UNHA DECLARACIÓN SEN SENTIDO [24.11.2008]

Esteban, en La Razón, 11.11.2008. O rapaz se instrúe en EpC, I.Prelavado. Aí comeza o traballo da "intelligentzia" pra ideoloxizaren ós rapaces.

Caín, en La Razón, 13.11.2008. A ideoloxía, mellor qu´o esterco prá sementeira.

Caín, en La Razón, 20.11.2008. Baixo o franquismo era imposible ser apolítico de esquerdas.

Borja Montoro, en La Razón. 20N. Repetición en estéreo do parte de defunción de Franco. (Máis a actuación da "intelligentzia", en Bellas Artes, con raíces de cheka, "memoria" que non han querer lembrar).

Os dibuxos dos nosos humoristas valen a modo de prólogo do traballo desta data. Os políticos están a marcaren os tempos do fracaso social e democrático.

Pontevedra, 23.11.2008

Entrada n. 717 do blog

Artículo semanal.

Unha declaración sen sentido [24.11.2008],
por Xesús López Fernández

Resulta que sí, que Franco leva 33 anos morto e que non estaba a facer nengunha cura balnearia. Os interesados poden localizar na rede o seu certificado de defunción. A consecuente decisión de Garzón de se declarar incompetente pra seguire co levantamento de restos fúnebres nas fosas comús, parece orixinou ronchas en certo sector da “progresía kultural”, que presentou, precisamente o 20.11.2008, no aniversario da morte de Francisco Franco, un manifesto de apoio a Garzón. I en anuncio do mesmo compareceu un grupúsculo de 15 persoas no Círculo de Bellas Artes, de Madrid, con memoria de cheka dende o 4 de agosto do 1936, reconvertídos daquela os seus sótanos en sede central do Comité Provincial de Investigación Pública, órgano encargado da represión do bando republicán, según lembrou o xornal El Mundo a raíz deste acontecemento. Tamén memoria histórica, por certo.

Pero o que tivo máis eco da comparecencia foi a presencia no grupo de Cristina Almeida, pra lle dar máis “megafonía” ás declaraciós que se produciron, antre elas a petición delirante de que se considere un anexo da Constitución o auto do xuez estrela. A antigua comunista e visitante de El Corte Inglés propuxo, alabarada, a queima das obras de César Vidal, e do outro, e do outro tamén. César Vidal, naturalmente, non calou; sí comentou que pensaba que Almeida non tería leído nengún dos seus libros, e que ó mellor se estaba a referir a obras de teoloxía. Non lle dou maior importancia, pero lembrou os antecedentes franquistas do pai da abogada, o que abondou prá aplaca-la súa teima pra, de seguido, facere a aclaración de que se tiña loitado pola libertade era pra que César Vidal e outros puideran escribir sobre o que quixeran; tamén que estaba moi orgullosa do comportamento do seu pai, participante no alzamento nacional no ano 1936, pero que eso acontecera antes d´ela nacer. ¿Cómo se explica o seu canto d´agora, en relación con feitos de hai 70 anos?

Na resposta de César Vidal, o home lembrou unha frase de Heine no sentido de que “comézase por queimar libros, acábase por queimare ás persoas”. I éso citouno Alfonso Ussía na súa crónica do 22.11, en La Razón, porque ó seu avó, Pedro Muñoz Seca, queimáronlle íntegra a súa biblioteca, no 1935, no bulevar da rúa Velázquez, Madrid, frente ó número 57, con obras de García Lorca, Valle Inclán, Alberti, Ramiro de Maeztu…. Despois, dí Ussía, queimárono a el, pero a tiros. O 28.11.1936 tivo lugar unha das célebres sacas de San Antón, na que foi detido o home xunto a varios frades agostiños e irmáns de San Xohán de Deus. Cóntase del que, aínda detido, non perdeu o humor e que as súas palabras “Me podeis quitar todo, menos el miedo que tengo” foron pronunciadas na cheka de San Antón, e que incluso se dirixeu ó pelotón de execución manifestando: “Me temo que ustedes no tienen intención de incluirme en su círculo de amistades”.

A sociedade española pdoe estar confusa en moitos aspectos da nosa historia recente, que algús queren borrar. Achegármonos con sereidade á nosa memoria histórica aínda debe ser posible, pero non-o vai ser pola vía do que Carlos Herrera denomina "a escenificación do odio [...] dos vixiantes do confín das ideoloxías, que chegaron decir qu´o auto de Garzón debería pasar a sere un anexo da Constitución....". Non cansan de leeren comunicados e resulta reprobable que escolleran prá escenificación do seu acto, e pró retrato, a que fora cheka favorita do roxerío. ¿Un despiste" Pode. Pensémolo así. Cristina Almeida, polo menos, envainou a "afouteza primeira", o ardentío da primeira declaración. Eso, ó mellor, sitúaa fóra do sindicato da "Kultura" no que, agora que Franco non está, xogan a un falso heroísmo e cada pouco constrúen os "valentes" unha declaración antifranquista. O Caudillo, morto, válelles de pretexto. Pero, en fin, sereado o discurso de Almeida, El Corte Inglés pode estar tranquilo. De momento, parece se libraron da queima de libros.