A ACUICULTURA IMPOSIBLE [30.9.2000]

Outro tempo, outras augas na ría de Pontevedra. Dibuxo do autor.

Pontevedra, 2.11.2007

Hoxe centraría este traballo de distinta forma. Parece que no curso do debate apuntado o que non quedou claro foi o tema da contaminación, a teima en seguiren mantendo ocultas as raíces da contaminación real. Por outra banda, as granxas macrogranxas de rodaballos coas que agora queren coloniza-la costa, acabar coa beiramar, non entraron no debate.

Agora sabemos que os políticos están sometidos á dictadura de certos intereses; que o Plan de Acuicultura de López Veiga e o de Carmen Gallego son o mesmo plan; que o decreto de supramunicipalidade pra desarmar a algún político local que queira comprir coa lei é tamén resultado do Diktatt empresarial.

Fago alusión no traballo ó condicionado dun créto documentario polo que se interesou daquela o señor López Capónt. Faciliteille unha copia e, inda que o documento era do 1978, ó home faltoulle tempo pra ver de averiguar si os franceses mantiñan as mesmas cautelas e resultou ser que sí, que seguía sendo peza clave nas ventas de mexilón a acreditación por medio do Instituto Español de Oceanografía de que a mercancía [os mexilós] non eran da ría de Pontevedra nen dos sectores de Melo e O Grove, na ría d´Arousa.

A ACUICULTURA IMPOSIBLE [30.9.2000]
por Xesús López Fernández

Lévase anos a falar da acuicultura como futuro e de que Galicia é xa unha potencia na producción de rodaballos e troitas, a punto de face-lo mesmo coa cría i engorde do polbo. E sobre acuicultura acaba de celebrarse en Pontevedra un curso de conferencias, clausurado coa lectura polo conselleiro de Pesca do tema que cerrou o ciclo: “Del marisqueo a la acuicultura: un reto”, máis centrado nas normas que regulan o marisqueo de a pé que na acuicultura, gran ausente na súa charla, salvo as precisiós que fixo, un tanto vougas, sobre a sementeira de exemplares novos de ameixa e a rexeneración de praias. Pero a charla foi máis social que outra cousa, unha especie de encíclica na que se tocou a cuestión dunha maior profesionalización dos mariscadores, da súa inclusión na Seguridade Social, e da creación dun código de barras pra mellor controla-la circulación e venta/venda dos bivalvos.

Fun á charla motivado polas declaraciós do señor López Capont, ponente do día anterior, que mostrara unha panorámica pesimista do sector do marisqueo, que se afunde, mentres que o señor Landín --nen tan siquer no tempo do debate-- pouco aclarou en orde á acuicultura posible nesta ría de Pontevedra, ainda que as perguntas a el dirixidas estaban fundamentadas pra ver se, dalgún xeito, saía algo dos temas omitidos na súa intervención. ¿Existe algunha granxa de rodaballos na nosa ría?, Non, foi a súa resposta, se ben houbo dúas en Aldán que xa non están. ¿Por qué?. Ese “non” ratificaba a realidade da contaminación das augas, na que o conselleiro non entrou nen por activa nen por pasiva: o tema do mercurio, a existencia de paralíticos cerebrales na zona citada por un dos presentes, os organoclorados.... ¿Cómo se pode xustifica-la bondade dun inferno medioambiental en base a certas auditorías?

Porque aquí –acábao de deci-lo señor Cuíña— ENCE i ELNOSA non cumpren a normativa. ¿Quén se lembra dos ESCORPs, 1 e 2, que rexistraron o vertido á ría de 14 gramos de mercurio por cada tonelada de cloro fabricada e o incremento da cifra?. ¿Por qué temos que dar por boas as informaciós do complexo sobre optimización do impacto cando se produce unha nova de escándalo na prensa do 27 de setembro?: A cuestión das alerxias, ou o feito de que 280.000 galegos padecen asma, do que en Pontevedra sabemos moito como me lembraba o 25.9 unha amiga que viveu en México, D.F. “Nen alí, coa gran contaminación existente, tiven os problemas que teño aquí, dende a miña chegada hai doce ou trece anos”. É cousa sabida. Pero volvendo á noticia resulta que en Galicia soamente existe un 0,403 de especialistas por cada cen mil habitantes. A OMS recomenda un por cada 50.000. En Pontevedra, pois, estamos de sorte porque aquí teñen consultorio aberto –según estimaciós dun conocido doutor— uns quince alergólogos. ¿Qué se nos oculta?

E por aí arranquei no meu argumento antes de concreta-la pergunta ó conselleiro sobre o mercurio ou a posibilidade de estarmos desinformados e que se deducía do documento que naquel momento mostrei –o condicionado dun créto documentario de exportación xa citado noutras ocasiós--, no que os compradores demostraban ter un conocemento da nosa realidade, de que o mexilón da nosa ría e o dos sectores de Meloxo e mái-lo Grove, en Arousa, podían non ser aptos pró consumo humán. Cuestión do mercurio ou ben de organoclorados, os franceses estaban avisados. Os partidos con representación parlamentaria teñen o tal documento no seu poder dende hai anos, pero non se mollan. O Raminp non conta; quince alergólogos son unha proba escandalosa de estarmos nun área de saúde deprimida, o que nos fai supór –ademáis do dito por Cuíña--, que os vertidos siguen e que non é posible desenvolver aquí unha acuicultura certa. ¿Granxas de rodaballos, aquí?. Puido ser, pero xa non. Non, dixo o conselleiro. Ese monosílabo nega a posibilidade dunha riqueza certa. De rodaballos e non de cagulo, do que tamén sabe o conselleiro.