MONTE VIVO

O que sí foi monte vivo, o Campillo de Santa María, arestora arrasado polo talibanismo urbanístico do goberno local. Que non falen tanto de "monte vivo". (Clicade en tóda-las fotos pra velas ampliadas).

Os carballos recuperan protagonismo neste monte que foi "deserto verde", no que xa non queda un eucalipto. Veñen os xílgaros ante o estoupido de color. Non houbo subvenciós.

Os liquidámbares qu´o goberno local non quería prantare, reservada a praza prá experimentación "sociolóxica" dos estalinistas. A protesta cidadáa ten agora este premio, que non rectifica o destrozo da praza da Verdura, só o disimula.

Outono 2008, en Campolongo, Pontevedra.
Pontevedra, 25.11.2008Entrada n. 719 do blog 

MONTE VIVO, 

por Xesús López Fernández

Despois do verán do 2006, daquel periodo infernal de "lume total", nótanse aínda as cicatrices en case tódo-los montes queimados.
Faltou unha mensaxe clara, mesmo sen ideas por parte dalgún partido enganchado ó clúster clorocelulósico e que vería con bos ollos a reposición da masa contínua de "deserto verde", da eucaliptización total coa que algús dos seus prohomes soñaron, algo que lles pode pasar factura electoral nas próximas autonómicas.

Nese tema, e pola doudice asumida no seu organigrama, o BNG, co seu larapeteo do "monte vivo", pódelle estar a gaña-la partida ó PP, que xa non controla o rural por culpa dos do birrete ou ben porque Quintana leva agora a voz cantante nas concentraciós de vellos e vellas. Qu´o BNG fale agora tanto de "monte vivo" pode non pasar de estratexia electoral, pero é que tiña que ser unha demanda social de toda a nosa terra. I eso, ó mellor, non-o entende Rajoy, que dí remar na dirección correcta.

Pero a noticia que hoxe dá La Voz de Galicia, según este enlace, deixa un pouso de resentimento, porque esa iniciativa pola defensa dun monte vivo é algo de caixón. Algunha comunidade de montes xa se tiña pronunciado nese sentido, pero a día d´hoxe non se aprecia que nelas prendera a idea da posta en valor dos montes (riqueza en madeira, en froitos, en colorido outonal, soporte dunha gandería certa, de avenza ou armentío), como se fosen simples vividoras das subvenciós que poden tamén valer pra lles cambia-la alma, etc. [La Voz de Galicia, 25.11.2008]