ALARMA MEDIOAMBIENTAL [3.02.2001]

A xunqueira de Lérez. Foto histórica, na que se aprecian os peares da ponte do ferrocarril antes de estare a obra rematada. Empeñáronse en convertir en campus universario o espacio da xunqueira, no canto de reservalo como depuradora biolóxica do sistema río ría, como relicario de vida.

O Brado, de Edvard Münch, ven ser un icono útil pra explica-lo que está a pasar en Lourizán, porque non están a pensaren en rexenera-las marismas, senón na reconversión en solar daquel espacio, como xa se lles escapou en certa ocasión. Coa pasarela que comezou Ana Pastor por Lourizán e que o Bloque quer continuar ata As Corbaceiras, os persoaxes do fondo do cadro, presuntos recalificadores, poden ser identificables. Podémoslle poñer nomes e, case seguro, acertar.

O mercurio non desaparece da auga. Na ría de Pontevedra ten unha presencia constadada dende os estudios do Escorp. Na primeira fase, 13g por tonelada de cloro fabricada; na segunda fase, os vertidos foran a máis e pasaban dos 17gs. por tn. de cloro fabricada na factoría Elnosa. Cánto informe non se terá desbotado, ocultado, pra así manteren ás xentes desinformadas!
O Gulag medioambiental sigue apoderándose da ría de Pontevedra. ¿Cánto tempo lle pode quedar ó resto da xunqueira d´Alba aínda viva, que foi unha das grandes depuradoras biolóxicas desta ría, xunto coas outras xunqueiras?

Pontevedra, 27.02.2001

Entrada n. 445 do blog. Outro traballo do 2001 este agora pendurado no blog. O traballo non precisa de explicación. Podemos sí deducir que as cousas non cambiaron moito dende a súa redacción. A asignatura do medio ambiente sigue ausente nos discursos políticos, máis alá dalgunhs frase sen sentido, algunha especie de globo. Case sempre mentiras. Agora parece que están pensando case todos en Lourizán como solar. ¿Por qué será?

ALARMA MEDIOAMBIENTAL [3.02.2001],

por Xesús López Fernández

Continúa o escándalo das vacas tolas, das fariñas cárnicas, da súa posible distribución a nivel global, incluso antre os paises do terceiro mundo. Total que o home, na súa actitude irresponsable, parece estar a orquesta-la desaparición non soamente da vaca. Tamén está en cuestión, no noso país, o touro de lidia. A posible aparición dun sóo exemplar con EEB nunha gandería importante –coa normativa europea na man— podería supo-la súa case total desaparición. Non están as cousas claras ou algo se nos está a ocultar. E mentres o mal está xa en Menorca, o goberno alemán anuncia o sacrificio de 400.000 vacas nos próximos meses. ¿Por qué este sacrificio masivo? ¿É que o mal é tan contaxioso? A este paso, perdida a razón e a ética, parecería normal a eliminación de familias con algún enfermo de Kreutzfeldt-Jakob, aplicando a lóxica dos que tentarían, dese xeito, salva-la nosa especie.

É evidente a culpa do home no caos que se está a apoderar das nosas vidas. O aviso de Miguel Delibes de Castro en La naturaleza en peligro, debería servir pra que se cambiara de política, porque están a desaparecer antre 1.000 e 10.000 veces as especies que o planeta podería repoñer. Afirma o autor que os dinosaurios puideron demorar na súa desaparición un millón de anos e que a vida dos homes é demasiado breve pra perciberen os cambios, pero sí nos decatamos de que hai unha aceleración no proceso da desfeita. Que non saibamos cómo nos pode afecta-lo que está a acontecer non impide ver que a nosa supervivencia está en xogo. Delibes fai un chamado á conservación da biodiversidade porque as comunidades máis probes, os monocultivos, son as máis proclives á invasión de plagas, como aquí acontece co eucalipto, infectado polo gonípteros scutellatus, de non fácil eliminación. 

E sobre o cultivo intensivo do eucalipto que esquilma tanto monte comunal galego, en Lourizán acaban de descobri-la pólvora, algo sabido dende hai moito tempo. Debe limitarse a superficie cultivada e renunciar a cortas masivas. O informe de Lourizán debería ser estudiado e complementado coa presencia doutras especies máis nobres e a reorientación do vacuno cara unha gandería extensiva. Non sei si eso vai ser posible porque, mentres que o de Tafisa pode finalmente decantarse nun traslado a outro lugar, dende a SEPI anuncian a internacionalización e diversificación de ENCE. Flick/Feldmühle tería a opción de reconduci-las súas inversió s a esta terra, a súa asignatura pendente, nun principio destinataria –ano 89— da fábrica de pasta kraft que o grupo tiña que cerrar no lago Constanza por imposición da Unión Europea. Con Tafisa comezou o “gulag” pontevedrés; con Celulosas foi xa a loucura. ¿Por qué non unha solución como a de Tafisa, traslado e nova fábrica sen vertido? 

Como a contaminación sempre se fai global e afecta á saúde do planeta, á vida mesma, quero traer aquí a memoria dun persoaxe aludido na obra Patagonia Express, de Luis Sepúlveda. Refírome a Klaus Kucimavic, o home que descobreu o burato do ozono, Premio Nobel Alternativo de Física, nunca recollido. O home, esloveno, loitara cos ustachas croatas, do lado dos nazis. Rematada a guerra, buscou vida na Arxentina. Profesor de Física na Universidade de Bos Aires, desapareceu dalí a raiz da caza de Adolf Eichmann por axentes xudeos i escondeuse en Río Mayo, na Patagonia. Adoutara unha nova identidade, Carlitos Carpintero. Inventaba cousas e facía pequenos traballos. Querido por todos, a súa preocupación final foi que deixaba un refrixerador sen reparar. Saído do coma que precedeu á súa morte dous minutos antes de se lle apaga-la vida, dixo, Qué cagada, turco, qué cagada, no te arreglé la nevera. E morreu. O bo do home confirmara a Sepúlveda a existencia do burato do ozono. Os casos de cegueira irían en aumento, pero non quixo saber do premio, Diga a esos boludos que antes de dar premios detengan la polución atmosférica, era a súa frase, algo que dende o “gulag” pontevedrés tamén pedimos, estafados como fomos.