Manuel Pizarro. (Fotografía de Público) Pontevedra, 14.07.2008
Entrada n. 560 do blog.
Artículo semanal remitido a diversos medios. Realmente debería ser algo máis longo, entrar máis en detalle nos aspectos do debate que o señor Solbes quixo convertir en especie de enchoiada demagóxica, ou nos comentarios desta volta engadidos polo señor Pizarro.
A erosión económica que o país está a sofrir é cada vez máis evidente. Incluso os gobernantes aceptan que nos atopamos ante unha situación de gravedade, se ben buscan recursos semánticos e demagóxicos pra ver de presenta-la crisis como algo co que se pode lidiar. Pero a cousa non parece tan fácil cando a inflación, o IPC, está xa no 5% --en Galicia no 5,4%-- cifra que non se producía dende o 1995 –1994 no caso de Galicia--. E non parece que se estean a adouta-las necesarias medidas de disciplina económica. Hai unha morosidade crecente. O BBVA estima que España deixou de crecer ó longo do segundo trimstre. É decir, que podemos estar xa en recesión, que o noso PIB pode ser negativo ó introduci-las correcciós necesarias prá determinación do PIB neto, como poden ser certos costes ecolóxicos e burocráticos. Estamos en crisis, como afirmaba don Manuel Pizarro o 21.2.2008, no seu debate con Solbes, que Intereconomía Televisión acaba de pasar novamente o 12.7, presente o señor Pizarro pra insistir e precisar máis o seu análisis, que sigue vixente.
Pizarro, agora vese con claridade, estivo profético, brillante nalgús momentos da súa intervención e, na súa didáctica exposición, afirmou cousas como que por baixo do 3% de PIB non se creaba emprego e que o número de parados podería ir a máis, que poderiamos chegar ó longo do ano a unha cifra próxima ós 3000000. Díxoo varias veces. Afirmou tamén na súa intervención que a crisis viña de tempo atrás e que o Goberno non adoutara medidas, confiado no seu modelo económico basado no ladrillo e o consumo. Dera incluso varias recetas, a requerimento de Solbes, pra reducir gastos, como a da posible supresión do ministerio de Vivienda, á que nestos momentos habería que engadi-la eliminación tamén do ministerio de Igualdad, recentemente creado, como formando parte da política do Big Bang de sobregasto, da creación de altos cargos, un 21 por cen despois das elecciós.
Non parece allea á crisis xa reconocida a corrupción urbanística, sendo esta cuestión, o Urbanismo, algo pró que algús sectores reclaman un control único da Administración central. Os concellos encontraron nesa tenza unha vía de financiación fácil e cada vez son máis os casos de presunta corrupción: Marbella, Estepona,.….. Agora é a Fiscalía Anticorrupción a que denuncia ó ex alcalde de Seseña –macrourbanización sen infraestructuras-- por presunto enriquecimento pola vía da prevaricación, coacción e delito contra a facenda pública. Difícil saber si estamos nun momento no que a Xusticia vai actuar con rigor nas moitas frontes que no eido do Urbanismo están abertas. Sen embargo, hai un certo escepticismo ante o que parece unha norma non escrita, a noluntade ou falta de vontade que se ten dado en moitos casos, finalmente aparcados. Vergonzosamente, o mapa de España está cheo de puntos roxos que avisan de posibles infracciós e corrupciós urbanísticas.
Pero volvendo ó tema do debate, Pizarro recomendaba unha e outra vez facer un maior esforzo en educación; e de inversión en I+D+i, na que España vai rezagada. E que esa inversión non ten que recaer necesariamente sobre o Estado. A este respecto, a revista The Economist, en sintonía coa lección de Pizarro, incide tamén na cuestión da educación, porque as medidas pra aumenta-la formación técnica non abondan. Son necesarias empresas i empregados que queiran obtela. O semanario denuncia un certo raquitismo institucional no caso español. E avisa da necesidade de afronta-las tres “p” da economía española: precios, productividade e pensiós, porque a persistencia dun diferencial na inflación cos países cos que se comparte moeda e a diverxencia de productividade coa UE que nos están a facer menos competitivos, poden tamén compromete-lo sistema de pensiós, con problemas de liquidez no ano 1996, cando o PP arribou ó poder, algo tamén comentado no debate Pizarro-Solbes. A reserva actual da Seguridade Social é de 51200 millós de euros. Que non se deteriore.
Entrada n. 560 do blog.
Artículo semanal remitido a diversos medios. Realmente debería ser algo máis longo, entrar máis en detalle nos aspectos do debate que o señor Solbes quixo convertir en especie de enchoiada demagóxica, ou nos comentarios desta volta engadidos polo señor Pizarro.
O deterioro económico [14.07.2008],
por Xesús López Fernández
por Xesús López Fernández
A erosión económica que o país está a sofrir é cada vez máis evidente. Incluso os gobernantes aceptan que nos atopamos ante unha situación de gravedade, se ben buscan recursos semánticos e demagóxicos pra ver de presenta-la crisis como algo co que se pode lidiar. Pero a cousa non parece tan fácil cando a inflación, o IPC, está xa no 5% --en Galicia no 5,4%-- cifra que non se producía dende o 1995 –1994 no caso de Galicia--. E non parece que se estean a adouta-las necesarias medidas de disciplina económica. Hai unha morosidade crecente. O BBVA estima que España deixou de crecer ó longo do segundo trimstre. É decir, que podemos estar xa en recesión, que o noso PIB pode ser negativo ó introduci-las correcciós necesarias prá determinación do PIB neto, como poden ser certos costes ecolóxicos e burocráticos. Estamos en crisis, como afirmaba don Manuel Pizarro o 21.2.2008, no seu debate con Solbes, que Intereconomía Televisión acaba de pasar novamente o 12.7, presente o señor Pizarro pra insistir e precisar máis o seu análisis, que sigue vixente.
Pizarro, agora vese con claridade, estivo profético, brillante nalgús momentos da súa intervención e, na súa didáctica exposición, afirmou cousas como que por baixo do 3% de PIB non se creaba emprego e que o número de parados podería ir a máis, que poderiamos chegar ó longo do ano a unha cifra próxima ós 3000000. Díxoo varias veces. Afirmou tamén na súa intervención que a crisis viña de tempo atrás e que o Goberno non adoutara medidas, confiado no seu modelo económico basado no ladrillo e o consumo. Dera incluso varias recetas, a requerimento de Solbes, pra reducir gastos, como a da posible supresión do ministerio de Vivienda, á que nestos momentos habería que engadi-la eliminación tamén do ministerio de Igualdad, recentemente creado, como formando parte da política do Big Bang de sobregasto, da creación de altos cargos, un 21 por cen despois das elecciós.
Non parece allea á crisis xa reconocida a corrupción urbanística, sendo esta cuestión, o Urbanismo, algo pró que algús sectores reclaman un control único da Administración central. Os concellos encontraron nesa tenza unha vía de financiación fácil e cada vez son máis os casos de presunta corrupción: Marbella, Estepona,.….. Agora é a Fiscalía Anticorrupción a que denuncia ó ex alcalde de Seseña –macrourbanización sen infraestructuras-- por presunto enriquecimento pola vía da prevaricación, coacción e delito contra a facenda pública. Difícil saber si estamos nun momento no que a Xusticia vai actuar con rigor nas moitas frontes que no eido do Urbanismo están abertas. Sen embargo, hai un certo escepticismo ante o que parece unha norma non escrita, a noluntade ou falta de vontade que se ten dado en moitos casos, finalmente aparcados. Vergonzosamente, o mapa de España está cheo de puntos roxos que avisan de posibles infracciós e corrupciós urbanísticas.
Pero volvendo ó tema do debate, Pizarro recomendaba unha e outra vez facer un maior esforzo en educación; e de inversión en I+D+i, na que España vai rezagada. E que esa inversión non ten que recaer necesariamente sobre o Estado. A este respecto, a revista The Economist, en sintonía coa lección de Pizarro, incide tamén na cuestión da educación, porque as medidas pra aumenta-la formación técnica non abondan. Son necesarias empresas i empregados que queiran obtela. O semanario denuncia un certo raquitismo institucional no caso español. E avisa da necesidade de afronta-las tres “p” da economía española: precios, productividade e pensiós, porque a persistencia dun diferencial na inflación cos países cos que se comparte moeda e a diverxencia de productividade coa UE que nos están a facer menos competitivos, poden tamén compromete-lo sistema de pensiós, con problemas de liquidez no ano 1996, cando o PP arribou ó poder, algo tamén comentado no debate Pizarro-Solbes. A reserva actual da Seguridade Social é de 51200 millós de euros. Que non se deteriore.
No hay comentarios:
Publicar un comentario