A nova Lei de Costas inclúe unha cláusula anti-Algarrobicos. O Goberno garantiza que este hotel, xa sentenciado, vai ser derrubado.
Ence-Elnosa, as balsas de decantación, a edar ilegal d´Os Praceres (art.44.6 da L. de Costas 1988), están asentadas no mar, como tamén a propia autovía a Marín. Baixo estas instalaciós está soterrada a praia de Pontevedra, pero os tres partidos presentes no Concello apoian as agresiós (aínda que finxan outro discurso), e dend´o Goberno din que a lei anterior era mala, que ésta que traicioneiramente ven de aproba-lo Senado é mellor. Se o hotel Algarrobico é unha gran agresión, a das marismas de Lourizán é monstruosa, participada polos enanos da Política, e causa da morte desta ría en mancomún cos recheos portuarios de Marín. Confiemos en que algún día, por estaren presuntamente coa mafia portuaria, certos políticos han ser xusgados. (Foto de La Voz de Galicia)
Entrada n. 1656
Artículo semanal pró Diario de Pontevedra.
Vandalismo e praia
soterrada,
por Xesús López
Fernández
Nada está claro en relación coa nova Lei de Costas,
que o Goberno di mellora a anterior. Non-o creo, pois a do 1988, aínda en
vigor, é unha gran lei, que debería ter servido pra poñer orde no litoral
español. Pero moitos mandiños locales quixeron corta-lo bacallao pra sí e ver
de reconvertiren o terreo demanial en solar ou desafectalo ó servicio da
colonización salvaxe representada por diversas industrias ou intereses que
levamos sofrido dend´os anos sesenta. De certo, aquí douse unha actuación cotiá
contra natura, simulando un “progresismo” que nada ten de tal. Ven ó caso a
definición dun conocido ambientalista, Edward James Begley Jr., actor
estadounidense de sona internacional: “Non entendo por qué cando destroímos
algo creado polo home chamámolo vandalismo, mais cando destroímos algo creado
pola natureza falamos de progreso”. Coido que éso ven simplemente, no noso
caso, da comenencia do falso discurso político que non quixo afondare na
definición do demanio, do dominio público marítimo terrestre que o Estado debe vixiar
en beneficio dos seus propietarios, os cidadáns, por ser “communis omnibus
hominibus”.
A casta política depredadora pode ser definida tamén
por medio dunha expresión que ven da fracasada revolución parisina do 1968,
“Sous les pavés, la plage” (baixo dos adoquíns, a praia), unha especie de
metáfora, sí, pero o certo é que o home tense proposto crear praias onde non
existían pra convertiren os veráns atrapados nas cidades do interior nun tempo
máis pracenteiro aínda sen dispoñeren de costa, de mar. I existen praias creadas
polo home onde a natureza non quixo. ¿Por qué existe a necesidade social da
praia?... Vaiamos co retrouso, coa cuestión de por qué en Pontevedra, onde
tamén existe esa necesidade social, fomos acabando co mar e a súa riqueza, coas praias que aquí existían e que agora xa
non están, porque a fina e abondosa area, na teima mercantilista que tomou
forza naqueles sesenta en plan “progresista”, foi tapada con recheos e infraestructuras
e industrias de vertedeiro.
Cando aínda non está visible ó completo a nova lei de
Costas, sí é noticia en diversos foros e medios. E algús ousan, como se fosen
campás, badalexare co seu discurso ecoloxista, xa fóra de tempo. Demagoxia, á fin, porque aquí sempre
faltou unha vontade certa de facere ben
as cousas, de denuncia-las agresiós ó noso medio natural. Imos ver qué pasa coa
fábrica de celulosa, o noso permanente martirio; imos ver se realmente a UE
investiga sobre a presunta aplicación indebida de fondos dela recibidos en
infraestructuras diversas desta ría; imos ver si é de aplicación no noso caso a
que xa nace como famosa cláusula anti-Algarrobicos, con referencia ó famoso
hotel situado no Parque Natural de Cabo de Gata-Níjar, hai tempo sentenciado e
do que o Goberno di non se vai salvar. ¿Pero é que non é máis grave a agresión
sofrida en Pontevedra polas marismas de Lourizán ou que non é vandalismo en
estado puro a actuación arroupada no porto de Marín pola Autoridade Portuaria,
“apoiada” tamén polo ministerio de Fomento?
Se o hotel
Algarrobico está asentado na costa, o complexo Ence-Elnosa e as outras agresiós citadas están asentadas no mar, algo
comparativamente máis grave. Lembremos tamén unha sentencia de Xuño do 2011: o
TS ordeaba ó ministerio MARM incoa-lo procedemento de cancelación da concesión
da vella Ence, da que carece a actual Grupo Empresarial Ence, S.A. A sentencia
sería recurrida tardiamente en casación e non se entende que agora, pasados
case dous anos, o asunto non estea resolto, algo que dá mal cheirar. ¿É que a
nova lei trae preparada a trampa da permanencia? Aínda vai resultar que o TS
decrete que xa non procede a execución da sentencia por ter cambiado a lei o
Goberno do PP. Confiemos, de tódo-los xeitos, que a acción popular vaia seguir
sendo posible e que a propia cláusula anti-Algarrobicos poida ser un aval pra
descobri-la gran praia que a casta política soterrou.
2 comentarios:
Es la primera vez que leo que una orden de ejecución de sentencia pueda ser invalidada por una nueva ley, pero en cosas más graves que afectan a crímenes han hecho lo que les ha dado la gana, supongo que otra afrenta a la justicia no será cosa grave para ellos.
Hola,Candela:
Tristemente, además, tenemos un presidente al que le importa un pimiento el medio ambiente. En otro país, alguno de sus amiguetes podría estar a buen recaudo, en el trullo.
El ha de seguir parapetado en Sanxenxo, hasta que la ría, ya ciénaga en algunos partes, se concrete allí como un mar totalmente degradado. Y eso no se resuelve con "paciencia" ni con ministros y ministras inicuos como algunos de los que componen su gobierno.
Una vergüenza.
Un cordial saludo.
Publicar un comentario