Montoro, La Razón 26.10.2008. Zapatero pergúntase por qué non-o deixan entrare no Club [G5, G8, G20] aínda conocendo o contrasinal. 
Esteban, en La Razón 26.10.2008. Un que afirma qu´o problema do paro en España é absolutamente apaisado, mentres fai cola no Inem. 
martínmorales, no ABC 26.10.2008. Santiago Carrillo, a punto de recupera-la peluca coa posta ó día da memoria histórica. 
Mingote, ABC 26.10.2008. Os nacionalistas, co seu sobregasto, teñen gran parte da culpa do que está a pasare no país. Pontevedra, 27.10.2008
Entrada n.673 do blog
Artículo semanal, a publicar en diversos medios.
Cada país pode ter, certamente, problemas propios. Pero faise necesario té-la capacidade de entende-la súa magnitude real pra arbitra-las medidas de urxencia precisas. De certo, moitos políticos parece que non comprenderon aínda a gravedade dos nosos males, talvez porque viven noutro mundo, na sociedade dos opulentos, con cortes de asesores e liberados que non fan outra cousa que acentua-la situación de quebranto económico do país e tampouco creen na crisis real da nación, ata o punto de que, predicadores da laicidade como relixión poden estar moi ben a consideraren, como ben apunaba Caín en La Razón do 25.10, a realidade como opio do pobo. Na lexislatura da promesa do pleno emprego, ó que chegariamos alá por marzo do 2009, contabilízanse máis de 2,6 millós de parados, o 11,33 por cen da poboación activa, a cifra máis alta rexistrada no Inem dende o 1998.
Que a crisis vaise estrando por todo o ancho mundo é algo sabido, como que se están a produciren alarmas de corrupción xeneralizada en diversos países, nos que a fantasma da nacionalización pode poñer contra as cordas a empresas punteiras, como pode acontecer na Arxentina. As bolsas, co seu tolo arrandeo de sube e baixa de acciós e índices, acrecentan tamén as alarmas. ¿Pero por qué esa inestabilidade, volatilidade, ou como queiramos chamarlle? Pois, porque a crisis económica permanece viva, aínda que os gobernos, coas aportaciós feitas ou prometidas ó sector bancario acadaron pró mesmo unha certa tranquilidade. Mai-lo paro vai a máis e telúmbrase que vai chegare ós 2.800.000 o 31.12. O drama tradúcese no aumento dun 40% das xentes que acoden ós comedores sociales e a Cáritas parroquial. E xa non se trata do probe de solemnidade e sen teito, senón de cidadáns que perderon o seu traballo ou que están impedidos de mante-la amortización da súa hipoteca.
Que nas circunstancias indicadas o noso Goberno, despois da obtusa política exterior levada a cabo, cifre as esperanzas de non sei qué en que o presidente poida estare presente na reunión a celebrar en Washington o 15.11 prá refundación do capitalismo, é algo que parece non ter tanta urxencia como a de asumir outra política interior, orientada a mellora-la fiscalidade das empresas, a mante-los postos de traballo. Pero os sindicatos non se moven, que nen CCOO nen UGT dedicaron unha soa crítica ó Goberno. Sí quere Cándido Méndez ser parte na causa aberta polo maxistrado Garzón contra o franquismo, pero non ten en conta que hai outras formas de gobernar como ben acaban de demostraren na Comunidade de Madrid, onde a tasa de paro está no 8,39. E alí, curiosamente, non se incrementou o paro, que hai 11.800 parados menos e se crearon 26.100 novos postos de traballo.
Dentro da idea da globalidade, esa posible refundación do capitalismo é algo maxinado por todo o mundo e que Esteban, en La Razón do 20.11.2008, mostraba como chiste: un cayuco cheo de negros subsahariáns, con destino ó litoral español. O que parecía ter máis mando decía “¡Van refunda-lo capitalismo. Remade afoutadamente pra coller un bo sitio!”... O PP tamén apoia a Zapatero, porque España debe estar presente, según di Rajoy... Pero as cifras do paro, o previsto incremento pró 2009 a un 14.70 según o FMI, o máis alto da UE que o BBVA estima pode chegare ó 14.90, son datos arrepiantes. Máis xentes, pois, nas colas dos comedores ou en Cáritas, atendidos pola Igrexa á que políticos de distinto pelo quérenlle capa-la axuda vía declaración do IRPF. Ese nivel de esmorecemento lévanos a unha situación non querida: a da recreación dos comedores do Auxilio Social, tamén memoria histórica. Se a Igrexa non estivese viva, o Goberno teríao que ter refundado. Terao que facer a causa da súa forma de administrar e querencia de tempos pasados.
Entrada n.673 do blog
Artículo semanal, a publicar en diversos medios.
A gran involución [27.10.2008],
por Xesús López Fernández
por Xesús López Fernández
Cada país pode ter, certamente, problemas propios. Pero faise necesario té-la capacidade de entende-la súa magnitude real pra arbitra-las medidas de urxencia precisas. De certo, moitos políticos parece que non comprenderon aínda a gravedade dos nosos males, talvez porque viven noutro mundo, na sociedade dos opulentos, con cortes de asesores e liberados que non fan outra cousa que acentua-la situación de quebranto económico do país e tampouco creen na crisis real da nación, ata o punto de que, predicadores da laicidade como relixión poden estar moi ben a consideraren, como ben apunaba Caín en La Razón do 25.10, a realidade como opio do pobo. Na lexislatura da promesa do pleno emprego, ó que chegariamos alá por marzo do 2009, contabilízanse máis de 2,6 millós de parados, o 11,33 por cen da poboación activa, a cifra máis alta rexistrada no Inem dende o 1998.
Que a crisis vaise estrando por todo o ancho mundo é algo sabido, como que se están a produciren alarmas de corrupción xeneralizada en diversos países, nos que a fantasma da nacionalización pode poñer contra as cordas a empresas punteiras, como pode acontecer na Arxentina. As bolsas, co seu tolo arrandeo de sube e baixa de acciós e índices, acrecentan tamén as alarmas. ¿Pero por qué esa inestabilidade, volatilidade, ou como queiramos chamarlle? Pois, porque a crisis económica permanece viva, aínda que os gobernos, coas aportaciós feitas ou prometidas ó sector bancario acadaron pró mesmo unha certa tranquilidade. Mai-lo paro vai a máis e telúmbrase que vai chegare ós 2.800.000 o 31.12. O drama tradúcese no aumento dun 40% das xentes que acoden ós comedores sociales e a Cáritas parroquial. E xa non se trata do probe de solemnidade e sen teito, senón de cidadáns que perderon o seu traballo ou que están impedidos de mante-la amortización da súa hipoteca.
Que nas circunstancias indicadas o noso Goberno, despois da obtusa política exterior levada a cabo, cifre as esperanzas de non sei qué en que o presidente poida estare presente na reunión a celebrar en Washington o 15.11 prá refundación do capitalismo, é algo que parece non ter tanta urxencia como a de asumir outra política interior, orientada a mellora-la fiscalidade das empresas, a mante-los postos de traballo. Pero os sindicatos non se moven, que nen CCOO nen UGT dedicaron unha soa crítica ó Goberno. Sí quere Cándido Méndez ser parte na causa aberta polo maxistrado Garzón contra o franquismo, pero non ten en conta que hai outras formas de gobernar como ben acaban de demostraren na Comunidade de Madrid, onde a tasa de paro está no 8,39. E alí, curiosamente, non se incrementou o paro, que hai 11.800 parados menos e se crearon 26.100 novos postos de traballo.
Dentro da idea da globalidade, esa posible refundación do capitalismo é algo maxinado por todo o mundo e que Esteban, en La Razón do 20.11.2008, mostraba como chiste: un cayuco cheo de negros subsahariáns, con destino ó litoral español. O que parecía ter máis mando decía “¡Van refunda-lo capitalismo. Remade afoutadamente pra coller un bo sitio!”... O PP tamén apoia a Zapatero, porque España debe estar presente, según di Rajoy... Pero as cifras do paro, o previsto incremento pró 2009 a un 14.70 según o FMI, o máis alto da UE que o BBVA estima pode chegare ó 14.90, son datos arrepiantes. Máis xentes, pois, nas colas dos comedores ou en Cáritas, atendidos pola Igrexa á que políticos de distinto pelo quérenlle capa-la axuda vía declaración do IRPF. Ese nivel de esmorecemento lévanos a unha situación non querida: a da recreación dos comedores do Auxilio Social, tamén memoria histórica. Se a Igrexa non estivese viva, o Goberno teríao que ter refundado. Terao que facer a causa da súa forma de administrar e querencia de tempos pasados.
No hay comentarios:
Publicar un comentario