AGARDANDO O DISCURSO ELECTORAL [26.10.2002]

A ría non se vende. Pero sí se vende.

Pontevedra, 15.07.2008

Entrada n. 563 do blog

Artículo do ano 2002. Levaba tempo sen recuperar artículos vellos, por falta de tempo. Quede constancia de que o dito no traballo sigue vixente a día d´hoxe. Non hai políticos ecoloxistas. O poder corrómpeos a case todos e nestos momentos seguimos sen xente honesta con mandiño, con poder pra cambia-las cousas.

A Carta de Aalborg asinada polo Goberno pontevedrés non parece obrigalos a nada, convertidos en mentirosos. A Axenda21Local, cando está en marcha o PXOM de Pontevedra, é a gran esquecida. Sigue o traballo:

Agardando o discurso electoral [26.10.2002],
por Xesús López Fernández

Coido que hai moita xente a agardare un discurso ecoloxista rotundo que de momento non se percibe. I eso resulta extraño cando en Pontevedra os grupos políticos todos suscribiron hai xa tempo a Carta de Aalborg sobre Cidades Sostibles. Un pergúntase se as últimas noticias relacionadas coa nosa ecoloxía non deixan desnaturalizado o tal compromiso, como se algús non souberan qué foi o asinado. En todo caso, o texto da Carta é moi preciso e habería que analizalo, ó mellor, ó longo dunha serie de traballos. Por citar algo da mesma traemos aquí aquelo de que “a sostibilidade ambiental significa asimesmo que o ritmo de emisión da contaminación non sobarde a capacidade do aire, da auga e do chan de absorbelos e procesalos”, algo que non encaixa con asuntos como o da conexión do efluente de ENCE ó tubo emisario ou a situación da papeleira en Lourizán, litoral a recuperar; ou a construcción dun novo campo de fútbol na Xunqueira d´Alba despois das actuaciós alí levadas a cabo pra rexeneraren, en parte, aquel espacio natural.

Sonaron as alarmas, naturalmente, e o presidente da Diputación afirmou, como representante do seu grupo, “que non tiñan nada planificado nen previsto na Xunqueira d´ Alba”, en contra do dito por algunha xente do seu partido. A candidata, que desautorizou rumores, sería bo que asumise, en consenso coas outras forzas unha línea ecoloxista clara. Porque en Lourizán permanece dende o ano 1963 unha agresión industrial que non ten xustificación e que –á marxe dos cambios que Medio Ambiente queira introducir na Lei de Costas— debemos procurar acorta-lo prazo da concesión outorgada, que vence no 2018 [Ralmente está vencida dende privatización empresarial]. Por sucesivo incumprimento das condicións establecidas, a licencia debería considerarse vencida i estar xa estudiada a reubicación do complexo noutra latitude, con nova tecnoloxía, sen vertidos, etc. Un pergúntase se non cabe aquí a vía contencioso administrativa á que vai recurri-lo alcalde de Vigo en relación cos novos recheos do Areal, outro disparate como os de Marín e Sanxenxo. ¡E despois extráñanse do acontecido con Silgar!

Retomando o tema dos vertidos, Greenpeace avisa de que chove sobre mollado porque España foi condenada polo Tribunal Europeo de Xusticia por incumprimento das normas comunitarias. Posteriormente, a Comisión Europea pediría ó Tribunal que multara ó noso país con 45.600 euros cotiáns, ata que se poña solución ó problema existente. Téñase presente que o emisario da nosa ría non se interna no mar, senón que morre nun medio fráxil, sensible, e que co caudal agora agregado ábrense novas posibilidades á vía trófica do mercurio que apunta como víctimas propiciatorias ós maiores depredadores, e o home está no grupo. En definitiva, que as cousas siguen mal, que non hai unha sensibilidade ambientalista certa antre as clases políticas porque, coa Carta de Aalborg como asignatura, suspenden. Menos mal que PSOE e BNG –e tamén a Iniciativa Cidadáa dos Praceres— están dacordo en que a papeleira debe ubicarse noutro lugar. Algo é algo.

Finalmente, deamos noticia dunha setencia: “Un xuzgado de Xerona equipara os ruídos a unha violación de domicilio”. A sentencia, do mes de marzo, foi redactada pola actual decana de Xerona, Pilar Rovira. Unha familia residente en Sant Joan de Palamós comezara a sofri-las consecuencias do establecemento dunha central de distribución de mercancías nun polígono industrial alí creado. As denuncias polos ruídos contínuos non cesaron dende o 1992. Un fillo da familia afectada actuou como letrado no procedemento sustanciado finalmente pola vía contencioso administrativa que condenou ó concello por permiti-lo ruído da empresa Pal Beach Gestió, S.A., que debería interrumpi-la súa actividade inmediatamente en horario nocturno. O concello aceptou a setencia i estudia o posible traslado do polígono industrial. A sentencia é consecuencia da doutrina máis recente do Tribunal de Dereitos Humáns de Estrasburgo. Trátase dunha resolución moi novedosa a escala estatal que abre a porta prá consideración da violación domiciliaria por outros medios que os puramente físicos. Outras causas: contaminación acústica, alcatreo, implican tamén a violación dos fogares. Algo deso sabemos aquí, en Pontevedra. Ruídos, alcatreo...Nengunha administración está moralmente autorizada a acabar coa nosa intimidade, nen coa saúde dos cidadáns. Por eso agardamos un discurso ecoloxista claro, que garantice a fin dos nosos problemas. Claro que sempre quedaría, como en Xerona, a vía xudicial contra o propio concello.