Felipe en campaña, increpado por alguén con memoria histórica: "Si Zapatero promete un gobierno sin corrupción, ni guerra sucia, ni robo a los fondos de Estado, ¿Tú què pintas ahí arriba, compañero?". (Chiste e texto de Martínmorales, en ABC, el 19.02.2008)
Zapatero co Nuncio, o día do famoso "caldito". García-Gasco insiste en que o PSOE está impoñendo un modelo antifamilia.
Rajoy di que Zapatero minte, como ten demostrado.
Pontevedra, 18.02.2008
Entrada n. 439 do blog. Traballo desta data, remitido a diversos medios. Como nos últimos tempos e no fragor da campaña non parece que os temperamentos se acalmen, vai o traballo sobre a autofinanciación da igrexa. Despois da charla televisiva de Gabilondo e Zapatero [puideron escenificala na cama porque non foi unha verdadeira entrevista], despois do trascendido a micrófono aberto, cando Gabilondo lle pergunta, ¿Cómo van las encuestas?, Bien, pero nos conviene que haya tensión, fue la respuesta de Zapatero, Os vendría bien, recomenta Gabilondo, Voy a dramatizar, prometió Zapatero. E así fixo o 17.2, en Santander, cun discurso sen contido, pletórico de insultos. A famosa axitación e propaganda que nos tempos da Revolución rusa foi seguida por unha segunda fase, a represión, pra finalizar coa imprantación do Gulag. Eso pasou tamén en España, coa República e, xa dende o primeiro momento comezaran coa queima de igrexas, unhas cen no primeiro mes da andaina republicá, de 14.4.1931/14.5.1931.
E agora están entrando na campaña Felipe González [Flick, Gal, comisiós do Ave andaluz....] e Alfonso Guerra [que califica ós bispos de ayatollahs] cando a Zapatero lle estoupan igualmente algús asuntos, como o do ministro Bermejo, fillo de camisa vella falanxista de esquerdas de toda a vida, que acaba de invertir 250000 euros na reparación da súa vivenda, que según a ministra Trujillo, cando ela a deixou, quedaba en perfectas condiciós de habitabilidade. A recuperación dos "dinosaurios" González e Guerra, hai tempo amortizados, é significativa de que Zapatero poder ve-las cousas mal. Aínda se vai atopar con que o PP pode recurrir tamén a tensiona-la campaña en base ós vellos escándalos daquela época.
Entrada n. 439 do blog. Traballo desta data, remitido a diversos medios. Como nos últimos tempos e no fragor da campaña non parece que os temperamentos se acalmen, vai o traballo sobre a autofinanciación da igrexa. Despois da charla televisiva de Gabilondo e Zapatero [puideron escenificala na cama porque non foi unha verdadeira entrevista], despois do trascendido a micrófono aberto, cando Gabilondo lle pergunta, ¿Cómo van las encuestas?, Bien, pero nos conviene que haya tensión, fue la respuesta de Zapatero, Os vendría bien, recomenta Gabilondo, Voy a dramatizar, prometió Zapatero. E así fixo o 17.2, en Santander, cun discurso sen contido, pletórico de insultos. A famosa axitación e propaganda que nos tempos da Revolución rusa foi seguida por unha segunda fase, a represión, pra finalizar coa imprantación do Gulag. Eso pasou tamén en España, coa República e, xa dende o primeiro momento comezaran coa queima de igrexas, unhas cen no primeiro mes da andaina republicá, de 14.4.1931/14.5.1931.
E agora están entrando na campaña Felipe González [Flick, Gal, comisiós do Ave andaluz....] e Alfonso Guerra [que califica ós bispos de ayatollahs] cando a Zapatero lle estoupan igualmente algús asuntos, como o do ministro Bermejo, fillo de camisa vella falanxista de esquerdas de toda a vida, que acaba de invertir 250000 euros na reparación da súa vivenda, que según a ministra Trujillo, cando ela a deixou, quedaba en perfectas condiciós de habitabilidade. A recuperación dos "dinosaurios" González e Guerra, hai tempo amortizados, é significativa de que Zapatero poder ve-las cousas mal. Aínda se vai atopar con que o PP pode recurrir tamén a tensiona-la campaña en base ós vellos escándalos daquela época.
As elecciós e a Igrexa [18.02.2008]
por Xesús López Fernández
O comunicado dos bipos sigue a ser obxeto de lecturas varias cando realmente non é difícil interpretalo. Abonda cunha lectura atenta, con leer i entender. E non existe disculpa algunha pra incardina-lo texto do documento eclesial nos discursos da campaña, cando a súa redacción coincide con outro documento do 2006, literalmente. A Igrexa ten dereito a opinar e aconsellar porque nada que poida afectar ó home lle resulta alleo. Cando os bispos norteamericáns se acaban de pronunciar en sentido parecido, a nengún político useño extrañou o seu discurso. Pero aquí poden algús pensar que na prédica episcopal existen elementos pra convertir algún que outro mitin nunha peza de axitación e propaganda, o famoso agit-prop, o instrumento que en tempos pasados fora usado pró asentamento de hexemonías como a soviética. Pero estamos noutro momento e, máis alá das expresiós captadas na Televisión Cuatro a micrófono aberto e xa finalizada a charla mantida por Gabilondo e Zapatero [necesitamos tensión, voy a dramatizar], os discursos deberán levar outro curso, traducirse nun verdadeiro debate. Polo menos é o que agardamos.
Unha cuestión: a financiación da Igrexa. Digamos que xa carece de financiación estatal e que somos os católicos os que, dende o 1.01.2008 teremos que arrima-lo hombro, xa por medio de donativos, xa pola opción de indicar na declaración da renta a opción de destinarlle o 0,70% da cuota a ingresar. Outras confesiós relixiosas escolleron a vía da financiación directa do Estado, como os musulmáns, ós que a Xunta Islámica lles recomenda o voto a favor do PSOE ou de IU, como xa temos comentado e sobre o que ambos partidos calan. Pero é que hai unha serie de gastos asumidos pola Igrexa, un aforro real prás arcas do Estado duns 36060 millós de euros ó ano según o arcebispo Manuel Ureña, pola prestación de servicios de carácter asistencial, benéficos i educativos, antre outros, cifra estimada no 2006, cando a Igrexa recibeu 132 millós de aportaciós tributarias e consignaciós orzamentarias, que non cobrirían nen o 20% do precisado pola Igresa pró seu mantenemento.
As que siguen son cifras dese ano: 5.141 centros de ensinanza, 990774 alumnos, un aforro pró Estado de 3 millós de euros por cada centro e ano. 107 centros hospitalarios, outro aforro pró Estado de 50 millós por hospital e ano. 1004 centros de carácter asistencial con 51312 camas antre ambulatorios, dispensarios, asilos, centros de minusválidos, de transeúntes i enfermos de SIDA, outro aforro pró Estado de 4 millós por centro e ano. Gastos de Cáritas ó ano: 155 millós de euros, saídos do peto dos cristiáns españoles. Gasto de Mans Unidas: 43 millós, da mesma orixe. Gastos das Obras Pontificias (Domund): 21 millós. 365 Centros de reeducación social prás persoas marxinadas (ex-prostitutas, ex-presidiarios, i ex-toxicómanos: 53140 persoas atendidas, outro aforro ó Estado de medio millón de euros. 937 orfanatos, que atenden a 10.835 nenos abandonados, aforro de 100000 euros por centro. O 80% dos gastos de conservación e mantenemento do Patrimonio histórico-artístico eclesiástico. A nota que manexo ten unha corrección á baixa do economista José Barea. Según el serían 31189 millós de euros os que gasta a Igrexa, pra que a economía española vaia ben.
O Estado é o responsable de manter esas actividades, pero fai a vista gorda, porque estamos a falar de moitísimas persoas. Hai un traballo enorme de voluntarios, que nunha organización como Cáritas son 65000. E poderíase pensar, chegado o caso, en ter que solicitarlle ó Estado o pago dos servicios relacionados. Dese xeito, o importe estimado serviría pró sostenemento da Igrexa. Polo tanto, dáse a paradoxa de que hai moitos católicos a faceren o traballo dun Estado anticlerical, que decote está a atacare os seus principios e que, antre as súas fins e cos seus decretos pode mesmo arrredar ós cidadáns das súas creencias relixiosas. Confiemos en que a conversa do Nuncio papal con Zapatero ha servir, cando menos, pra modera-los discursos.
Unha cuestión: a financiación da Igrexa. Digamos que xa carece de financiación estatal e que somos os católicos os que, dende o 1.01.2008 teremos que arrima-lo hombro, xa por medio de donativos, xa pola opción de indicar na declaración da renta a opción de destinarlle o 0,70% da cuota a ingresar. Outras confesiós relixiosas escolleron a vía da financiación directa do Estado, como os musulmáns, ós que a Xunta Islámica lles recomenda o voto a favor do PSOE ou de IU, como xa temos comentado e sobre o que ambos partidos calan. Pero é que hai unha serie de gastos asumidos pola Igrexa, un aforro real prás arcas do Estado duns 36060 millós de euros ó ano según o arcebispo Manuel Ureña, pola prestación de servicios de carácter asistencial, benéficos i educativos, antre outros, cifra estimada no 2006, cando a Igrexa recibeu 132 millós de aportaciós tributarias e consignaciós orzamentarias, que non cobrirían nen o 20% do precisado pola Igresa pró seu mantenemento.
As que siguen son cifras dese ano: 5.141 centros de ensinanza, 990774 alumnos, un aforro pró Estado de 3 millós de euros por cada centro e ano. 107 centros hospitalarios, outro aforro pró Estado de 50 millós por hospital e ano. 1004 centros de carácter asistencial con 51312 camas antre ambulatorios, dispensarios, asilos, centros de minusválidos, de transeúntes i enfermos de SIDA, outro aforro pró Estado de 4 millós por centro e ano. Gastos de Cáritas ó ano: 155 millós de euros, saídos do peto dos cristiáns españoles. Gasto de Mans Unidas: 43 millós, da mesma orixe. Gastos das Obras Pontificias (Domund): 21 millós. 365 Centros de reeducación social prás persoas marxinadas (ex-prostitutas, ex-presidiarios, i ex-toxicómanos: 53140 persoas atendidas, outro aforro ó Estado de medio millón de euros. 937 orfanatos, que atenden a 10.835 nenos abandonados, aforro de 100000 euros por centro. O 80% dos gastos de conservación e mantenemento do Patrimonio histórico-artístico eclesiástico. A nota que manexo ten unha corrección á baixa do economista José Barea. Según el serían 31189 millós de euros os que gasta a Igrexa, pra que a economía española vaia ben.
O Estado é o responsable de manter esas actividades, pero fai a vista gorda, porque estamos a falar de moitísimas persoas. Hai un traballo enorme de voluntarios, que nunha organización como Cáritas son 65000. E poderíase pensar, chegado o caso, en ter que solicitarlle ó Estado o pago dos servicios relacionados. Dese xeito, o importe estimado serviría pró sostenemento da Igrexa. Polo tanto, dáse a paradoxa de que hai moitos católicos a faceren o traballo dun Estado anticlerical, que decote está a atacare os seus principios e que, antre as súas fins e cos seus decretos pode mesmo arrredar ós cidadáns das súas creencias relixiosas. Confiemos en que a conversa do Nuncio papal con Zapatero ha servir, cando menos, pra modera-los discursos.
No hay comentarios:
Publicar un comentario