Montoro, en La Razón, móstranos a súa visión do plan E, plan ERE na realidade.
Atentos ó que di Esteban, en La Razón d´hoxe, sobre os plans de ZP cos parados, que non-os vai deixare na cuneta...., nas que lles ofrece traballo.
Caín, en La Razón: Que nadie se preocupe porque o Goberno está a buscare a palabra que produza un efecto máxico sobre a realidade.
-
Pontevedra, 9.02.2009-
Entrada n. 818 do blog
-
Artículo semanal
-
A gran depresión,
por Xesús López Fernández
-
A depresión socioeconómica vaise acentuar aínda máis. A cifra dos catro millós de parados pode ser real en poucos meses según estimaciós do sindicato USO, que aínda este pasado 3 de febreiro emprazaba ó ministro de Trabajo e Inmigración, Celestino Corbacho, a dimitir no momento no que España acade a citada cifra, previsión que o ministro volveu descartar. O sindicato afirma que os parados demandantes de traballo nas oficinas públicas son máis de 3720000 [400000 non están incluídos: os afectados por e.r.e.s ou aparcados en cusilliños] e que a este ritmo sería extraño non chegar ós catro millós en pouco tempo.. É máis, o sindicato afirma que coas cifras de paro e de afiliación á Seguridade Social do mes de Xaneiro pódese falar de verdadeira quiebra do mercado laboral español. Estima USO que soamente detendo a “hemorraxia” sería posible comezar a xerare novos postos de traballo.
Este sindicato é o primeiro en urxir ó Goberno a adoución de medidas reales, ó tempo que denuncia que o Goberno e outros axentes sindicalistas siguen acordando e discutindo axendas e calendarios de novas xuntanzas, sen abordaren nengunha medida sobre cómo soluciona-lo máis grave problema dos que hoxe en día vive o país: o paro e o horizonte laboral escuro en demasía. Ata o d´agora houbo demasiado sindicalista liberado, parece que máis preocupados en arroupar ó Goberno, en presentar como unha situación de bonanza a que un segmento amplio da poboación ve con gran preocupación dende hai tempo. Agora estamos no momento da verdade, cunha economía desartellada, porque o ladrillo xa non vende, e mesmo porque as fábricas de coches, instaladas no noso país en base á estratexia deslocalizadora das súas matrices, poden ter, de inmediato, un mercado máis difícil. E non están os tempos pra Renoves.
Precisamente sobre coches versou unha das perguntas que lle formularon hai dúas semáas a Zapatero: ¿Por qué os políticos españoles usan Audis, Mercedes…,non mercan marcas españolas, por exemplo Seat-Toledo?. ZP xustificou o uso que fan os políticos de vehículos de alta gama [que no Audi dun caso conocido afírmase é 150000 euros máis caro que o Cadillac de Obama], porque algunhas desas marcas teñen en España centros de fabricación. Sen embargo, o presidente dixo que tomaba nota do exposto polo inquisidor. Houbo máis cuestiós quentes: o drama humán que moitos están a vivir, e mentira de ZP sobre o pleno emprego, por qué non cesa a algús asesores,. Como sexa, ZP ten cara de asumir que somos a máis importante fábrica de parados do mundo. I é que, dentro da globalización tamén existen “microclimas”, cidades, rexiós que na súa miseria adiantan máis celéricamente por falta de medidas intelixentes: reforma fiscal, reforma do Estado das autonomías...
Houbo un tempo no que a culpa dos nosos males era de Bush e os neocón. Pero agora Bush non está. Nos outros países da UE, aínda tendo problemas, a cifra do paro anda polo 7%, mentres en España está no 14% [a declarada]. A enxeñería de ZP deriva agora as culpas á Banca, polas ter dotado de liquidez sen que os crétos a particulares e ás pymes, se outorguen de forma franca. Naturalmente, Botín contestou. E fíxoo no sentido de que eles atendían o 75% das peticiós de créto. Non convén, de certo, sementar dúbidas antre o persoal sobre a situación da Banca, pra que a xente non se asuste, porque o afundimento do “Titanic ía ser só un sarao comparado co que aquí podería acontecer”. Esto comentaba hai uns días José María Carrascal nun traballo titulado “Cuidado con los Bancos”, e o seu colofón vale pra este artículo: ”..Zapatero non é Obama. Pero tampouco é Bush, que se marchou ó seu rancho e adeus moi boas. Zapatero non torna á súa anterior vida gris sen se leva-lo que sexa por dediante”. Así as cousas e no caso español, un pergúntase se non haberá que pensar nos sectores primarios da Economía como salvación, como subsistencia.
por Xesús López Fernández
-
A depresión socioeconómica vaise acentuar aínda máis. A cifra dos catro millós de parados pode ser real en poucos meses según estimaciós do sindicato USO, que aínda este pasado 3 de febreiro emprazaba ó ministro de Trabajo e Inmigración, Celestino Corbacho, a dimitir no momento no que España acade a citada cifra, previsión que o ministro volveu descartar. O sindicato afirma que os parados demandantes de traballo nas oficinas públicas son máis de 3720000 [400000 non están incluídos: os afectados por e.r.e.s ou aparcados en cusilliños] e que a este ritmo sería extraño non chegar ós catro millós en pouco tempo.. É máis, o sindicato afirma que coas cifras de paro e de afiliación á Seguridade Social do mes de Xaneiro pódese falar de verdadeira quiebra do mercado laboral español. Estima USO que soamente detendo a “hemorraxia” sería posible comezar a xerare novos postos de traballo.
Este sindicato é o primeiro en urxir ó Goberno a adoución de medidas reales, ó tempo que denuncia que o Goberno e outros axentes sindicalistas siguen acordando e discutindo axendas e calendarios de novas xuntanzas, sen abordaren nengunha medida sobre cómo soluciona-lo máis grave problema dos que hoxe en día vive o país: o paro e o horizonte laboral escuro en demasía. Ata o d´agora houbo demasiado sindicalista liberado, parece que máis preocupados en arroupar ó Goberno, en presentar como unha situación de bonanza a que un segmento amplio da poboación ve con gran preocupación dende hai tempo. Agora estamos no momento da verdade, cunha economía desartellada, porque o ladrillo xa non vende, e mesmo porque as fábricas de coches, instaladas no noso país en base á estratexia deslocalizadora das súas matrices, poden ter, de inmediato, un mercado máis difícil. E non están os tempos pra Renoves.
Precisamente sobre coches versou unha das perguntas que lle formularon hai dúas semáas a Zapatero: ¿Por qué os políticos españoles usan Audis, Mercedes…,non mercan marcas españolas, por exemplo Seat-Toledo?. ZP xustificou o uso que fan os políticos de vehículos de alta gama [que no Audi dun caso conocido afírmase é 150000 euros máis caro que o Cadillac de Obama], porque algunhas desas marcas teñen en España centros de fabricación. Sen embargo, o presidente dixo que tomaba nota do exposto polo inquisidor. Houbo máis cuestiós quentes: o drama humán que moitos están a vivir, e mentira de ZP sobre o pleno emprego, por qué non cesa a algús asesores,. Como sexa, ZP ten cara de asumir que somos a máis importante fábrica de parados do mundo. I é que, dentro da globalización tamén existen “microclimas”, cidades, rexiós que na súa miseria adiantan máis celéricamente por falta de medidas intelixentes: reforma fiscal, reforma do Estado das autonomías...
Houbo un tempo no que a culpa dos nosos males era de Bush e os neocón. Pero agora Bush non está. Nos outros países da UE, aínda tendo problemas, a cifra do paro anda polo 7%, mentres en España está no 14% [a declarada]. A enxeñería de ZP deriva agora as culpas á Banca, polas ter dotado de liquidez sen que os crétos a particulares e ás pymes, se outorguen de forma franca. Naturalmente, Botín contestou. E fíxoo no sentido de que eles atendían o 75% das peticiós de créto. Non convén, de certo, sementar dúbidas antre o persoal sobre a situación da Banca, pra que a xente non se asuste, porque o afundimento do “Titanic ía ser só un sarao comparado co que aquí podería acontecer”. Esto comentaba hai uns días José María Carrascal nun traballo titulado “Cuidado con los Bancos”, e o seu colofón vale pra este artículo: ”..Zapatero non é Obama. Pero tampouco é Bush, que se marchou ó seu rancho e adeus moi boas. Zapatero non torna á súa anterior vida gris sen se leva-lo que sexa por dediante”. Así as cousas e no caso español, un pergúntase se non haberá que pensar nos sectores primarios da Economía como salvación, como subsistencia.
No hay comentarios:
Publicar un comentario