AL GORE, NÓBEL. O CAMBIO CLIMÁTICO [1.9.2003]

"Globos". Moito "globo" ecoloxista da Administración, pero finalmente todo queda en aire. Falta a necesaria transparencia e defensa das leis. [Dibuxo do titular do blog]

Pontevedra, 12.10.2007

Boa noticia a d´hoxe: A Al Gore e ó equipo de científicos da ONU, polo seu traballo na demostración de que o cambio climático é un feito real, foilles reconocido o premio Nóbel da Paz. Nada puido a campaña dun xuez británico acusando de sectario ó traballo do ex-presidente americán. Dende moitos foros científicos avalan o traballo de Al Gore, verdadeira esperanza da Humanidade neste momento; incluso lle piden en América que se volva presentar nas próximas elecciós á presidencia dos Estados Unidos.

A Al Gore témoslle dedicado algús traballos, polo menos témonos inspirado na súa obra. E neste blog permanece vivo un artículo que arranca da súa obra "A Terra en xogo" [The Earth in the balance], especie de manual de urxencia pra tódo-los xefes de Estado. Sobre este reconocemento do Tribunal dos Nóbel penso tratar no meu próximo traballo semanal, tendo en conta ademáis que residimos nunha cidade que foi porto de mar, pero que perdeu a súa vocación atlántica como consecuencia dunha serie de traiciós continuas das diversas Administraciós: Local, Autonómica, Central e a existencia de non poucas carencias no Poder Xudicial.

Permítome presentar aquí este traballo, un dos diversos nos que teño feito cita do ecoloxismo do ex-vicepresidente norteamericán.

O cambio climático [1.9.2003],
por Xesús López Fernández

Este verán parece sinalou unha clara sobida no progresivo quecemento da Terra. Como os distintos estados, sobre todo as grandes potencias, non demostraron vontade de sofrea-las emisións de CO2 aí están xa as consecuencias do efecto invernadeiro: A vaga de calor concretada en perdas de glaciares foi causa tamén de mortes reales que, en Francia [10.000], obrigaron ó recurso de enterramentos colectivos nos casos de cadavres non identificados. A esta situación temos chegado por non considera-los avisos dados dende distintos foros ambientalistas, dende os propios Cumios da Terra. E coa súa actitude despiadada as superpotencias, pola polución atmosférica ou pola sobreexplotación de acuíferos [mesmo a súa conversión en vectores de ruína ecolóxica] están a pontenciaren máis e máis a desertificación do planeta, a crearen entornos nos que a vida resulta cada vez máis difícil. E se en distintos momentos da Historia primou a conquista doutros países e continentes, desta volta parece que nos queremos cargar, porque sí, a Terra. ¿Por qué non comeza-la empresa colectiva da súa restauración? ¿Cabe a esperanza de que se faga algo?

Difícil. E hai un caso ilustrativo do que non se debe facer: a agresión ó mar Aral, nalgún tempo a cuarte reserva de auga continental. Mar interior [de auga salada e con máis de trinta especies de peixes que daban vida a unha pequena frota de barcos e á correspondente industria derivada] no 1990, [data na que o visitou Al Gore, autor de “A Terra en xogo”] fora xa obxeto dunha destrucción case bíblica. A ese libro téñome referido en ocasións e, se daquela constitueu algo que moi ben podería ter sido un manual de supervivencia, de cabeceira prós diversos xefes de estado, hoxe habería que reescribilo porque a situación non mellorou e a crónica actual do Aral é a dun mar de augas agónicas, dividido na práctica en tres mares menores. O seu nivel baixou de 53 a 36 metros, a superficie á mitade, a auga a unha cuarta parte. Do seu fondo salino, o vento leva cada ano unha cantidade estimada antre 15 e 75 millóns de toneladas desa area e pó contaminados a unha distancia de 250 kilómetros. O deserto, consecuentemente, medra. E aínda que existen proiectos pra recupera-lo mar, de momento resulta impensable máis alá dunha certa transferencia do mar Caspio. Pero pra que o mar recupere o nivel do ano 1960 faría falta a reposición de 72 kilómetros cúbicos de auga por ano, nun horizonte de vinte. Impensable, pero algo prometedor estase a facer sobre o delta do Amu Darya [tributario do Aral], coa recuperación xa de lagos menores. 

O tal mar está lonxe. Podemos frivolizar sobre ese e outros desastres máis próximos e conocidos; sobre a desaparición no Canadá de xeos eternos ou do 40 por cento dos 1.300 glaciares dos Alpes na súa vertente italiá. En Suiza supoñen que, en pouco tempo, terán desaparecido tamén o 90 por cen dos seus. I ese incremento do calor é tamén o que facilitou o traballo incendiario que no veciño país arrasou o 7 por cen da súa superficie. Total, que o incremento da temperatura que o home non mostra intención de frear, pode ser fatal. I existen cálculos plasmados en mapas que inclúen Galicia nun área que abranguería o Sur da Península e o Norde de África. ¿Sobirá o nivel do mar? Parece que sí e de forma significativa si se confirma o aumento previsto por algúns antre 1,6 e 6 grados nos próximos decenios. Fálase da desaparición de moitas illas no Pacífico e no Índico; que o Grove volveríase insular ou que A Coruña sería tamén, en boa medida, ocupada polo mar. Cóstame traballo creelo, pero a capacidade do home prá doudice, prá agresión á natureza, parece non ter cancelas. 

En definitiva, temos un futuro negro se non somos capaces de prescindir do uso de combustibles fósiles. O recurso a enerxías alternativas faise máis e máis necesario. Simplemente con que os coches usasen motor de hidróxeno ou eléctrico, con que se limitase a emisión de CO2, o panorama mundial comezaría a cambiar. Outra das asignaturas pendentes é a economía no uso da auga [rego, consumo das urbes, vertido cero en industrias] e, nese sentido, hai que suscribi-la campaña ecoloxista da defensa dos nosos ríos pra que permanezan vivos, coas augas limpas e a conseguinte biodiversidade, algo que aquí procura con vontade férrea, franciscá, o colectivo Vaipolorrío [por non existire unha auténtica policía ambiental], exemplo pró goberno galego, pra determinaren pautas na posta en marcha como Reserva da Biosfera [Unesco, 7.11.2002] do espacio previsto na provincia de Lugo [40%, 26 concellos miñotos]. Aínda que o mar de Aral quede lonxe, teremos que salva-los nosos ríos e fontes. E defender tamén a Xunqueira d´Alba. Hai que facelo así, con intelixencia; participar na reconquista ambiental do entorno pra que a Terra non morra.