A CUESTIÓN PENDENTE [11.06.99]

As nubes puxadas polos ventos ábregos, poden ser portadoras de dioxinas, de mercurio atmosférico, de cloro.

Pontevedra, 22.11.2007

Traballo do 1999, hai que ter en conta o que nel se dí, sobre as dioxinas e o seu poder contaminante. No caso de Bélxica houbo, cando menos dimisiós. Aquí non dimite nadie e sigue primando o criterio de colonización aceptada polos políticos. A cousa sigue, por desgracia.

A CUESTIÓN PENDENTE [11.06.99],
por Xesús López Fernández

Cando se publique este traballo conocerase o resultado do 13-Xuño, sustraído o debate necesario sobre unha cuestión quente: o tema das dioxinas, belgas ou galegas. O tema está aí, toda Europa sensibilizada diante dun problema grave como é o da contaminación alimentaria. O trebón belga foi consecuencia, alá, da dimisión de ministros, algo lóxico cando se reconocen responsabilidades na cuestión. E a contaminación chegou tamén ó noso entorno. I é de agradece-la intervención polas nosas autoridades dunha partida de carne de porco, ó mellor de “Galicia calidade”, na presentación final, tendo en conta a libertade existente no movemento de mercancías. Algo se sabía xa.

Green Peace (http://www.greenpeace.es/) informa compridamente na súa páxina web sobre as dioxinas, sustancias cloradas de elevada toxicidade. Conteñen un número variable de átomos de cloro. Son persistentes e poden permanecer no ambiente centos de anos. Transmítense tamén pola vía alimentaria e son bioacumulativas. Conócense máis de duascentas. Sobre a TCDD existe un informe de máis de 2.000 páxinas no que se sinalan como efectos sobre o ser humán, ademáis do cáncer, outros como “alteraciós no desenvolvemento do organismo e nos sistemas reproductor, inmunitario e hormonal”. A súa presencia no leite materno pode trae-la consecuencia da inxerencia polos lactantes dun nivel de dioxinas superior ó tolerado pola OMS.

Greenpeace fai un resume dalgús dos seus efectos nos nosos corpos: cáncer, sistema reproductor masculino, sistema reproductor femenino, efectos en fetos, alteraciós na pel, no metabolismo e no sistema hormonal ou no sistema nervioso, danos no fígado, alteracións no sistema inmunitario. Indican a fonte desta información: “Dying from dioxins”, L.M. Gibbs et al. (1995), a partir do estudio da USEPA de 1994. Citan como fontes das dioxinas “que se xeran de forma casual nos procesos que usan ou fabrican cloro ou productos clorados, ou nos procesos de combustión nos que intervén materia orgánica e cloro ou productos clorados”: 1. Producción de cloro; 2. Fabricación de compostos e productos clorados (PVC, plaguicidas, disolventes); 3. Branqueo con cloro da pasta de papel; 4.Combustión de residuos (Incineración de residuos sólidos urbanos, hospitalarios, etc.); 5. Emprego de organoclorados; 6. Outras: Incendios de oficinas, etc. onde se teña utilizado PVC, etc.

A dioxina pontevedresa non ha ser mellor que a belga. Reclamemos, pois, unha vez máis a atención sobre as dioxinas e o mercurio que se poidan liberar nas factorías de ELNOSA e na fábrica de celulosas. Eso sábese dende os estudios ESCORP I e II, o segundo deles agachado. Tempo despois crearíase un comité científico pró seguimento da contaminación da nosa ría. Pero o comité nunca funcionou. E, mentres non temos que supoñer que as circunstancias son distintas, un letreiro avisa ós tontos de que Lourizán é “zona de marisqueo”. Con toda seguridade, as dioxinas siguen no aire, na auga, nos moluscos e nos vertedeiros onde van para-los lodos. Pero non hai debate nen dimisiós. Mentres os franceses saben que non se pode consumi-lo mexilón da nosa ría, o cáncaro, os procesos alérxicos, a parálisis cerebral, son cousa nosa. Pontevedra, Meca dos alergólogos hispanos. Ó fondo axigántase, xa fóra do tempo, a figura do profesor Bermejo, defensor da verdade. Tamén se sabe.