TEMPO DE ESPERA NA RAG

Icono que o titular do blog manexa reiteramente prós diversos traballos sobre a lingua galega, ferida, agredida,   que algús tentan convertila en portugués [título do dibuxo: "o caos normativo"]. 

Pontevedra, 20.04.2013
Entrada n. 1651 do blog
Artículo enviado a Pontevedra Viva

Tempo de espera na RAG,

por Xesús López Fernández

            O 20.04.2013 pode que teñamos novo presidente da RAG. Quedaría así coberta a vacante deixada polo meu amigo Méndez Ferrín, compañeiro no noso primeiro galeguismo. E mirei no seu día con esperanza o seu nomeamento como presidente, como apuntaba no meu artículo "MéndezFerrín, novos tempos prá RAG", algo que no propio traballo decía que habería que prantexar talvez como cuestión. Méndez Ferrín, ¿novos tempos prá RAG? Porque confiaba que coel poderiamos ir a unha especie de sanación da lingua, ferida pola sobrecarga de diferencialismos que nela se foron inserindo con mala arte. El sabe que unha lingua non se inventa nun laboratorio, como algús tentan cada día, senón que ven se-lo resultado dun labor colectivo, que é unha creación social.

            Aquí non quixemos ter en conta os consellos do noso frade ilustrado, o P. Sarmiento, que aconsellaba construí-lo idioma a partir da fala ó tempo que avisaba da estupidez de querer conectare co portugués como paradigmático. Incluso avisaba o freire: “Collede o diccionario portugués de Bluteau, sacádelle as palabras non portugueses e veredes que queda un puro esquelete”. Pero no canto de asumi-lo maxisterio de Ánxel Fole ou Cunqueiro, de Xesús Ferro Ruibal, de Moralejo ou de Alonso Montero, que sempre aconsellou prudencia ou consulta-lo Diccionario Enciclopédico de Eladio Rodríguez [talvez aínda o mellor dos que podemos ter a man]; este home, hai algús anos, a raiz do escándalo das normas do 83, aconsellaba non lle tocare ó idioma cada pouco e declarabase, en canto a cambios normativos, francés, porque a Academia Francesa leva máis de cen anos sen lle tocare ás normas ortográficas.

            Estamos nun momento malo, no que algús condenarían incluso a obra de Rosalía que, sen embargo, sigue viva i é unha fontana ricaz de palabras prós que  queiran acrece-lo seu vocabulario. Estos apuntes levarianos lonxe, incluso ó maxisterio de Vicente Risco, que no século XX, no ano 1910, recomendaba tratare científicamente o leigado lingüístico de Rosalía e Curros Enríquez.  Pero son moitos [e tamén as instituciós] os que parecen encirrados na súa política de inmersión lingüística que está a xerare un complexo endodiglósico no colectivo de ó redor dun 20% que no 1992 mantiñan o galego como fala de instalación, fieles á lingua transmitida pola oralidade, por esa sociedade que foi a forxadora do idioma. A RAG non compriría a súa función se non respetase a lingua como creación social. Coa política lingüística da nosa Academia dend´os anos oitenta, talvez sería incluso bo que desaparecese.

            Méndez Ferrín debeuse atopar con moitos atrancos e acabou marchando anoxado, como no seu día Isidoro Millán González-Pardo. E o idioma [o normativo ou galegués non é outra cousa que galego deturpado], a esperanza de salvación e de respeto á oralidade, á lingua real, pode estar [¿?], desta volta, en Xesús Alonso Montero se prospera a súa candidatura e mantén os seus postulados doutrora. É unha simple suposición porque a fala está realmente ferida, como pra ingresare na UCI. Eso de que temos lingua pra mil primaveras, nas actuales circunstancias, non pasa de simple falacia, sobre todo dende que á sociedade estana a limitare na súa libertade de creación. Lembrémonos de que os ingleses non teñen Academia da Lingua. Tamén de que a crisis [palabra grega] do galego non é unha crisis de crecemento, pexado como está por unha serie de normas alóglotas que están lonxe da psicoloxía da lingoa. Antes que a libertade que algús claman prá RAG interésame, insisto, a libertade creadora da sociedade.  De tódo-los xeitos agardemos a nova andaina da RAG, se aínda ten razón de existir.