miércoles, 3 de diciembre de 2008

O GOBERNO DO CAOS

Montoro. La Razón, 3.12.2008. O único que non é verdade é o de "pan pra hoxe".
martínmorales, ABC, 3.12.2008. Felipe advirte a Pepiño que non se meta con Esperanza Aguirre, non vaia lembra-la presidenta que o 23-F houbo un socialista que comeu moqueta.
Mingote, ABC, 3.12.2008. Cuestión de óptica, ¿cál é o pallaso?
Esteban, La Razón, 3.12.2008. ZP agradecido ós tres millós de parados por confiaren no seu optimismo antropolóxico.
Caín, La Razón, 3.12.2008. O lema do humorista non vale pra Pontevedra, onde a crisis morde dende hai uns oito anos, polo urbanismo irracional posto en práctica.

Pontevedra, 3.12.2008

Entrada n. 735 do blog

O goberno do caos,
por Xesús López Fernández


Na situación dramática na que se encontra o país, cando máis de 600000 fogares son víctimas da lacra do paro, non se telumbra aínda nengún esforzo rexeneracionista. Os parados son xa tres millós de cidadáns da poboación activa e ós que están no poder non se lles brinda mellor idea que a de seguiren a contar mentiras, de inventare cortinas de fume pra lle botare a culpa a Aznar ou a Franco da situación creada.

1.-Así, quebrantan os secretos de Estado en relación co paso polo noso país de aviós norteamericáns con destino a Guantánamo. Según El País, os documentos filtrados están desaparecidos. O acordo que agora trascende --que realmente era innecesario en virtude do pacto de defensa mutua asinado cos EEUU--, foi asinado por Aznar no 2002. I eso é o grave, non o feito de que baixo o seu goberno fosen dous os vóos contabilizados; senón que co PSOE foron nove as utilizaciós de aeroportos do noso país.

Se nos tránsitos contabilizados levaban ó penal de Guantánamo presos talibáns, ¡vaia trebón que acaba de activar ZP!, que se declara ignorante, como o seu ínclito ministro Moratinos, tamén ignorante total. Pero aí estaba Esperanza Aguirre, puntual pra dá-los datos: dous vóos gobernando o PP, nove co goberno do PSOE. Daí que o propio Felipe González lle teña medo, según aclara o chiste-prólogo.

2.- A ministra Cabrera, despois do asesinato cometido por un presidiario d´A Lama, un novo caso de violencia de xénero, un novo fallo humán no control dos reclusos, tivo a idea de lle bota-la culpa da violencia de xénero a Franco, ¡novamente Franco na diana!. Naturalmente, Federico Jiménez Losantos, no seu programa de La Cope, a emisora perseguida, tivo a ocasión de lle lembrar á ministra varias cousas, como que unha serie de asesinos contabilizados no colectivo da violencia de xénero eran extranxeiros: do Brasil, Colombia, Bolivia, Perú, Rumanía, Letonia, Gran Bretaña, concretamente do país de Gales, do Camerún...

Non, señora Cabrera Calvo-Sotelo, a violencia de xénero ven da República, dixo Federico, que xa as feministas, d´aquela, denunciaban a súa falta de voz... Ah, e tamén lembroulle que foi a guarda do impresentable de Indalecio Prieto a que asesinou ó seu avó, a José Calvo Sotelo e que con Gil Robles non puideron face-lo mesmo traballo porque non-o atoparon.

Sobre o paro, que sería moito máis se tiveramos en conta o paro encuberto, a serie de parados reconvertidos en estudiantes pra botalos das listas, imos incluir un traballo aparecido onte, 2.12.2008, en La Razón. Sigue o traballo:

¿Y ahora, qué?,
por Cristina L. Schlichting
2 Diciembre 08

Tres millones de parados y es difícil escribir algo nuevo. Que el Gobierno ha mentido sobre la crisis. Claro. Que las cifras del desempleo español nada tienen que ver con las del resto de Europa. También. Que da risa el presidente cuando echa la culpa de todo a Bush.

Efectivamente. Vale ¿Y ahora qué hacemos? ¿Qué pasa con las familias donde un cónyuge se ha ido al paro y no hay dinero para la hipoteca? ¿Qué con ese 40 por 100 de gente extra que se acerca a Cáritas? ¿Qué con los inmigrantes sin trabajo? Hasta que se venda el millón de inmuebles que ahora mismo está en oferta, se reajusten los precios y se reubiquen los trabajadores del sector -a ver dónde los colocamos-, nuestros hijos pueden ser mayores.

España tiene que cambiar su estructura de producción y entretanto vamos a tener que aprender a vivir de otro modo. Con un ojo puesto en el ahorro, que siempre nos ha costado, y con otro en los demás, para compartir. La parte dura es que se acabó el viajecito al extranjero en el puente. La parte interesante -siempre hay algo interesante- es ver cómo al despojamiento del dinero y la cultura del bienestar sucede la pregunta de qué hacer con la vida. Si uno no puede ir a Cancún ¿qué hace? Si no se compra un coche ¿en qué se emplean las fuerzas y las horas? ¿Queda algo por hacer?

Hasta ahora resultaba difícil dialogar con los más jóvenes, empeñados en llegar a mayores «ricos y sin dar ni chapa». Ahora les podemos decir con franqueza que eso no existe. Se acabó el predicamento del charlatán de feria que se hacía millonario en la tele contando que se acostó con fulana. O del que se forró vendiendo pisos al doble y triple de su valor.

Los últimos diez años han sido de manifiesto bienestar, pero también de obsceno materialismo, de individualismo solitario. Tal vez sea la oportunidad de generar una economía fundamentada sobre el trabajo real, el trabajo entregado y bien hecho, aquel al que uno consagra la vida más allá de la especulación. A lo mejor, quién sabe, empieza el tiempo de las personas.

No hay comentarios: