Gaivotas n´A Coruña, que tamén sofre o problema. Pontevedra, 5.12.2007
Sigo coa tanda de cousas do 1999, a pendurar no blog. Se ben hai poucos días escribín un artículo no que manifestaba que parecía que tanto pombas como gaivotas eran un fenómeno en regresión, porque é frecuente descobrir pombas en fase terminal, enfermas ou envenenadas, coido que a presencia aínda é excesiva. As gaivotas parecen estar nun certo declive. A ver se redescobriron o mar, como o home.
Preferiría facer memoria dunha gaivota que tal vez aínda oficie de compaña serea dun home con aspecto de mariñeiro xubilado. O particular desta relación é que non se producía en nengún peirao nen tomando como asento unha dorna varada. Tal vez o home puido ser pescador en dornas do xeito e a amistade co paxaro viña daquela. A relación, curiosamente, producíase no balcón dun ático vigués, o home sentado baixo unha gran ombrela/sombrilla e alí a gaivota, tranquila, comía das magas que o home lle servía nunha vella lata de conservas. Tamén tiña un bebedeiro e por momentos semellaban conversar. Existía, aparentemente, unha relación de afecto, como a da pardela que todo-los anos visitaba un hotel en Santa Cruz, A Coruña, que chegaba pola primavera e marchaba polo outono. Ata a primavera seguinte. Noticia cíclica, hai tempo que non a controlo. Pode que a pardela esquecera o camiño, víctima do mal de Alzheimer. As cousas péganse..
.
Pero as gaivotas urbás chegan a seren ameazantes e agresivas. É frecuente velas loitar coas pombas. Ou incluso cos homes, como lle aconteceu a un que sobía por Pasantería cara a Ferrería, en Pontevedra. Saíra dun establecemento de comidas e levaba unha caixa. Tal vez a súa cea. E unha gaivota atacouno varias veces, querendo privalo do seu. O home ata se defendeu co seu caxato. E teño noticia doutros casos, de gaivotas que se levaron cousas das cociñas pontevedresas, aproveitando unha fiestra aberta, ou da súa entrada no domicilio dunha amiga. A gaivota chegaría neste caso ó salón e, asustada, acabaríalle cunha colección de Murano. A presión nalgúns espacios da cidade é cada vez maior. Asemade, no patio aberto do Hospital.
Acórdome moitas veces de Hitchcock, sobre todo cando reparo na presencia multitudinaria das aves, como cando o 31 de xaneiro crucei, en sentido ascendente, a praza da Ferrería. Era un día perfecto de sol i estaban pousadas no chan naquela hora, 3 da tarde, máis de cen gaivotas. Nunca tantas vira xuntas, onda mín. Sentín un certo medo e lembreime da experiencia de Paco Vázquez, na Coruña, que usou falcós pra ver de resolve-lo grave problema coruñes. Pero a cuestión de fondo é que os homes lle cambiaron o horizonte ás aves, o mar polos vertedoiros. E máis que dos falcós, a solución pode vir do frautista de Hamelín. Tal vez pilotando un ultralixeiro. Con gaita.
Sigo coa tanda de cousas do 1999, a pendurar no blog. Se ben hai poucos días escribín un artículo no que manifestaba que parecía que tanto pombas como gaivotas eran un fenómeno en regresión, porque é frecuente descobrir pombas en fase terminal, enfermas ou envenenadas, coido que a presencia aínda é excesiva. As gaivotas parecen estar nun certo declive. A ver se redescobriron o mar, como o home.
DE GAIVOTAS URBÁS [26.02.1999] ,
por Xesús López Fernández
Triste destino o das gaivotas, nalgún tempo símbolo de libertade sobre do mar azul. Algo as está a forzar no seu cambio de hábitos e hai noticias de colonias enormes que teñen por “habitat”, terra adentro, un vertedoiro de escombros e por dormitorio a cola dalgún encoro. Non sei se están ben estudiada-las súas viaxes, porque cando a nosa terra escomezou a se encher de depósitos de vasura, púxose de moda antre estas aves acodir a eles, na madrugada, co condumio asegurado. Na hora do lusco e fusco facían o seu camiño de volta, buscando reparo cara ó mar. Hoxe, unha primeira gaivota, nova, fíxome o acordante co seu chío de que lles tiña prometido falar delas. Sei que ese chío vai medrar e facer coro con outros chíos conforme avancen as horas. Trátase dunha gaivota residente, nada nalgún tellado da cidade, con máis sorte que outras que viron a súa vida fulminada ó pasaren sobre certa balsa de decantación. Hai constancia. por Xesús López Fernández
Preferiría facer memoria dunha gaivota que tal vez aínda oficie de compaña serea dun home con aspecto de mariñeiro xubilado. O particular desta relación é que non se producía en nengún peirao nen tomando como asento unha dorna varada. Tal vez o home puido ser pescador en dornas do xeito e a amistade co paxaro viña daquela. A relación, curiosamente, producíase no balcón dun ático vigués, o home sentado baixo unha gran ombrela/sombrilla e alí a gaivota, tranquila, comía das magas que o home lle servía nunha vella lata de conservas. Tamén tiña un bebedeiro e por momentos semellaban conversar. Existía, aparentemente, unha relación de afecto, como a da pardela que todo-los anos visitaba un hotel en Santa Cruz, A Coruña, que chegaba pola primavera e marchaba polo outono. Ata a primavera seguinte. Noticia cíclica, hai tempo que non a controlo. Pode que a pardela esquecera o camiño, víctima do mal de Alzheimer. As cousas péganse..
.
Pero as gaivotas urbás chegan a seren ameazantes e agresivas. É frecuente velas loitar coas pombas. Ou incluso cos homes, como lle aconteceu a un que sobía por Pasantería cara a Ferrería, en Pontevedra. Saíra dun establecemento de comidas e levaba unha caixa. Tal vez a súa cea. E unha gaivota atacouno varias veces, querendo privalo do seu. O home ata se defendeu co seu caxato. E teño noticia doutros casos, de gaivotas que se levaron cousas das cociñas pontevedresas, aproveitando unha fiestra aberta, ou da súa entrada no domicilio dunha amiga. A gaivota chegaría neste caso ó salón e, asustada, acabaríalle cunha colección de Murano. A presión nalgúns espacios da cidade é cada vez maior. Asemade, no patio aberto do Hospital.
Acórdome moitas veces de Hitchcock, sobre todo cando reparo na presencia multitudinaria das aves, como cando o 31 de xaneiro crucei, en sentido ascendente, a praza da Ferrería. Era un día perfecto de sol i estaban pousadas no chan naquela hora, 3 da tarde, máis de cen gaivotas. Nunca tantas vira xuntas, onda mín. Sentín un certo medo e lembreime da experiencia de Paco Vázquez, na Coruña, que usou falcós pra ver de resolve-lo grave problema coruñes. Pero a cuestión de fondo é que os homes lle cambiaron o horizonte ás aves, o mar polos vertedoiros. E máis que dos falcós, a solución pode vir do frautista de Hamelín. Tal vez pilotando un ultralixeiro. Con gaita.
No hay comentarios:
Publicar un comentario