SOBRE PEATONALIZACIÓN [26.08.1999]

Unha mostra das escachaduras dos "skaters", sobre as que a Policía Local non demanda responsabilidades porque os pequenos delincuentes son menores de edade, parece que sen pai. Foto do autor.

"Skaters" na Casa da Luz, nun receso ó sentírense observados. A súa presencia no lugar e a escachadura das lousas de pedra do chan cos seus monopatíns, non importan á policía, que non aprecia os danos. Os veciños, indefensos. Foto do autor relacionada coa anterior.

Rara peatonalización. Os peatóns non poden pasar polos soportales da foto, "privatizados" vergonzosamente. Tampouco funciona a Policía local neste apartado da normativa de veladores. Foto do autor.

Baixo da Casa da Luz. Comercio do rastro dominical, "a sonada revitalización da zona vella", onde sei de xente que atopou nele algunha cousa roubada no seu domicilio: candieiros, xogos de café, maceteiros.... Foto do autor.

O nacemento visitado, detalle. Menos laberinto que Pontevedra, o Laberinto de Lou-lo-Chu, ou de Chu-en-Lai, vaia saber. Fotografía do autor.

Pontevedra, 26.01.2008

Entrada n. 419 do blog. Trátase desta volta dun traballo escrito cando arrancaba a peatonalización. As consecuencias daquela previstas non eran nada en relación co realmente acontecido, o logro dunha cidade aganada, cercada, na que resulta case imposible entrar.

Aínda onte, unha familia de Vigo desprazouse a Pontevedra coa intención de ver un "belén". Saída de Vigo ás 5,30PM non foi posible a súa arribada ata case as 7, polo difícil acceso ó parking da praza de Barcelos, cando na cidade olívica non existen os problemas aquí creados, a proba está en que mentres se pode cruza-la urbe atlántica en couse de 15 minutos, entrar na cidade que se quedou sen mar pode tomarnos, ás veces, unha ou dúas horas. Non ten nada de particular que a xente acabe por se marchar ante a situación demencial creada, o Gulag redeseñado cada pouco tempo.

Tamén onte tiven que chamar de novo á Policía local, sen resultado, polo problema dos ruídos que producen os "skaters": ruídos, rotura do chan de lousas de pedra a consecuencia dos seus brincos, e sobre todo agresión á intimidade familiar, á necesaria privacidade do individuo pró seu desenvolvemento. Pero do que a tal agresión poida ter de achanzamento de morada, na Policía local non saben, polo menos non sabía o ceporro co que falei en conversa que debeu quedar grabada, se non outaron por borrala á vista dos disparates ditos polo xendarme telefonista. Deberían tomar un curso sobre "dereitos humáns e medio ambiente". Abondaría con que leesen algunha sentencia do Tribunal de Estrasburgo de Dereitos Humáns. Sigue o artículo.

SOBRE PEATONALIZACIÓN [26.08.1999],
por Xesús López Fernández

A peatonalización. Prefiro esta palabra que non a de “peonalización”, unha de tantas coas que o galego se convirte, ó meu modo de ver, nunha língua chirlante, que renxe como con tantas outras metidas no saco do noso idioma dun tempo a esta parte por teima estrictamente diferencialista. A polisemia da verba dá lugar á confusión e o diccionario oficial quédase corto, moi corto. O idioma non cabe nese cesto e hai que botar man de glosarios ou, simplemente, do léxico popular do que algús están a fuxiren nunha aventura que pode acabar mal, como xa as enquisas están a recoller. I eso non se remenda con series como a de Mareas Vivas ou Pratos Combinados, as máis populares da TVG. Por algo será. Non é sóo asunto de “gheadas”.

Cando van alá tres semanas de peatonalización, neste momento, lémbrome da proposta do alcalde Tierno, ó que non lle gostaba a expresión “calle peatonal” e prefería a de “calle de solo andar”, posiblemente máis arcaica expresión, pero tamén máis próxima á psicoloxía da nosa língua. Zona pra camiñar, andar ou pasear. E, a esta altura do invento, semella que a xente lle está tomando gusto, salvo os consabidos traumas, os que permanecen despois daquel día negro, 7 de agosto, o da posta en marcha do invento, porque si é certo que o entorno urbán gañou en elegancia, que un se sinte máis liberado sen a presencia de vehículos ou limitada ésta a certos espacios, tamén é certo que aínda non se produceu a necesaria adaptación á circulación perimetral agora imposta (dirección única en C.Roffignac e A. Malvar , etc.), na que poden evidenciarse puntos negros. Tal vez houbo un pouco de precipitación.

A zona vella non podía ser un gran garaxe, está claro, pero vivir na zona vella vai seguir significando a imposibilidade de acceder a certos estándares de calidade de vida (lugar de aparcaxe, ascensor, ausencia de ruídos). E temo que o éxodo poida aínda continuar, máis alá do 40 por cen de vivendas desocupadas que ten denunciado a asociación Cidade Vella. Pergúntome se así como, en función de certos intereses, teñen desaparecido edificios a conservar (un deles onde se está a construi-lo novo centro comercial de Froiz, ou barrios enteiros nalgún caso) non se poderían facer excepciós de carácter puntual (agrupación de casas, edificios de aparcamentos en superficie, etc.). Estou seguro de que dun concurso de ideas podería sai-la necesaria salvación da zona vella, a súa potenciación como centro comercial.

Coido que hai que denunciar cousas, como é o caso da case-privatización das prazas públicas, convertidas en grandes terrazas. Rúas enteiras están agora bloqueadas polos bares, o que supón un impedimento pró acceso en coche dos residentes ás súas casas, ou a imposibilidade de maniobra en espacios abertos nos que certos bares exercen o seu negocio e tiranía. Os pivotes e cadeas existentes son agora innecesarios e a súa supresión facilitaría, ás veces, o paso ou a retirada do residente que se sinte demasiado marcado, reprimido, sucumbido baixo a dictadura dos peatós que, nalgús casos, fan total ignorancia dos coches, como se buscaran a posible lesión e pensión vitalicia. E unha denuncia final: O labor da grúa amolece en certos casos e a súa rixidez na zona vella desaparece ante certos negocios. Aparcaxe en dobre, bingos, día e noite. ¿Non é falta ou é que non se vixía?