TRAGASFALTO E OS GOLFIÑOS [1.04.1999]

O golfiño Gaspar brinca nas augas de Ribadeo. Podería sé-lo momento, se inda estivese en Miranda, pra que don Merlín se achegara a aquelas augas a ver de interpreta-los recados que, posiblemente, nos trae o arroás, talvez aviso de que o cambio climático ven máis célere do que pensabamos.

Pontevedra, 31.01.2008

Entrada n. 422 do blog. Outro traballo do ano 1999, un artículo conformado a partir dun conto inédito dun lote que manteño na recámara, e que fala das proezas dun amigo real, con algunha fantasía engadida.

Queren as circunstancias que esta recuperación coincida coa aparición dun arroás nas augas da Mariña luguesa, un golfiño sociable polo que contan as noticias e que en Ribadeo chaman Gaspar mentres en Foz o nomean Blas. La Voz de Galicia do 30.01 incluía un vídeo do animal, que parecía ledo, articulando esos sonidos que eles saben e que usan pra se comunicar no seu paraíso, o mar. Por eso non evolucionaron, porque ser son máis intelixentes que o home, teñen máis cerebro. En todo caso, foi o home o que profanou o seu paraíso, e fixo un uso indebido do animal, traicionando a amistade que o mamífero lle brindaba.

"More", máis, din que foi a primeira palabra que conseguiron articular no contacto cos homes. En Tampa, Florida. Despois veu o horror de Vietnam, do que algo se dí no artículo que sigue.

TRAGASFALTO E OS GOLFIÑOS [1.04.99], por Xesús López Fernández

Tragasfalto é real. É un persoaxe de carne e óso. O nome é consecuencia da existencia dunha escudería automovilística, alá polos anos sesenta-setenta. Os seus compoñentes adoutaran nomes toscamente italianizados -–Dallagarra, Afonso in Trinta, etc.--, dos que non queda nen a menor lembranza. O único que permanece é o mellor de todos, Tragasfalto, con vehículo sempre a punto. Non obstante, o home –un bruxo no terminal de valores da empresa patrocinadora— derivaría cara outros deportes como o windsurfing, a ala-delta e o ultralixeiro, co mar como marco e horizonte.

Era todo un espectáculo miralo sobre das ondas, ver cómo mantiña o seu tipo na cresta da onda maior, mesmo deixa-la vela ó pairo no intre xusto, ó tempo que pousaba no areeiro. Un auténtico héroe prá rapazada e mesmo prós maiores --moitos deles veraneantes do interior-- que filmaban as súas fazañas como se fora un novo Neptuno. A barba do home, xa branca, contribuía a realza-la súa maxestade. E demoraba en explicaciós sobre daquel deporte de moda: o windsurfing. Pero a súa realización como deportista acadaría máis altas cotas coa ala-delta ou, tempo despois, co vóo en ultralixeiro. Daí ven o seu conocemento dos golfiños, das súas viaxes e utilización.

Os golfiños están moi próximos ó home, estanse achegando sen cesar. Tense dito, incluso, se non serán máis intelixentes que nós, porque teñen máis cerebro e hai pobos --que creen na transferencia das almas-- que ven nos golfiños a uns seres alentados polas almiñas de mariñeiros afogados. Pero o certo é que a especie non evolucionou porque está vivindo no seu paraíso, no que era o seu paraíso ata que o home traicionou a amistade por eles brindada, utilizándoos como kamikazes na guerra de Vietnam pra minaren barcos no porto de Hanoi. Tragasfalto, metido xa na andaina do ultralixeiro, puido comproba-la existencia dun novo uso deshonesto da especie. Fora feliz ó reparar no comportamento lúdico dos arroases, comproba-la súa estratexia de cerco das sardiñas e rinchas, ata que chegou o día da descoberta.

Ese día, Tragasfalto repara nuns golfiños extraños, como corcovados. Forman un grupo de tres que nadan con maxestade e decisión cara o que parece unha depuradora na costa, onde desaparecen. A videocámara permítelle averiguar que as corcovas son realmente vultos, como mochilas. En días posteriores chegaría a aclara-lo misterio porque a depuradora era agora unha granxa de rodaballos, reconvertida con subvenciós de tipo oficial, e dispoñía dun sistema de esclusas pra facilita-la entrada dos golfiños que facían o papel de mensaxeiros. ¡Os golfiños introducían no país, presunta e impunemente, heroína ou coca! Estaba a facerse outra utilización satánica do mellor amigo do home que, burlando ó servicio de vixiancia de Aduanas, era teledirixido dende a granxa de rodaballos a un barco que permanecía fora do límite xurisdiccional das nosas augas. Ida e volta. Os narcos deran cun sistema intelixente que lles permitiría establecer unha rede de suministro impensable hai poucos anos. Tragasfalto actuaría discretamente a partir daquel momento. Estaba xa citado cun xuez-estrela, satisfeito de ter sido peza importante na posta en marcha da “operación Arroás”, que sería bó facer coincidir cunha nova arribada dos golfiños corcovados, con outra carga..