VAI DE BARANDA [25.06.2008]

Pontevedra, 25.06.2008

Entrada n. 529 do blog

VAI DE BARANDA,
por Xesús López Fernández

Teresa Casal, agora responsable en materia urbanística da zona vella, fixo unhas declaraciós en relación coa nova baranda do Museo. Está satisfeita polo grado de aceptación do traballo feito, aínda que non falten críticas á obra.

Que a concellala suscriba agora a línea de talibanismo urbanístico que se veu seguindo ó longo dos últimos oito anos non quer decir que esa fose sempre a súa postura, porque no seu día soubo posicionarse, como tamén fixera Louro, en contra do arraso levado a cabo coa vella praza da Verdura.

Como xa temos dito no blog, valen máis unhas imaxes que as palabras coas que se poidan comentar. Por eso incluímos agora algunhas fotos recéns [temos moitas máis], pra que o lector que se asome a este blog poida xusgar. Siguen:

Un dos balaustres da obra nova, serrería industrial, que non casa co que representaba a vella balaustrada, baixo nengún concepto dignificada.

A impotencia pra casa-lo vello co novo vese nesta fotografía. As pedras vellas desapareceron e foron reemprazadas por nova pedra "industrialmente" traballada.

Escadeira asesina. Foto testimonio de que algo serio e grave pode pasar. A obra parece o proiecto dalgún descerebrado. O Colexio de Arquitectos debería inhabilitar a alguén; mesmo o Xusgado de Garda debería posicionarse ante este asunto.

Na parte alta, outra proba da impericia e impotencia, aprécianse, cando menos, tres trazas discontínuas.

Esta pode se-la "Pontevedra dos pequenitos", proiecto estrela e global do talibanismo "integrador" que "urbaniza": o Vavytren como protagonista da movilidade urbáa.

Ante este fracaso de obra nada valen os discursos e concertos, aínda que queiran envolve-la presencia da Polifónica de Pontevedra na inauguración prevista pró 27.06, como unha homenaxe ó P. Luís. Coido que a Polifónica, de non ser unha coral subvencionada, faría ben en non acodir ó acto, por solidaridade precisamente co Padre Luís, por solidaridade con Filgueira ou Castelao. Eu, que fun cantor do coro antre os anos 1952 e 1957, négome a acepta-la obra como homenaxe a nadie. Nen ós veciños que perguntan polo laranxo, o gran ausente nesta inauguración. Todo unha burla.

E que non diga Teresa Casal que a obra foi aprobada por Patrimonio, aínda que non haxa papeles. Se non-os hai é que non existeu, en nengún momento, a autorización da que fala a concellala.