DE RAPOSOS, LOBOS E LUME [23.03.1999]

Os rapasos do relato deixaron a cova por se achegar ó home... Dibuxo informático de Xesús López.

DE RAPOSOS, LOBOS E LUME [23.03.1999]
por Xesús López Fernández

Os medios deron noticia estos días dun persoaxe simpático: un raposo. O animal leva un ano visitando a factoría de Alúmina, de San Cibrao, convertido en mascota dos traballadores que lle dan de comer. As visitas eran, nos comezos, noitaregas; agora, perdido o medo, o animaliño vai incluso polo día. É unha de tantas historias que nos contan de cómo o home e os individuos do mundo animal se buscan, como outro raposo –ou golpe— que se achegaba á estación de Xove, onde chegaría a se convertir en animal de compañía dun dos operarios. Suponse que o animal morreu abatido por un coche.

Os raposos son simpáticos e teñen sona de moi astutos, de milmañas ou de xamescurro como nos contan no tesouro dos “Contos populares de Lugo”, editados por Galaxia. I eu atopeime cun raposo que creín saído dun deses contos, en terras da Vea, cando marchaba cara San Xorxe. Sobía unha pequena costa cando, de súpeto, vexo aparece-lo raposo cunha pomba na boca, unha pomba menos no pombeiro de Valcárceles, alá ó fondo, pensei. O raposo quedou parado, valorando as ciscunstancias. Eu parei o coche e baixei, pra ver de falar co animaliño, pero non. O individuo, olímpicamente, cruzou a pista, sobeu un arró ou derrego e meteuse no bosco, na súa casa.

Poderíamos traer aquí historias doutras relaciós: Con golfiños, gaivotas, corvos, cervos, paxariños. E teño un amigo que coida dunhas pombas, nada de particular se non fora porque tamén acode á manduca unha gaivota, tódo-los días, unha gaivota cun extraordinario sentido da puntualidade porque, se o meu amigo demora o servicio da mantenza, bate co seu peteiro no cristal da porta que dá á terraza pra lle face-lo acordante de que están a agardar. Pero a comunicación é maior, sempre, cos golfiños ou arroases, que falan antre sí, e que parece hai anos que están a aprenderen a língua dos homes, valéndose do aventador polo que respiran pra articularen palabras. A inglesa “more” –máis-- sería a primeira das aprendidas. E os corvos faladores son tamén persoaxes curiosos. Un día contarei a historia dun corvo inglés.

Quero facer agora unha última referencia, tirada dun conto que escribín hai anos no que se fai historia dun apoderado de banca asilvestrado, destinado a unha aldea remota de moita emigración. O home, co tempo, captara moita divisa, pero as horas facíanselle longas e comezou a entrar na paisaxe, a falar coas cousas. Algo atávico o levou a adora-lo mundo vexetal, carballos fundamentalmente, como se fose a reencarnación dun druída. E, no seu ir e vir, encontrouse un día co lobo, co que fixo amistade. Pasado o tempo, chegaría a deseñar un sistema preventivo contra incendios que sería de gran utilidade. Os lobos, os seus amigos, recorrían as nosas fragas, ventaban ós posibles incendiarios. E así, de vez en cando, aparecía un esquelete mondo e lirondo. Na súa mochila atoparíanse, se acaso, un pasaporte extranxeiro, mechas e bengalas incendiarias, o que parecía ter que ver coa trama transnacional denunciada no seu día por Beiras. Co lume chegado polo aire, pouco máis podían facer que traer ou levar recado, algo que tamén poderían face-los raposos e outros individuos. Lembreime cando leín a historia do raposo de San Cibrao porque parece que estamos no mundo pra entendérmonos. Humáns e non humáns. Contra os incendiarios, que xa están aí, antre outras cousas.