Blair admite dubidar, "todo o tempo", se a guerra de Irak foi o "correcto".-
Pontevedra, 23.02.2009
-
Entrada n. 849 do blog
-
Traballo recuperado do ano 2003, cando a guerra do Irak estaba no forno da preparación. Hoxe, o propio Blair parece convencido de que non se debeu provoca-la guerra que tantas víctimas leva causado.
-
Demasiada violencia [8.02.2003]
Por Xesús López Fernández
Por Xesús López Fernández
-
Parece que todo vai estoupar, que tóda-las quinielas apuntan a que a guerra de Irak é algo que xa está totalmente decidido; que a sociedade --que maioritariamente está en contra das decisiós dos señores da guerra-- pouco pode facer cando Colin Powell mostrou xa no foro da ONU as “probas” de que Sadam Hussein dispón de laboratorios itinerantes, de proiectiles de longo alcance, de armas químicas, etc. Son fotografías feitas dende aviós espías ou ben debuxos de deseño propio dos imaxinados camiós laboratorio. En definitiva, que os Estados Unidos e mái-lo Reino Unido semellan estaren cada vez máis dispostos a levaren a guerra adiante. Así, xa comezou a concentración de tropas no Golfo Pérsico i en Turquía, xa chegou a España, a Morón, un grupo de “aviós invisibles”. Ós cortesáns de Bush médralles a boca, o presidente americán avisa a Sadam Hussein que xa chega o día de axusta-las contas, co que están a lle dar razós ó dictador pra contare coa súa xente, de que os homes e mulleres irakís se convirtan en soldados ó servicio do tirán.
-
Aínda que se tente teorizar, xustifica-la guerra na actuación dos terroristas do 11-S, botarlle a culpa a Bin Laden, decir que se vai liberar a un pobo da tiranía, esa “liberación” implicaría o holocausto de xentes que inda sofren nas súas carnes os efectos dos bombardeos do 1.991 –moitísimos nenos enfermos de leucemia e outras formas de cáncer— que tamén marcaron ós propios soldados americáns retornados e á súa descendencia. ¿Por qué poñe-lo acento nas armas terroríficas de Sadam, cando non admite comparanza co arsenal do tolo de Bush que se supón que, como os seus antecesores, non vai dubidar do seu uso e abuso? Demasiada frivolidade, unha falta total de sentimentos porque tería que existir, a estas horas da historia da Humanidade, unha chamada clamorosa pola paz e polo que se ven chamando o desenvolvemento sustentable, que pode se-la clave de sociedades máis estables, dun certo retorno á Natureza, da recuperación de vilas e aldeas hoxe abandonadas.
-
Méntre-los inspectores da ONU siguen a visita-las instalaciós do Irak, e o réxime de Sadam Hussein asegura que quere colaborar coa ONU, o ministro iraquí Tariq Aziz considera que “a intención de Washington é controla-los recursos petroleiros da rexión”. Estas realidades nos levan a perguntare a qué tanto debate no Consello de Seguridade da ONU, que parece ter máis de cortina de fume que doutra cousa, tal vez pra contrarresta-la presión internacional en contra da intervención militar, inxustificada cando pode haber unha saída diplomática. Algús analistas aínda contan coa posible sensatez de varios líderes, que a ONU mesma dea mostras de imparcialidade i evitare así “unha matanza máis no convulsionado Medio Oriente e que, dunha vez por todas, traballen pola paz naquela rexión”. Son moitos os medios que non están a informaren debidamente porque, como relembra Juan Riv, do Perú, “cando os cartos falan, a verdade cala”. E hai cronistas a escribiren artículos que parecen dictados, a xustificaren a intervención “defensiva” de USA.
Parece que todo vai estoupar, que tóda-las quinielas apuntan a que a guerra de Irak é algo que xa está totalmente decidido; que a sociedade --que maioritariamente está en contra das decisiós dos señores da guerra-- pouco pode facer cando Colin Powell mostrou xa no foro da ONU as “probas” de que Sadam Hussein dispón de laboratorios itinerantes, de proiectiles de longo alcance, de armas químicas, etc. Son fotografías feitas dende aviós espías ou ben debuxos de deseño propio dos imaxinados camiós laboratorio. En definitiva, que os Estados Unidos e mái-lo Reino Unido semellan estaren cada vez máis dispostos a levaren a guerra adiante. Así, xa comezou a concentración de tropas no Golfo Pérsico i en Turquía, xa chegou a España, a Morón, un grupo de “aviós invisibles”. Ós cortesáns de Bush médralles a boca, o presidente americán avisa a Sadam Hussein que xa chega o día de axusta-las contas, co que están a lle dar razós ó dictador pra contare coa súa xente, de que os homes e mulleres irakís se convirtan en soldados ó servicio do tirán.
-
Aínda que se tente teorizar, xustifica-la guerra na actuación dos terroristas do 11-S, botarlle a culpa a Bin Laden, decir que se vai liberar a un pobo da tiranía, esa “liberación” implicaría o holocausto de xentes que inda sofren nas súas carnes os efectos dos bombardeos do 1.991 –moitísimos nenos enfermos de leucemia e outras formas de cáncer— que tamén marcaron ós propios soldados americáns retornados e á súa descendencia. ¿Por qué poñe-lo acento nas armas terroríficas de Sadam, cando non admite comparanza co arsenal do tolo de Bush que se supón que, como os seus antecesores, non vai dubidar do seu uso e abuso? Demasiada frivolidade, unha falta total de sentimentos porque tería que existir, a estas horas da historia da Humanidade, unha chamada clamorosa pola paz e polo que se ven chamando o desenvolvemento sustentable, que pode se-la clave de sociedades máis estables, dun certo retorno á Natureza, da recuperación de vilas e aldeas hoxe abandonadas.
-
Méntre-los inspectores da ONU siguen a visita-las instalaciós do Irak, e o réxime de Sadam Hussein asegura que quere colaborar coa ONU, o ministro iraquí Tariq Aziz considera que “a intención de Washington é controla-los recursos petroleiros da rexión”. Estas realidades nos levan a perguntare a qué tanto debate no Consello de Seguridade da ONU, que parece ter máis de cortina de fume que doutra cousa, tal vez pra contrarresta-la presión internacional en contra da intervención militar, inxustificada cando pode haber unha saída diplomática. Algús analistas aínda contan coa posible sensatez de varios líderes, que a ONU mesma dea mostras de imparcialidade i evitare así “unha matanza máis no convulsionado Medio Oriente e que, dunha vez por todas, traballen pola paz naquela rexión”. Son moitos os medios que non están a informaren debidamente porque, como relembra Juan Riv, do Perú, “cando os cartos falan, a verdade cala”. E hai cronistas a escribiren artículos que parecen dictados, a xustificaren a intervención “defensiva” de USA.
-
Coido que todos somos un pouco culpables do que está a acontecer e que a violencia dos líderes políticos é un pouco a cristalización da que corroe á nosa sociedade que parece que só pola voz do Sumo Pontífice e das ONGs comprometidas na loita contra a probeza e miseria do mundo actúa na necesaria dirección. Xohan Paulo II pide continuamente que se evite a guerra con Irak ou a violencia en Palestina, que Xerusalén é a patria da Humanidade. Ou fala dos problemas en Sudamérica, en Asia, en África, onde as crisis políticas e socioeconómicas afectan á sereidade de moitas familias e naciós. E de que existen signos de paz aquí e alá. A concentración de Porto Alegre foi unha demostración, unha vaga de solidariedade ante os problemas do mundo. Pero difíciles están as cousas cando certos líderes católicos –envoltos na espiral de violencia-- pasan dos discursos e recomendaciós de Xohán Paulo II.
Coido que todos somos un pouco culpables do que está a acontecer e que a violencia dos líderes políticos é un pouco a cristalización da que corroe á nosa sociedade que parece que só pola voz do Sumo Pontífice e das ONGs comprometidas na loita contra a probeza e miseria do mundo actúa na necesaria dirección. Xohan Paulo II pide continuamente que se evite a guerra con Irak ou a violencia en Palestina, que Xerusalén é a patria da Humanidade. Ou fala dos problemas en Sudamérica, en Asia, en África, onde as crisis políticas e socioeconómicas afectan á sereidade de moitas familias e naciós. E de que existen signos de paz aquí e alá. A concentración de Porto Alegre foi unha demostración, unha vaga de solidariedade ante os problemas do mundo. Pero difíciles están as cousas cando certos líderes católicos –envoltos na espiral de violencia-- pasan dos discursos e recomendaciós de Xohán Paulo II.
No hay comentarios:
Publicar un comentario