Daría: O 1.11.2007 estiven no cimiterio. Tamén, como consta na foto, ante o nicho de Alexadro Bóveda, ó que tí conoceches. O seu nome verdadeiro, que os escritores honrados manteñen, alí consta, en contra da reconversión deturpada ó "galegués" Alexandre. 
Campanil da igrexa de San Pedro de Tenorio, que Daría conocía ben. Foto do autor.
Claustro de San Pedro de Tenorio, que inda debe gardar memoria de Daría. Foto de Xesús López.
Pontevedra, 28.11.2007
Esta que agora vai é unha carta aberta a Daría González García, á que fixen alusión o 26.11.2007, con motivo de pendurar no blog un traballo "in memorian" de Fontenla e Daría. Foi publicada daquela, ano 1988, en El Correo Gallego. O dignóstico sobre Coalición Galega resultou exacto. E foi unha pena que o invento non crecera pola vía nacionalista, algo que impediron os tramposos que estaban na arrancada. Hoxe sería, ó seu pesar, o partido que en Galicia tería o monopolio do nacionalismo. Pero mentres parece que só o BNG, nacionalista non galeguista, ten unha certa forza, non emerxe un partido das características do que no seu día soñaron as xentes de Nós ou os que no seu momento colleron o relevo. A situación é dramática pró país, que está a punto de perder incluso o seu idioma.
CARTA NACIONALISTA A DARIA,
por Xesús López Fernández
Benquerida Daría: Xa sabes da miña n-horaboa pola breve conversa que mantivemos ó pouco de ser noticia que che sería outorgado o premio "Cidade de Pontevedra" na festividade do noso patrón, á par que ó outro gañador, a Asamblea Local da Cruz Roxa. Non obstante, coido foi aquela unha conversa mínima e quedan, certamente, cousas por decir que tentarei refreixar dalgún xeito neste espacio do CORREO.
As reseñas falan das túas dificultades, dos atrancos que pra tí conlevou a defensa da idea nacionalista, da túa militancia histórica --dende o 1932--, do ministerio pedagóxico exercido ó longo de corenta anos. De cómo accedes á política municipal nas primeiras elecciós democráticas, ano 1978.
Quixera glosar aquí algús aspectos do teu nacionalismo, do teu espírito alerta ás trampas, de como salvache -la túa dignidade, porque hai cousas que non trascenden...E deben trascender, se ben se trate aquí únicamente das cousas das que teño conocemento directo ou referencia puntual.
É seguro que o teu nacionalismo non morreu, que sigue vivo mais, ¿ónde estás agora, Daría? Aquel primeiro ensaio de UNIDADE GALEGA, foi prometedor e o número de votos acadado mostraba claramente que a nosa sociedade é nacionalista, moderadamente nacionalista. Pero UNIDADE GALEGA era un extraño híbrido, composto por forzas centrípetas. Acabou como tiña que acabar.
Xa constituído formalmente o PARTIDO GALEGUISTA coincidimos na nosa andaina, no comité local de Pontevedra, e na lista que tí encabezaches nas municipales do 1983. Do noso fracaso garda boa memoria a prensa. Pero foi aquela unha campaña fermosa, levada con inxenuidade porque nós non eramos profesionales. Se nos achegamos á política foi co desexo de servir a Galicia, ó noso nacionalismo, dende o concello. Creímos que algo se había conseguir, mais non foi así. Non tiñamos apenas estructura e faltounos pragmatismo. Eramos galeguistas e non tiñamos presa, o que parece unha constante da nosa idea.
No ano 1984 nacéu COALICION GALEGA. Forzas diversas confluiron no invento. E o poder quedou nas máns dos que a pariran. A ilusión dos galeguistas --que creímos ser protagonistas e que fora boa a decisión dos que acodiran ó congreso de Vigo pra acorda-la morte do noso partido-- pouco durou, porque ó comprender en Ourense que a idea nacionalista medraba e que o que fora concebido como S.A. estaba cristalizando nun partido que se lle ía das mans, asustáronse. O Partido Galeguista fora utilizado porque interesaba soamente o seu pedigree, pero o que estaba a acontecer podía reventa-lo seu invento. Por eso frenóuse a imprantación de comités e, cara ás autonómicas, foran incluídos nas listas homes que non eran nacionalistas. Victorino Núñez --que se decía era o home de Franqueira-- creaba en Ourense Centristas de Galicia. En Pontevedra, o noso comité dimitía nun esforzo pra ver de forza-lo golpe de leme necesario e a asunción do nacionalismo e da democracia interna polos homes da cúpula. Todo estaba perdido. O silencio de Franqueira deixábao a salvo de dúbidas.....E a túa dignidade, Daría, que non creiches no invento, que non aceptába-la desaparición das siglas do P.G., quedóu a salvo.
O partido da piña pouco durou. Houbo unha euforia inmerecida porque nas autonómicas obtiveran once prazas de diputados, proba --como no caso de UNIDADE GALEGA-- que hai un nacionalismo popular expectante...O pobo, certamente, non sabía das liortas internas, pero non lle levou tempo aprender, e nas seguintes elecciós C.G. e mai-lo P.N.G. obterían o voto de castigo. As tensiós que agora se están a produciren parecen anuncia-la próxima sentencia dos coagas e, tal vez, dos peenegués.
Xa séi que, novamente por dignidade, te foches do P.G.-N. Non estaba acordada --nen siquera presentida-- a fusión có P.N.G. Non fun ó seu congreso constituínte, que coido resultóu moi emocionante. Os uns e mai-los outros abrazáronse e chamáronse irmáns. Ogallá a aperta sexa duradeira. O que che digo, polo tanto, dígocho por referencias de testigos do encontro. Xente boa. Pero temo se volva estar xogando cos sentimentos e que o invento non funcione.
Dende a sereidade, Daría, estou seguro de que todo se ve con outra perspectiva. De pouco valen as demoras se á fin se actúa con présas e o nacionalismo resulta frustrado, burlado unha vez máis. Coido que é un momento no que salva-la dignidade supón quedarse simplemente de espectador.
Salvo que un opte por embarcar noutra nave nacionalista, pero éso, Daría, sei que non vai contigo, nen có teu discípulo e compañeiro de andaina galeguista. Será cousa de agardar, que días virán..
Mentres tanto, ó tempo que celebrámo-lo teu premio, pidámoslle a San Sebastián por un futuro sen tebras. E agardemos, Daría. Un cordial saúdo,
Xesús López Fernández
No hay comentarios:
Publicar un comentario