pola
deflagración foi albiscado dende o exterior do país e por vía satélite. Polo
que sexa, Corea está agora nas estadísticas da loucura, como España tamén o
está a consecuencia do atentado do 11-M. E que os políticos expliquen con
intelixencia a raíz de tanto mal, que ó mellor se aclaraba vía referendum,
porque a sociedade pode tamén repartir culpas.
Se traio
aquí estos comentos é porque parece que a loucura tamén nos está a rondar na
propia casa, quero decir Pontevedra e Marín, porque xa hai avisos de que queren
converti-lo porto de Marín, un porto urbán, en receptor de explosivos. Ese
futuro tráfego parece estar previsto no plan especial do porto e que a
almacenaxe dos explosivos estaría próxima á alameda, o que a convertiría en
sitio a evitar porque así como pasan accidentes en obradoiros de pirotecnia
tamén poden acontecer nun polvorín no porto, con capacidade que podemos
asimilar á do tren accidentado en Corea o 22.4.2004. Polo pronto o Colectivo
Nacionalista de Marín mostrou xa a súa preocupación ó tempo que denunciaba a
potenciación que están a dare no porto a calquer tipo de mercancía, afirmando
ademais que o Concello ten a obriga de velar polos intereses e a seguridade dos
cidadáns fronte ós problemas que ten a actividade pesqueira, algo que tamén
denunciaba Julio Santos Pena [Faro de Vigo, 17.9.2004] á par que cuestionaba o
feito de que a Marín lle está a toca-lo
que outros non queren, que o único que preocupa é o culto á “tonelada”, imposto
como unha especie de tiranía de doudos.
Están
a meter a Marín na estadística da loucura e da corrupción. Inda que non
acontezan os desastres de Corea, outros se dan pola teima de facer recheos
innecesarios. Ós administradores do porto impórtalles un pemento o mar. Apunta
Santos Pena que posiblemente os explosivos non lle interesan nen ó porto de
Vigo nen ó d´A Coruña. Pouco a pouco, apunta o cronista, cargáronse a
actividade da pesca, que era a que realmente xeraba postos de traballo na ría
de Pontevedra e “reparto da riqueza [...], o diñeiro que levan os traballadores
do sector, no mar e máis na terra, prá súa casa, da que parte a mesma cadea de
consumo compartida por toda a sociedade”. Non se actúa amablemente co sector,
capital social verdadeiro (raíz e causa primeira do porto) cara ó que se actúa
con desprecio. Priman as toneladas de pasta, millo, cemento, soxa, sen
incremento de postos de traballo, todo
tan mecanizado. Agora, nese festín das toneladas, queren algús integra-los
explosivos. Quén sabe se o tren, cuestionado por Medio Ambiente, non foi
construído pra ese tipo de transporte. Un xogo torpe, ilegal.. Posible, polo
tanto, que aconteza algo como o de Corea no 22.4.2004. E Marín con Pontevedra
parecen fatalmente condenadas, a mariña estragada por falta de rectores. Demasiados
parvaxolos.
No hay comentarios:
Publicar un comentario