LEMBRANZA DE MURRAY ROTHBARD [2.12.2000]

A ilustración, "as ideas fuxidías", pode valer desta volta pra significa-lo grado de indecisión do Goberno da Xunta, incapaz de acabar cos impostos de sucesión e patrimonio. A ilustración é do autor do artículo, unha fantasía informática xa presentada cun traballo anterior.

Pontevedra, 29.10.2007
Paréceme oportuno traer aquí este traballo do ano 2000. Murray Rothbard é un ácreta de dereitas que non cree no Estado, que chega decir que o Estado non existe, que son simplemente un grupo de individuos que conveñen en se chamar Estado, etc. Coa privatización de moitas cousas, como propón Murray, é posible que vivísemos nun mundo mellor. No artículo analízase doutra volta o tempo do imposto sucesorio, da súa necesario supresión, como tamén do de patrimonio.

LEMBRANZA DE MURRAY ROTHBARD(2.12.2000)
por Xesús López Fernández

Todos ou case todo-los cidadáns están a recibir comunicaciós da Xerencia Catastral, unha serie de fichas das súas propiedades, agora en fase de revisión. En principio, parece que todo vai ter un valor máis alto e que os concellos van recaudar máis e máis cartos nesa especie de espiral que non sabe do IPC nen de inflación cero. Algunha asociación de veciños dou xa os primeiros pasos, presentou alegaciós por entenderen que as sobidas do valor e do IBI non son prudentes. Tímida protesta ante un feito que debería enervar á sociedade civil, encher prazas e auditorios, porque non se pode aceptar, sen máis, a coacción que por esa vía están a exerceren sobre os cidadáns o Estado e os concellos, antes recaudadores que defensores da libertade e propiedade dos individuos, dereitos humáns básicos. Porque podemos entender unha actuación coherente dun Estado mínimo como administrador e defensor do benestar, pero non cando o propio Estado pode ser cuestionado pola súa omnipresencia.

Dí Murray Rothbard que o Estado non existe e que non é máis que unha asociación de inviduos postos dacordo antre sí pra se faceren chamar Estado; que eses homes e mulleres teñen como obxetivo exerceren o monopolio legal da violencia i extorsión de fondos. Todo home nace cun dereito natural á propiedade, que pode adquirir, herdar ou recibir por donación. E todo atentado contra a propiedade viola ese dereito básico do individuo. O corpus ideolóxico de Rothbard pode ser discutido, pero é completamente lóxico. Así, cando dí que os impostos son un roubo argumenta que non son voluntarios e que os propietarios do Estado obteñen o seu ingreso pola vía da coacción. I en contra dos que din que en democracia os impostos son optativos e revelan a existencia dun contrato asinado antre o Estado e os cidadáns, o economista dí ¡Falso! e que abonadaría a supresión da ameaza pra que os contribuíntes deixaran inmediatamente de pagar.

Cando foi das últimas elecciós de carácter estatal o señor Aznar chegou decir que o IAE –un tributo municipal— era, nalgús casos, un imposto inxusto e regresivo, e falou da súa posible supresión. Daquela escribín unha colaboración na que decía que o imposto sucesorio tamén o era, e ademáis de raiz totalmente inmoral. Por eso sintonizo coa idea de Murray Rothbard do Estado como persoalización do roubo. Pensemos que un contribúe sobre os seus ingresos, que paga tamén unha serie de impostos indirectos, que anualmente fai a declaración da renta/renda, que está sometido ó pago doutros tributos e tasas que administra o concello de residencia, que éste cobra coactivamente. Pero o roubo maior ven despois de un morrer. Porque, ¿de qué valeu traballar honestamente, facerse cun pequeno patrimonio, pensar que os fillos van ter unha base...? ¡Narices! Ó mellor aínda vai resultar que teñen que pagar como imposto sucesorio un maior valor que o precio orixinal da herencia recibida, como consecuencia da devaluación contínua da moeda, culpa dos gobernantes... ¿Existe a propiedade?. Máis parece unha ficción, unha trampa fiscal.

O imposto sucesorio xestionado polas autonomías podería cancelarse. O crecemento do patrimonio familiar como factor de estabilidade social debera estar na base de toda política que tente restaura-lo mundo rural e pular da natalidade. Pero os gobernantes non van por aí. Coaccionaron ás xentes pró abandono do campo. Agora que as cidades son, en certo sentido, campos de concentración que o cidadán non pode abandonar como quixera, chegan as cartas da Xerencia Catastral, aviso de que hai que pagar máis, tamén na aldea. Síntese unha certa sensación de afogo, de aumento da violación da nosa libertade. Por eso retomo a lectura de Murray Rothbard –posible tamén vía Internet— e me solazo na súa previsible desaparición do Estado baixo o efecto das súas contradicciós. Xa case nadie cree nel aínda que reconduza o seu discurso:" Redistribución e xusticia social. Estado de Dereito”. ¡Mentiras!