A ADHESIÓN Á CARTA DE AALBORG (12.4.2003)

Pontevedra, 12.8.07

Ártículo do 12.4.03, no que se lembra a cuestión da Carta de Aalborg, un gol que o BNG lle meteu ós outros, cando a realidade é que o cumprimento da tal carta non lle preocupa a nengún deles e que todos están na Política polo que están, ó servicio dos grupos de presión.

No traballo cítase a petición que Iribarren lle fai a Lores prós recheos de ata 300000 metros cuadrados. E os recheos siguen ata tragarse, se poden, a illa de Tambo. As tramas son claras. Se recomenda unha lectura atenta do artículo hoxe inserido neste blog que, como sabedes, vai de idioma, de ecoloxía, de sociedade, de historia, do que se me vai ocurrindo, de forma visceralmente independente.

Contenido carta de Aalborg (índice):

PARTE I: Declaración del consenso. Las ciudades europeas hacia la sostenibilidad.

• 1.1. El papel de las ciudades europeas.
• 1.2. Noción y principios de sostenibilidad
• 1.3. Estrategias locales hacia la sostenibilidad
• 1.4. La sostenibilidad como proceso creativo local en la búsqueda del equilibrio
• 1.5. Resolución de problemas mediante negociaciones abiertas.
• 1.6. La economía urbana hacia la sostenibilidad.
• 1.7. Justicia social para la sostenibilidad urbana.
• 1.8. Pautas sostenibles para el uso del suelo.
• 1.9. Pautas de movilidad urbana sostenible.
• 1.10. Responsabilidad del cambio climatico global.
• 1.11. Prevención de la intoxicación de los ecosistemas.
• 1.12. La autogestión del ámbito local como condición necesaria.
• 1.13. El protagonismo de los ciudadanos y la participación de la comunidad.
• 1.14. Instrumentos y herramientas para la gestión urbana orientada hacia la sostenibilidad.

PARTE II: Campañas de las ciudades europeas sostenibles.

PARTE III: Implicación en los procesos de las Agendas 21 locales: Planes de acción local a favor de la sostenibilidad

FIRMAS

A adhesión á Carta de Aalborg, [12.4.03]

por Xesús López Fernández

Algo debe estar pasando que o señor Iribarren pideu ó señor Lores o seu apoio no tema do porto, pra consuma-la ocupación de 300.000 metros cadrados de mar. O primeiro non tivo en conta que o segundo xa lle dera o seu apoio, e que éste está fóra de prazo pra presentar nengún alegato pola vía contenciosa. Lores deixouse estar, esqueceuse da Carta de Aalborg que o Concello suscribira no seu día pero, aínda que o feito foi debidamente anunciado, unha cousa é asinar, outra traballar pola sostibilidade da cidade e do seu entorno. E nese eido coido vai haber máis dun debate en profundidade. Outra cuestión que pode levantar binchas é a outra petición de Iribarren, esta vez ó alcalde de Vilaboa, en relación co porto seco, que xa ve situado no val do río Tomeza, cambiado éste de curso. Curiosamente, de momento non se conoce reacción dos da plataforma antiempacadora, ¡qué raro!, cando lles queren botar enriba un problema moitísimo máis grave. Seguro que sí.

Dende o PSOE tamén queren mover ficha no tema do porto e Arrate Varela mostrouse disposta a leva-lo asunto ó Congreso, eso que os veciños dos Praceres lle comunicaron que xa tiñan representante. Ela, sen embargo, ha poder perguntar, aínda tratándose dun asunto que os diversos grupos deixaron apodrecer por ter tomado de coña a Carta de Aalborg, do 27.5.1994, unha primeira declaración de intencións en relación co Programa 21, do Cumio de Río Janeiro, pró cambio cara o desenvolvemento sostible. “Sexa na granxa ou na sáa de xuntas, no supermercado ou na elaboración do orzamento nacional, deberemos optar polo cambio”. Xa na parte 1, no punto 1.1, faise a seguinte declaración: “Nós, cidades europeas, signatarias da presente Carta, declaramos que no curso da historia temos conocido imperios, estados e réximes, e temos sobrevivido a eles como centros de vida social, portadores das nosas economías e guardiáns da cultura, o patrimonio e a tradición”. Fálase de comunidades viables e de sostibilidade ambiental, de conservación do capital natural.

Tempo despois, o 8.10.1996, reunidas en Lisboa mil autoridades de cidades e rexións de toda Europa, asinarían unha segunda carta na que se tenta defini-lo paso da Carta á Acción. “Identificaremos a un grupo de xente motivada pra conduci-la iniciativa. [.....] Ó asina-la Carta de Aalborg unirémonos á campaña dos Pobos e Cidades Europeas Sostibles e considerarémo-la participación en calquera rede de autoridades de ámbito local que, ó noso parecer, poida ofrece-lo mellor asesoramento e soporte práctico en temas de xestión medioambiental e sostibilidade”. Esta idea impregna toda a carta, como tamén a Declaración de Hannover do 12.2.2000, redactada despois da reunión alí celebrada pra evalua-los progresos efectuados e na que se afirma no primeiro dos nove folios de que consta que “temos adoptado o Plan de Acción de Lisboa como orientación, e as Declaracións de Turku, Sofía, Sevilla e Den Haag expresan a necesidade de actuar. O progreso acadado dende o lanzamento da Campaña ten sido considerable i encabezado moitos cambios positivos nas nosas cidades e municipios”.......

Cando Fomento acaba de decir que o desenvolvemento de Pontevedra quedou coutado por Tafisa i Ence-Elnosa, Iribarren sigue coa súa idea de alonxa-la cidade aínda máis do mar, co aval de Lores. E non vemos unha oferta ambientalista creíble, na línea da Carta de Aalborg, do convenio que os grupos presentes no Concello din ter asumido. ¿Quén leva unha clara oferta electoral, un compromiso certo da recuperación litoral? Non teño dúbidas de que as dúas Teresas están a movérense. Interesante a definición da zona vella como área a rehabilitar que fai Teresa Pedrosa, que fala incluso de urbanizar e reurbanizar. Pero máis cobizosa e concreta parece a proposta que prá cidade vella fai a ICP, os representantes de Lourizán-Praceres, a parroquia mártir, quizaves os máis progresistas á hora de defende-lo litoral e a súa recuperación. Na línea de colaboración ou de asimilación de ensinanzas sobre conservacionismo que se propón na devandita Carta de Lisboa, as xentes da ICPraceres estiveron o pasado venres en Oleiros, municipio punteiro en Galicia no que á recuperación ambiental se refire, norte obrigado nestos momentos se se quere localizar un colectivo cidadán con capacidade pra conduci-la sociedade cara a sostibilidade. Os de Praceres parece que traen a lección sabida e que, dentro das súas posibilidades, están a faceren unha campaña exemplar i exemplarizante. Outros parece que, suspendida a asignatura, quedaron mudos.