O mar profanado. Dibuxo informático de Xesús López. Pontevedra, 30.07.2008
Entrada n. 574 do blog
Recupero un vello traballo do ano 2002, en relación coa problemática medioambiental pontevedresa. Coido que, na parte final do artículo, cando se cita outro de Carlos García Bayón sobre a importancia do olfato e tamén as declaraciós de Jean-Paul Guerlain, francés e de estirpe de perfumistas, que estimaba que o peor dos malcheiros procedía dos políticos ou dos corvos, estamos a citar algo que, pola miña banda, suscribo con verdadeira fe. A corrupción fede. Por eso os políticos --case sempre-- feden. Ah!, exte traballo foi obxeto de censura cando foi publicado. Suprimiran seis líneas. Esta é a versión completa.
Non podo facer unha valoración do resultado da marcha sobre Lourizán, que cando escribo este traballo –8.6.2002— aínda está por celebrar. Quero pensar en clave positiva que se terá experimentado un crescendo de participantes, de xentes e colectivos, pese á resistencia ordeada dende algunhas asociaciós; que o manifesto asinado polos médicos e médicas, tamén polas enfermeiras/os e auxiliares, terá acadado ese obxetivo dunha maior defensa do noso medio ambiente. Nunca faltaron médicos críticos coa situación do noso ecosistema, que hai agora uns cincuenta anos e con Tafisa comezaba a morte que moitos temos denunciado, que se acentuaría anos despois coa Celulosa e as agresiós sobre as xunqueiras e os recheos lacerantes no porto de Marín-Pontevedra denunciados estos fundamentalmente polos veciños dos Praceres e dos que existe un informe elaborado prá Asociación de Veciños “Castelao”, informe exhaustivo no que se propón ademáis a recuperación de espacios como Lourizán. Costosa, pero posible. E agora máis difícil pola presencia do tren.
Voume referir ó manifesto. A catarsis da clase médica demorou, alén do dito publicamente por homes como o doutor Avelino Senra Varela no Xornal Diario, de Pontevedra, do que fun colaborador coa sección “Cartas ecoloxistas”, uns 50 traballos. E van alá dez anos. En fin, o colectivo médico parece estar agora no seu sitio, porque se acenderon certas alarmas ó primaren os criterios macroeconómicos sobre o dereito elemental á saúde. Lembro agora algo dito por Rabindranath Tagore en “Alocuciós en Shantiniketan”. Cito de memoria: “Anoite soñei coa vida anterior á morte da miña nai. Paseaba pola ribeira do Ganxes cando me pareceu que estaba alí, baixo unha árbore da alamediña. Sí, era ela... Achegueime e deille un bico...Daquela, ela dixo: Meu fillo, por fin que chegaches...Nefecto, a nosa vida xira ó redor da nai. Se temos fame, ela nos atende, ou si estamos enfermos tamén, pero poucas veces nos achegamos tanto como pra que nos diga: Meu fillo, por fin chegaches.”
Entendo que Gaia, a Terra-Nai, agradece á clase médica pontevedresa por se ter quitado a cera, o alquitrán que mantiña inorde a súa conciencia. A súa petición dun estudio epidemiolóxico da incidencia de ENCE/ELNOSA e de TAFISA na saúde é algo que o poder político non pode desoir. Seguro que os médicos han ter información privilexiada, que han ser sabedores de moitos casos e patoloxías ós que se lles restou importancia. Os cidadáns tivemos que nos apoiar na lectura das estadísticas que mostraba o Boletín Epidemiolóxico da Xunta, de Enfermedades de Obrigatoria Declaración: ¡Aquelas IRAS –infeccións respiratorias agudas— que botaron do boletín non sei con qué extraña intención, que na área de saúde de Pontevedra chegarían a triplicaren as de Vigo!. ¡Cántos casos de conxuntivitis!. Ou o alcatreo chegado de Lourizán, novo aviso de crisis asmatiforme, de problema severo, temerosos de que aquela noite fora a última dunha criatura indefensa, privada de aire
A importancia do olfato está clara no contexto pontevedrés, por moito que agora queiran pinta-lo malcheiro de verde, que haxa incluso concurso de ideas. Carlos García Bayón nos lembraba o pasado 5.6 --La Voz— o valor dese sentido tan estimado por De Gaulle. O articulista reitera unhas declaraciós de Jean-Paul Guerlain –da estirpe dos Guerlain, perfumistas que encheron de fragancias á culta Francia e a todo o ecúmene--, que valoraba como a máis rica e sotil a do azahar e que non dubidaba en denunciar como as fontes máis fedorentas, máis alcatreantes, ós políticos e ós corvos. O articulista, que admite excepciós antre os políticos, aconsella ós que feden que soban ó cadalso ou que collan o autobús cara a necrópolis situada máis á man. O pestazo pontevedrés pode ter, pois, distintas orixes. Pero a partir dagora, se a clase médica mantén a súa lección con dignidade, a conciencia do poder tamén se terá de abrir máis alá dos tempos de elecciós e o miragre pode ser posible.
Entrada n. 574 do blog
Recupero un vello traballo do ano 2002, en relación coa problemática medioambiental pontevedresa. Coido que, na parte final do artículo, cando se cita outro de Carlos García Bayón sobre a importancia do olfato e tamén as declaraciós de Jean-Paul Guerlain, francés e de estirpe de perfumistas, que estimaba que o peor dos malcheiros procedía dos políticos ou dos corvos, estamos a citar algo que, pola miña banda, suscribo con verdadeira fe. A corrupción fede. Por eso os políticos --case sempre-- feden. Ah!, exte traballo foi obxeto de censura cando foi publicado. Suprimiran seis líneas. Esta é a versión completa.
O manifesto dos médicos [8.6.2002]
Por Xesús López Fernández
Por Xesús López Fernández
Non podo facer unha valoración do resultado da marcha sobre Lourizán, que cando escribo este traballo –8.6.2002— aínda está por celebrar. Quero pensar en clave positiva que se terá experimentado un crescendo de participantes, de xentes e colectivos, pese á resistencia ordeada dende algunhas asociaciós; que o manifesto asinado polos médicos e médicas, tamén polas enfermeiras/os e auxiliares, terá acadado ese obxetivo dunha maior defensa do noso medio ambiente. Nunca faltaron médicos críticos coa situación do noso ecosistema, que hai agora uns cincuenta anos e con Tafisa comezaba a morte que moitos temos denunciado, que se acentuaría anos despois coa Celulosa e as agresiós sobre as xunqueiras e os recheos lacerantes no porto de Marín-Pontevedra denunciados estos fundamentalmente polos veciños dos Praceres e dos que existe un informe elaborado prá Asociación de Veciños “Castelao”, informe exhaustivo no que se propón ademáis a recuperación de espacios como Lourizán. Costosa, pero posible. E agora máis difícil pola presencia do tren.
Voume referir ó manifesto. A catarsis da clase médica demorou, alén do dito publicamente por homes como o doutor Avelino Senra Varela no Xornal Diario, de Pontevedra, do que fun colaborador coa sección “Cartas ecoloxistas”, uns 50 traballos. E van alá dez anos. En fin, o colectivo médico parece estar agora no seu sitio, porque se acenderon certas alarmas ó primaren os criterios macroeconómicos sobre o dereito elemental á saúde. Lembro agora algo dito por Rabindranath Tagore en “Alocuciós en Shantiniketan”. Cito de memoria: “Anoite soñei coa vida anterior á morte da miña nai. Paseaba pola ribeira do Ganxes cando me pareceu que estaba alí, baixo unha árbore da alamediña. Sí, era ela... Achegueime e deille un bico...Daquela, ela dixo: Meu fillo, por fin que chegaches...Nefecto, a nosa vida xira ó redor da nai. Se temos fame, ela nos atende, ou si estamos enfermos tamén, pero poucas veces nos achegamos tanto como pra que nos diga: Meu fillo, por fin chegaches.”
Entendo que Gaia, a Terra-Nai, agradece á clase médica pontevedresa por se ter quitado a cera, o alquitrán que mantiña inorde a súa conciencia. A súa petición dun estudio epidemiolóxico da incidencia de ENCE/ELNOSA e de TAFISA na saúde é algo que o poder político non pode desoir. Seguro que os médicos han ter información privilexiada, que han ser sabedores de moitos casos e patoloxías ós que se lles restou importancia. Os cidadáns tivemos que nos apoiar na lectura das estadísticas que mostraba o Boletín Epidemiolóxico da Xunta, de Enfermedades de Obrigatoria Declaración: ¡Aquelas IRAS –infeccións respiratorias agudas— que botaron do boletín non sei con qué extraña intención, que na área de saúde de Pontevedra chegarían a triplicaren as de Vigo!. ¡Cántos casos de conxuntivitis!. Ou o alcatreo chegado de Lourizán, novo aviso de crisis asmatiforme, de problema severo, temerosos de que aquela noite fora a última dunha criatura indefensa, privada de aire
A importancia do olfato está clara no contexto pontevedrés, por moito que agora queiran pinta-lo malcheiro de verde, que haxa incluso concurso de ideas. Carlos García Bayón nos lembraba o pasado 5.6 --La Voz— o valor dese sentido tan estimado por De Gaulle. O articulista reitera unhas declaraciós de Jean-Paul Guerlain –da estirpe dos Guerlain, perfumistas que encheron de fragancias á culta Francia e a todo o ecúmene--, que valoraba como a máis rica e sotil a do azahar e que non dubidaba en denunciar como as fontes máis fedorentas, máis alcatreantes, ós políticos e ós corvos. O articulista, que admite excepciós antre os políticos, aconsella ós que feden que soban ó cadalso ou que collan o autobús cara a necrópolis situada máis á man. O pestazo pontevedrés pode ter, pois, distintas orixes. Pero a partir dagora, se a clase médica mantén a súa lección con dignidade, a conciencia do poder tamén se terá de abrir máis alá dos tempos de elecciós e o miragre pode ser posible.
No hay comentarios:
Publicar un comentario