APOSTAR POLO IDIOMA, DIFÍCIL [7.01.2008]

O caos normativo, causa primeira da morte do idioma galego. Dibuxo de Xesús López.

Pontevedra, 7.01.2008

APOSTAR POLO IDIOMA, DIFÍCIL,

por Xesús López Fernández

Víctor F. Freixanes publicou en La Voz de Galicia, o 30.12.2007, un traballo titulado "Apostar polo idioma", no que alude ós amigos que o acusan de excesivamente optimista. ¿A botella medio chea?. Eu diría que a botella está case baleira. Cuestión complexa a da lingua, na que perdemos falantes, dí Víctor F. Freixanes, e cita como o máis preocupante a fractura na cadea de transmisión familiar, acelerada nos últimos tempos de xeito grave.

Eso vímolo decindo moitos galegos que non estamos en nómina de nengunha editorial que pode mesmo defende-los cambios introducidos na ortografía do idioma, desesperados como deben estar por acrece-lo seu mercado. Queren vender libros en Portugal e no Brasil, pero eso non vai ser posible se non é pola vía da traducción, porque os idiomas son distintos e constitúen a verdadeira fronteira.

Dí que a mocedade conoce a lingua e que está en condiciós de falala, leela i escribila. Non-o creo, porque a verdadeira fractura do idioma está nas normas que xa pola RAG como protagonista, xa porque a RAG tragou as do Diktatt estalinista, nos foron impoñendo. Pero, como estamos en democracia, somos moitos os que non identificámo-lo galego, o idioma desta Terra, co galegués que anda agora nos libros, nas aulas, ou nos discursos de náusea dos políticos. Non comunican e a xente, naturalmente, abandona. Ésa é a fractura xeneracional, a de que se perdeu o sentido..

Unha vez máis queremos afirmarnos na defensa do idioma como creación social e na innecesariedade da RAG, da que eu propoño a súa disolución, xa que lles falta o sentido da Academia francesa, que leva máis de cen anos sen lle tocar ás normas ortográficas. ¿Por qué van suprimi-los acentos que precisan ou o apóstrofo, que tampouco estorba ós italiáns e cataláns? ¿Non se dan conta os nosos académicos de que, sen o apóstrofo, a nosa fala perdeu moita da súa psicoloxía?.

E Víctor F. Freixanes, que coido non terá sido alleo ós últimos cambios orotográficos, co protagonismo que lle dá o ser Director/Direutor da Editorial Galaxia, volve perguntar qué mudanzas se albiscan no futuro. ¿Novas mudanzas ortográficas? ¿Restauración dos malos pasos dados? Esas son perguntas miñas. I estou d´acordo en que perdimos vinte anos de sometemento ós que predicaban o uso dos lusismos mínimos pra finalmente embucharlle ós da RAG as normas do Diktatt, valéndose dela como se fose un cabalo de Troia.

O exemplo da Academia francesa sería bo pra nós. A Real Academia Española tamén sería un bo exemplo, co seu "limpia, fija, da esplendor", pero aquí, pola querencia editorial de vender libros en Portugal, fóiselle cambiando de alma ó idioma. Tamén porque andan algús soñando con Portugaliza, nación independente de España. Tolos. E daí veñen moitos dos quistes da fala.

A conclusión final do artículo de Freixanes, "ou muro das lamentaciós, con documentados dignósticos funerarios, ou a acción directa", non queda clara, porque esa acción tería que vir da sociedade agraria, hoxe marxinada porque acabaron, dende o BNG, dende a RAG, dende a Mesa pola Normalización, co seu idioma, e así nos vai. Esa é a fractura xeneracional, a erradicación estulta do idioma.

E non digo máis. Calquer día fago unha pira pública con moitos dos libros-bodrio que aínda repousan nas estanterías da miña biblioteca. Qué fácil tería sido ir pola vía do bilingüismo harmónico ou pola de tratar científicamente o galego de Rosalía e Curros, como xa se ten dito neste blog e recomendaba Vicente Risco no 1910, que tamén denunciaría o galego inventado por Galaxia cando fixo a traducción á nosa fala de "La Familia de Pascual Duarte", de Camilo José Cela, outro home que defendía tamén o galego popular como máis enxebre e auténtico.

Porque eles sabían que a lingua fora unha creación do noso pobo, pero andan agora os novos "conductores" de masas a tentaren convencer á nosa sociedade de que está equivocada, que pra inventaren están eles. E así, mentres o latín foi o idioma universitario ou da liturxia, o galego gozou de boa saúde. Cando o castelán asumeu o protagonismo da que era a lingua dos misterios, o latín, naceron as diglosias, a creencia de que o galego era unha lingua de menor rango, a que agora queren os do Diktatt deixar relegada a lingua de museo, porque pra inventaren están eles. Pra inventaren o galegués, no que procuran unha obscena inmersión, vía Telegaita, vía galeskolas, que escribo con "k" con toda a intención. 

Están encirrados en desalma-lo idioma e a botella está, desta volta, prácticamente baleira. E dende a poltrona editorial non se han resolve-las cousas, encanalladas dabondo.