NESTE ADVENTO [3.12.1999]

"E nasceu don Xesucristo..." Fotografía do nacemento familiar, con figuras chegadas doutras terras e doutro tempo, de hai máis de cen anos....

Pontevedra, 12.12.2007
Artículo do 1999, non perdeu actualidade. A maldade humá sigue in crescendo... Cambian algo os decorados da guerra, pero a perversión pra destroir e destroir sigue a dispoñerese dende os despachos. A Igrexa, tamén, máis acosada. E menos mal que ela tamén garda memoria histórica, que nos refrescou con 498 novas beatificaciós o aviso do realmente pasado neste país. E que outros 7000 mil mártires poden estar en lista de espera. Pero onte, e hoxe, a violencia sacodeu en Arxelia, no Irak, no Líbano, como hai poucos días o facía en Capbretón, en Francia. Distintas formas dunha mesma irracionalidade: o home, que ás veces convírtese en besta, en matador, en xuez absurdo...

NESTE ADVENTO....[3.12.1999],
por Xesús López Fernández

Estamos xa no tempo do Advento. Logo vai nace-lo Señor. Gostaríame toca-lo tema do que este tempo representa en Galicia, do que cantan e contan algunhas das nosas panxoliñas –auténtico saber popular-- , de por qué a Igrexa está lonxe de se encarnar na nosa realidade cultural....Pero chegan ventos de todas partes, o mundo parece que non sabe nada máis que face-la guerra, guerra total, de dominio ou de exterminio, guerras económicas co telón de fondo dunha globalización mal contada....ETA interrumpe a trégoa mentres as familias das víctimas siguen asombradas a perguntárense o por qué de tanta crueldade; mentres en Nixeria morren homes e mulleres todo-los días; mentres Chechenia é esmagada, arrasada; mentres a droga entra, entra e tiraniza.
Primeiro foi o Stabat Mater. “Primeiro foi o anxo que lle falou a María..”, diría Cunqueiro, que nos sigue contando cómo pasan os meses: “Pasou a primavera ¡qué ben frolecía!/ pasou tamén a sega.../ I estando o outo cume de outo neve nevado/ a María, en Belén, o noveno mese lle foi contado./ ¡Nasceu Don Xesucristo, de todos é loubado!”....E avísannos da outra neve, do frío que pasan os que non teñen fogar, dos que morren na noite sen atopar acougo, sen familia á que acodir porque cada vez quedan menos, que a institución está a desaparecer por prescripción política, pra que manden os ricos e que a tradición morra, sen mocedade que colla o relevo, privada ésta dunha serie de referentes éticos, simplificado o seu futuro nun consumismo absurdo, metida na noite. Alcohol, droga, sexo, condón ou píldora do día despois. Frea-la sida e seguir fodendo sen pensar en novas vidas...E sen familia esto se acaba.
Unha boa nova: a reedición de dous libros da colección Benito Soto, nada en Pontevedra, ano 49. O Fabulario Novo, A Musa Alemá. “Vós vagades enriba, na luzada/ i andades por moles vieiros/ meus doces anxeliños...”. Cito a Dehmel de memoria e lémbrome do noso “Os anxeliños da groria cantan cousas d´agradare...” harmonizado por Iglesias Vilarelle, que canta a Polifónica de Pontevedra... Anxos, anxeliños que semellan non teren xa sitio nunha sociedade que dificilmente vai entende-la descoberta de novos planetas –e van vinteoito fóra do noso sistema solar— ou a confección do mapa xenético dun cromosoma humán, o 22. ¡I ésa pode ser unha boa guerra, polo menos que marque o camiño da solución pra unha serie de patoloxías!.
“Camiñando pra Belén van os tres Magos d´Oriente../ Levan castañas cocidas, leite fresco e bica quente..”. Productos ecolóxicos actualmente valorados, pero que o van ter decote máis difícil. Aí está senón o cumio de Seattle, onde os poderosos manifestaron a súa teima por acabaren coas subvenciós que defende a UE, que tampouco nos benefician ós galegos porque o 40 por cen das mesmas favorece ó 4% das explotaciós europeas e fan posible o leite a baixo precio que está a acabar coa nosa gandería encol dunha globalización que –din algús— sirve pra sacar ós pobos do terceiro mundo da máis completa das miserias. E curiosamente en Armenia –onde a miseria chama ás portas— a sociedade volve ó rural, á economía de subsistencia, ó soporte que dá a natureza como última esperanza. Os galos volven cantar mentres aquí quedamos sen vacas. Camiño da miseria diríase que nos queren deixar, incluso, sen anxeliños e sen inocencia. A guerra.