A LONGA MARCHA [3.07.1999]

Fondo mariño, agora imposible na ría de Pontevedra. Dibuxo informático de Xesús López.

Pontevedra, 25.11.2007
Traballo en relación cunha das marchas anuales sobre Lourizán, cando algús pensabamos que eso podería servir pra algo, antes de quedar claro que a APDR estaría finalmente a disposición do BNG, pra vende-la súa burra ecoloxista. Era o momento no que Lores aínda presumir de ecoloxista. Pero hoxe as cousas están meridianamente claras e si Ence ou Elnosa, ou Horpasa-Holcim manteñen o secuestro do dominio público marítimo terrestre de Lourizán é porque temos un goberno local que se deixa "querer". -

A LONGA MARCHA [3.07.1999], 

por Xesús López Fernández 

Quero facer unhas cortas valoracións sobre a celebración da quinta marcha sobre Lourizán, unha etapa máis da longa camiñata na que estamos comprometidos os que clamamos por unha Pontevedra mellor, por unha ría totalmente limpa, porque actúe unha xusticia que ten nas súas mans as cartas dun auténtico repóker a pouco que queira entrar no tema do deterioro medioambiental ou no das concesiós que, en precario, aquí se foron outorgando ó longo de anos do que veu dar en terrorismo ecolóxico; ou no tema da saúde, no que os médicos reconocen agora que algo pasa aquí. E a este respecto lembro o estudio “Cáncer de mama e medio ambiente. A conexión do cloro”, de Joe Thornton, ano 1992, no que se pormenoriza a persistencia no medio dos organoclorados, a súa transmisión pola vía alimentaria e a carga corporal que cristaliza en diversas formas de cáncer. A supresión do cloro sería a mellor prevención, pero a Xunta dí non á lei da Ría pra facilita-la privatización de ENCE. Polo ben de Galicia, a segregación sigue.

Saímos da alameda a eso das doce e media. A chuvia cesara por completo cando arrancamos. Unha mañá perfecta prá marcha dos alí presentes, cheos de esperanza, que sabemos que a marcha vai crecer como un río en anos sucesivos ata que academos dos políticos o debido respeto, que comprendan que non somos nengún reservorio kayapó ou yanomani –digo estos nomes con fervor relixioso-- cuios paraísos da Amazonia sigue a profana-lo capital transnacional, como aquí decretou a nosa asfixia, malcheiro e perda de valores. E ó longo da marcha, ledos, fomos falando de moitas cousas: de Antolín, o home que prometera devolve-la fragancia á nosa ría en discurso do 1989, ano de fervor a Flick. Morría o lago Constanza e había que buscar en Galicia sitio prá súa papeleira asesina... A “fragancia” de Antolín sigue co PP....

Falamos de moitas traiciós, a última das graves a recalificación como industrial do chan de Placeres-Lourizán, que entendo sigue tendo valedores no Concello, dos que pode vir xogo peligroso pra Lores. Flick pode aínda mover peza dentro do sistema. E agora parece Pita o seu portavoz, co seu cínico discurso en contra do noso dereito a dispoñer dun medio ambiente rexenerado. E falamos tamén das matemáticas de Pedrosa, de cómo 350 traballadores de ENCE constitúen o 20 por cen da forza laboral do concello, a mitade dos postos de traballo que se van perder coa fusión das caixas. E o referente a Pedrosa faise constante porque non se lle viron xestos, eso que o PP, campaña electoral do 1989, prometera tamén a solución final pró drama de Lourizán. Promesa de don Manuel, lembroume un profesor universitario..

Da factoría chegaba, mentres camiñabamos, a vafarada do seu alcatreo, as “fragancias” de Antolín, agora de Pita.... Catro ou cinco espías nun alto daquela ruína ecolóxica, eran testigos da actuación dun colectivo de cidadáns que pedían respeto e que lles devolvan o seu paraíso. Lores dixo que o complexo ten xa data de caducidade. Lembraremos con frecuencia, con datos precisos, que a caducidade hai anos que se produceu, por incumprimento das condiciós establecidas na concesión. Contra os románticos de Flick a marcha farase estrondante, crecerá como unha marea e, finalmente, venceremos nós contra o terrorismo, contra o segregacionismo que supón a mensaxe de Pita.