A SOSTIBILIDADE [17.02.1999]

PEQUENO MOSTRARIO GRÁFICO DA OBRA MAL FEITA, DE CÓMO SE ACABA COA SUSTENTABILIDADE EN PONTEVEDRA POR MEDIO DO URBANISMSO CATETO DO BNG, QUE ELES CHAMAN ACCESIBILIDADE. EN FIN, UNHA CIDADE DESTROÍDA.
Pavimento insufrible na rúa Sierra, quebrado, fonte, xunto co Mercado, das innumerables pingueiras que se aprecian no garaxe soterraño. Non deixaron prácticamente prazas de aparcamento en superficie.
O Mercado, case inaccesible, co entorno mal pavimentado. Apréciase parte da muralla, posible trampa pra cegos.
A trombosis pode producirse en calquer momento e queda-la cidada paralizada.
Outra panorámica da Corredoira dos Mosquerós, ameaza contínua. Antigua Cobián Roffignac.

Espectáculo fecuente na Corredoira dos mosquerós. Accidentes cotiáns.
Rúa Padre Luís. Nen as ambulancias poden chegar á porta dos enfermos. Fotos de X. López
Pontevedra, 22.11.2007A sostibilidade, a sustentabilidade, a cidade sostible... O traballo quixo ser unha corta lección no ano 1999, retomando conceptos, conectando coa filosofía predicada no Cumio Medioambiental de Rio Janeiro, ano 1992. A lección sigue en vigor e sen aprender. 

A SOSTIBILIDADE [17.02.1999] 

por Xesús López Fernández 

O concepto de sostibilidade, daquela aínda non ben definido, arranca da celebración do Cumio Medioambiental de Rio Janeiro, ano 1992. A idea de aldea global, de que todos participamos dunha mesma comunidade e dun mesmo espacio; de que a Terra é un mundo finito, con caducidade, veu gañando adeptos dende entón. E teremos de adecuar a nosa actuación a certos criterios que pouco a pouco se van definindo con maior precisión. A Humanidade toda está comprometida en diversas revoluciós ó servicio desa sostibilidade certa, de non comprometeren os servicios que gratuitamente nos presta a Natureza e, como consecuencia das mesmas –robotización, informatización, reciclaxe-- parece se abre un futuro de esperanza. 

Hoxe sábese moi ben qué queremos decir cando falamos de bosco sostible, que non é outra cousa que a de non nos exceder nos procesos extractivos máis alá do rendemento do citado ben. Un estado como Costa do Marfil perdeu a súa riqueza por non ter en conta a limitación da mesma. Nixeria pasou a ser igualmente dependente das importaciós. A India e mai-la Siberia perden decote masa forestal. Pola contra, hai países onde se asume cada vez con máis intelixencia a idea do bosco diverso, da fraga non entendida como unha prantación de cereal pra unha colleita pronta, e así cada árbore tería un tempo distinto de maduración, pra dentro de dez, quince, trinta anos, debidamente inventariados, primando a idea de calidade. Iríanse cortando os exemplares compridos ó tempo que se faría a súa reposición por medio de planteles novos. O bosco permanecería como espacio sagrado a conservar.

Está claro, co exemplo devandito, que a idea de sostibilidade ten que ser, xa, unha especie de lupa coa que temos que dexerga-las actuaciós nas que nos embarquemos: pesca, xestión de recursos hídricos, xestión de espacios urbáns, tratamento de residuos, etc. E o adxetivo vense aplicando tamén, naturalmente, ó concepto de cidade, máis alá do modelo de urbe do que en cada caso se trate. I está claro que unha cidade --se ha seguir sendo un espacio habitado-- precisa, en principio, resolver algunha das cuestiós citadas. E máis cousas certamente porque na sociedade actual, postindustrial, onde priman ocio e calidade de vida, a cidade como marco de encontro deberá comprender esas dúas premisas, así como á satisfacción das necesidades antes que á creación das mesmas. Procurar, sí, diminui-la complexidade urbáa. Pero facer, de certo, unha cidade con futuro.

Ó chegármonos a este punto queremos facer dúas consideraciós sobre do que é a Pontevedra vella, cun 35 por cen de vivendas deshabitadas. ¿Cómo se pode recrear aquí un espacio con calidade de vida se a maioría dos veciños non van dispoñer nunca de garaxe nen de ascensor? E pode que nen de ambulancia, chegado o caso, por inaccesibilidade da mesma ó seu destino, por unha excesiva peatonalización que non contempla a creación de servicios periféricos. E mantendo, por abandono de funciós, a industria do ruído nocturno, ¿quén pode descansar aquí? Asemade, cun comercio sen tono, sen medidas prá súa revitalización, parece estamos abocados a unha situación de cidade quebrada como quebrou a natureza do entorno, por mala xestión. Como Costa do Marfil cos seus boscos. ¡Que aprendan a lección da sostibilidade!